«Έρχομαι και στέκομαι έξω από κάθε πόρτα,

αλλά κανείς δεν ακούει τα αθόρυβα βήματά μου.

Κτυπώ αλλά εξακολουθώ να είμαι αθώρητη.

Επειδή είμαι πεθαμένη, επειδή είμαι πεθαμένη.

Είμαι μόλις επτά χρονώ μολονότι έχω πεθάνει

στη Χιροσίμα εδώ και πολύ καιρό.

Είμαι και τώρα επτά χρονώ όπως και τότε,

επειδή τα παιδιά που πεθαίνουν, δεν μεγαλώνουν».

Ναζίμ Χικμέτ

«Αλλά τι θα είχαμε καταφέρει χωρίς αυτό το χτύπημα (στις πυρηνικές εγκαταστάσεις); Αυτό το χτύπημα έβαλε τέλος στον πόλεμο. Αυτό το χτύπημα έβαλε τέλος στον πόλεμο. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα σαν αυτό της Χιροσίμα, δεν θέλω να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα σαν αυτό του Ναγκασάκι, αλλά αυτό ήταν ουσιαστικά το ίδιο πράγμα που τερμάτισε εκείνο τον πόλεμο. Αν δεν είχαμε εξοντώσει τις εγκαταστάσεις, θα πολεμούσαν ακόμα τώρα».

Ντόναλντ Τραμπ

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν δικαιολόγησε τον πυρηνικό όλεθρο που προκάλεσαν οι ΗΠΑ με την ρίψη ατομικών βομβών στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι πριν 80 χρόνια λέγοντας, ότι «τη χρησιμοποιήσαμε [την ατομική βόμβα] για να συντομεύσουμε την οδύνη του πολέμου», παρ’ ότι η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί κατά γενική ομολογία. Είχαν προηγηθεί ο βομβαρδισμός της Δρέσδης από τους Άγγλους, και του Τόκιο από τους Αμερικανούς, που προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον 80.000 αμάχων. Χωρίς αμφιβολία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το μήνυμα είχε δοθεί με σαφήνεια: στον κυριαρχικό πόλεμο όλα επιτρέπονται. Από τότε μέχρι σήμερα, ο πλανήτης έχει δεχτεί στο σώμα του αμέτρητες  –υπόγειες και μη– πυρηνικές δοκιμές και έχει μολυνθεί με έναν ανυπολόγιστο όγκο από πυρηνικά απόβλητα.

Και όμως, η νέα παγκόσμια τάξη κατασκευάζεται εκ νέου μέσω των ολοκληρωτικών πολέμων και των απειλών των παγκόσμιων πυρηνικών δυνάμεων, που υπόσχονται τον αφανισμό των αντιπάλων τους στον δρόμο για την «τελική αναμέτρηση».  Πυρηνικές δυνάμεις διαρκώς επικαλούνται και επιδεικνύουν τα καταστροφικότερα όπλα που διαθέτουν, πυρηνικά ή μη, και απειλούν με αφανισμό στο όνομα της «επιβίωσής» τους ξεκαθαρίζοντας, ότι η έκβαση στους πολέμους που συμμετέχουν (είτε στην Ουκρανία είτε στην Μέση Ανατολή) αποτελεί «υπαρξιακό ζήτημα».

Τα πυρηνικά όπλα για άλλη μια φορά βγαίνουν από τις «σκιές» της μεταπολεμικής παγκόσμιας «τάξης» με εκκωφαντικό τρόπο. Στις «ευαίσθητες» περιοχές του πλανήτη που είναι πιο πιθανό να οδηγήσουν τις ΗΠΑ σε σύγκρουση –η Κορεατική Χερσόνησος, το Στενό της Ταϊβάν, η ανατολική Ευρώπη και ο Περσικός Κόλπος – οι αντίπαλοι των ΗΠΑ φαίνεται να αποκτούν, να ενισχύουν ή να απειλούν να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα. Η Βόρεια Κορέα αναπτύσσει διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους που μπορούν να φτάσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Κίνα διπλασιάζει το μέγεθος του οπλοστασίου της. Η Ρωσία απειλεί να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα στον πόλεμό της στην Ουκρανία, ενώ ήδη ΗΠΑ και Ισραήλ επιτέθηκαν στο πυρηνικό πρόγραμμα του ιρανικού κράτους. Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, η Ευρώπη ήταν η πιο στρατιωτικοποιημένη και βίαιη περιοχή στον πλανήτη, ενώ στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, είχε γίνει η λιγότερο στρατιωτικοποιημένη.

Και όμως, η γραμμική αφήγηση της ιστορίας αποδεικνύεται όπως πάντα ανεδαφική.

80 χρόνια μετά την Συνδιάσκεψη της Γιάλτας και ενώ μαίνεται μια παγκόσμια σύγκρουση στο έδαφος της Ουκρανίας, αλλά και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, το Βερολίνο κατασκευάζει πυρηνικά καταφύγια, η Νορβηγία συγκεντρώνει δισκία ιωδίου κατά της ραδιενεργούς ακτινοβολίας, στην Φινλανδία ιστότοποι συμβουλεύουν τον γενικό πληθυσμό, πώς θα μπορέσει να επιβιώσει για 72 ώρες αν ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος. Την ίδια στιγμή, το σουηδικό κράτος διανέμει μέσω του μηχανισμού της πολιτικής προστασίας φυλλάδιο με οδηγίες για την αντιμετώπιση πυρηνικής επίθεσης.

Για μιαν ακόμη φορά όλα επιτρέπονται, δίχως να έχουν την παραμικρή σημασία τα προσχήματα και οι ψευδεπίγραφες, ούτως ή άλλως, επικλήσεις όρων, κανόνων και «δικαίου». Η «νέα» Μέση Ανατολή, σύμφωνα με τους κυριαρχικούς σχεδιασμούς, αναδύεται και πάλι μέσα από έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, τις στάχτες, την καταστροφή, τις ατελείωτες δολοφονίες από το ισραηλινό κράτος, την εξαθλίωση των αμάχων και την συντριβή της ανθρωπινότητας. Στα τέλη Μαρτίου, λίγο μετά την επανέναρξη των σφαγών στην Γάζα, η ισραηλινή κυβέρνηση ίδρυσε ένα ειδικό γραφείο για την επίβλεψη της «εθελοντικής μετανάστευσης» από τη Γάζα, με ορισμένα μέλη της, όπως ο υπουργός Οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς, να είναι πλήρως διαφωτιστικά με δηλώσεις τους όσον αφορά τους στόχους:  «Η Γάζα θα καταστραφεί ολοσχερώς, οι άμαχοι θα σταλούν… στο νότο σε μια ανθρωπιστική ζώνη… και από εκεί θα αρχίσουν να φεύγουν σε μεγάλους αριθμούς σε τρίτες χώρες».

Την ίδια στιγμή, η πενιχρή διανομή βοήθειας παρασύρει τους κατοίκους της Γάζας σε περιορισμένες περιοχές στο νότο και στις παράκτιες περιοχές, ενώ το ίδιο επιδιώκεται με βόμβες, ρουκέτες, πυρά αρμάτων μάχης και επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Από την επανέναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στις 18 Μαρτίου, οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν εκτοπίσει περίπου 660.000 Παλαιστίνιους, το ένα τρίτο του λαού της Γάζας, και έχουν σκοτώσει περίπου 5.000 – ποσοστό άνω των 50 θανάτων την ημέρα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, το 82,5% της Γάζας είτε έχει ήδη καταληφθεί από τον ισραηλινό στρατό, είτε έχει τεθεί υπό εντολές εκκένωσης και έτσι βρίσκεται σε ζώνες πυρός.

Όσο για τα κροκοδείλια δάκρυα της πολιτισμένης Δύσης και την «καταδίκη» των «υπερβολών», όπως βαπτίζεται η θηριωδία του ισραηλινού κράτους, δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα της απόλυτης συνυπευθυνότητας και της «ειδικής σχέσης» με το ισραηλινό κράτος.

Στο Ισραήλ, «εξέχουσες προσωπικότητες» της αντιπολίτευσης, πρώην πολιτικοί, συνταξιούχοι αρχηγοί ασφαλείας και 1.300 μέλη ισραηλινών πανεπιστημιακών καθηγητών έχουν εκφράσει τις τελευταίες εβδομάδες την απαίτησή τους για τον τερματισμό της σφαγής στη Γάζα. Τον Απρίλιο, περισσότερα από 250 πρώην μέλη και τρεις πρώην ηγέτες της Μοσάντ, της κορυφαίας υπηρεσίας πληροφοριών του Ισραήλ, δημοσίευσαν μια σπάνια ανοιχτή επιστολή ζητώντας την επιστροφή των ομήρων και τον τερματισμό του πολέμου. Στα τέλη Μαΐου, ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Εχούντ Ολμέρτ κατηγόρησε δημόσια την ισραηλινή κυβέρνηση ότι διέπραξε εγκλήματα πολέμου στη Γάζα. Και τον Ιούνιο, λίγες μέρες πριν από την έναρξη της εκστρατείας στο Ιράν, περισσότερα από 40 μέλη των στρατιωτικών υπηρεσιών πληροφοριών του Ισραήλ υπέγραψαν μια επιστολή, που χαρακτήριζε τις ενέργειες της κυβέρνησης στον πόλεμο «σαφώς παράνομες». Αυτές τις εσωτερικές αντιθέσεις, εκτός των άλλων, ήρθε να αντιμετωπίσει η επίθεση στο Ιράν, γεγονός που εκφράστηκε και με τις δηλώσεις του Γιαΐρ Γκολάν, επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος, μιας συγχώνευσης των σιωνιστικών αριστερών κομμάτων Meretz και Labor, σύμφωνα με τον οποίο, «ένας ισχυρός λαός, ένας αποφασισμένος στρατός και ένα ανθεκτικό εσωτερικό μέτωπο. Έτσι κερδίζαμε πάντα και έτσι θα κερδίσουμε και σήμερα».

Οι βιβλικές φαντασιώσεις για ένα μεγάλο Ισραήλ που εξολοθρεύει τους εχθρούς του φάνηκαν όμως να σκοντάφτουν, καθώς οι εικόνες των βομβαρδισμένων κτιρίων από τους ιρανικούς πυραύλους στη Ραμάτ Γκαν, τη Ρισόν Λε Ζιόν, το Μπατ Γιαμ, το Τελ Αβίβ και την Τάμρα (μια αραβική πόλη στη Γαλιλαία) ήταν συγκλονιστικές και  παρόμοιες με αυτές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από τη Γάζα: απανθρακωμένοι σκελετοί από σκυρόδεμα, σύννεφα σκόνης, δρόμοι θαμμένοι στα ερείπια και τη στάχτη, παιδικά παιχνίδια που κρατούσαν σφιχτά οι διασώστες.

Η νέα παγκόσμια τάξη χαράσσεται με μια πολεμική «κρίση» κατασκευασμένη για να διαρκέσει πολλά χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις δυτικές κοινωνίες, που απροκάλυπτα σχεδιάζεται να μπουν στον γύψο εν’ όψει της κλιμάκωσης της «μεγάλης αναμέτρησης» της Δύσης με το ρωσικό κράτος και τους BRICS (Βrazil, Russia, India, China, and South Africa) και του ονομαζόμενου πολέμου των 12 ημερών ανάμεσα στο ισραηλινό και το ιρανικό κράτος.

Θα το επαναλάβουμε.

Δεν υπάρχει ίχνος δισταγμού εκ μέρους τους εν’ όψει της «ιστορικής ευκαιρίας αναδιάταξης» της Μέσης Ανατολής, όπως αποδεικνύεται από το βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων του ιρανικού κράτους με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα και παρά τις προειδοποιήσεις της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) η οποία ανακοίνωσε ότι «εντόπισε νέα στοιχεία για άμεσα πλήγματα στους υπόγειους χώρους» του πυρηνικού σταθμού του Νατάνζ στο Ιράν, μετά τις ισραηλινές επιθέσεις. Συγκεκριμένα το πυρηνικό ερευνητικό κέντρο του Ισφαχάν, το εργοστάσιο εμπλουτισμού καυσίμων Νατάνζ και τα σχετικά κτίρια, καθώς και το εργοστάσιο εμπλουτισμού καυσίμων Φορντόου –οι τρεις κύριες πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν– υπέστησαν σοβαρές ζημιές, ενώ επίσης δολοφονήθηκαν δώδεκα ιρανοί επιστήμονες.

Θα σημειώσουμε, επίσης, πως η «υπόθεση» και ο ισχυρισμός του Ισραηλινού πρωθυπουργού, ότι η Τεχεράνη επιδιώκει να κατασκευάσει πυρηνική βόμβα, έχουν απορριφθεί επανειλημμένα από αξιωματούχους των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, οι οποίοι δεν αποδέχονται αυτόν τον ισχυρισμό και τονίζουν ότι δεν υπάρχουν στοιχεία ότι ο Ιρανός ηγέτης έχει αποφασίσει να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα. Άλλωστε,  πλήθος δημοσιευμάτων ήδη από τον Μάρτιο κατηγορηματικά ανέφεραν ότι  το Ισραήλ αναμενόταν να αντιταχθεί σε οποιαδήποτε συμφωνία με το Ιράν, ακόμη και σε μια συμφωνία που θα το αποστασιοποιούσε από την επιλογή παραγωγής πυρηνικών όπλων, καθώς η στόχευση ήταν  η ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Μπαράκ Ομπάμα, οι ΗΠΑ υπέγραψαν μια πυρηνική συμφωνία με το Ιράν, η οποία ονομάζεται Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (JCPOA). Ωστόσο, οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν από αυτήν το 2018, κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Τραμπ ως προέδρου, εν μέσω πιέσεων από το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τον Richard Nephew (ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Columbia και πρώην ειδικός απεσταλμένος για το Ιράν κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Μπάιντεν, επίσης μέλους του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας και στο Υπουργείο Εξωτερικών κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα), δεν πρόκειται για το «τέλος της ιστορίας», καθώς «ό,τι και να συμβεί στη συνέχεια, ο κόσμος εισέρχεται σε μια πολύ αβέβαιη και επικίνδυνη φάση όσον αφορά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν οι κίνδυνοι παραμένουν υπαρκτοί». Όπως ισχυρίζεται, οι ισραηλινές και αμερικανικές επιθέσεις έπληξαν τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα και ως εκ τούτου οι  Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για μια κατάσταση στην οποία το Ιράν μπορεί και πράγματι σπεύδει να αποκτήσει ένα όπλο. (26-6-2025 Foreign Affairs, Πέτυχαν οι επιθέσεις στο Ιράν; Το Ισραήλ και η Αμερική αγόρασαν χρόνο, αλλά θα πληρώσουν με άλλους τρόπους).

Μ’ άλλα λόγια, ο «πόλεμος των 12 ημερών» αποτέλεσε εν τέλει μια πρόσκαιρη διαχείριση της σύγκρουσης, η οποία το μόνο βέβαιο είναι ότι στην συνέχεια αφήνει σε ακόμη χειρότερη κατάσταση το παλαιστινιακό ζήτημα.

Είναι δύσκολο, λοιπόν, χωρίς αμφιβολία, να κατανοήσει κάποιος, έστω υποτυπωδώς, την κατάσταση στην φλεγόμενη Μέση ανατολή μετά την 7η Οκτωβρίου 2023, εφ’ όσον απομονώνει είτε το παλαιστινιακό «ζήτημα» είτε τον πόλεμο Ισραήλ-Ιράν, από την σφοδρή αναμέτρηση η οποία μαίνεται για την διευθέτηση των νέων παγκόσμιων κυριαρχικών συσχετισμών. Μην ξεχνάμε, ότι η αντιμετώπιση της εμφάνισης του κορωναϊού χαρακτηρίστηκε παγκόσμιο πολεμικό γεγονός, με τον επικεφαλής του Παγκόσμιου Οικονομικού φόρουμ Κλάους Σβάμπ, να δηλώνει, ότι «Το γενικότερο ζήτημα είναι απλώς αυτό: καλώς ή κακώς, οι πιθανότητες για αλλαγή και για μια νέα τάξη πραγμάτων είναι πλέον απεριόριστες, μόνο η φαντασία μας μπορεί να βάλει φραγμό».

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η κυβέρνηση Μπους  χαράζει αυστηρά ηθικά όρια: τα κράτη αλλά και οι κοινωνίες είτε ήταν με το μέρος τους είτε εναντίον τους, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε εσωτερική διαφωνία, ακόμα και μια χλιαρή αμφισβήτηση της στρατιωτικής δράσης πολύ συχνά παρουσιάστηκε ως συμπάθεια προς τον «εχθρό».

Δεν θα κουραστούμε, λοιπόν, να επαναλαμβάνουμε, ότι οι πολεμικές κοινωνίες θα παραμείνουν ως τέτοιες επ’ αόριστον, εν’ όσω εξελίσσεται η παγκοσμιοποιημένη «νέα κανονικότητα» αλληλοδιαδεχόμενων και αλληλοσυμπλεκόμενων συστημικών «κρίσεων», υγειονομικών, ενεργειακών, πληθωριστικών, επισιτιστικών, πολεμικών και περιβαλλοντικών. Και φυσικά, το γεγονός αυτό δεν αναιρεί παρά επιβεβαιώνει είτε τον  «μοντέρνο εθνικισμό» της «νέας δεξιάς», που επικεντρώνεται στην «εθνική αυτοπραγμάτωση του λαού» και την «εθνική προτεραιότητα», είτε τον επικαιροποιημένο εθνικισμό της αριστεράς.

Ουδεμία διαφορά. Μόνο στο περιτύλιγμα…

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.261, Ιούλιος- Αύγουστος 2025

από: https://anarchypress.wordpress.com