Πηγή: Nikola Mikovic – Informed Comment
Μετάφραση/Επιμέλεια: Δήμητρα Μπέη

Όταν η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους εισέβαλε στο Ιράκ το 2003, πολλοί πίστευαν ότι ο κύριος στόχος της εκστρατείας ήταν να αποκτήσει τον έλεγχο του πετρελαίου της χώρας. Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, οι περισσότερες αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου έχουν αποχωρήσει από το Ιράκ. Τώρα οι ρωσικές εταιρείες ενέργειας αναπτύσσουν τις δραστηριότητές τους στο κράτος της Μέσης Ανατολής.

Η Ρωσία συνεχίζει να ενισχύει τους οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς της με το Ιράκ. Οι δύο χώρες εντατικοποίησαν πρόσφατα τη στρατιωτική-τεχνική συνεργασία τους. Σύμφωνα με αναφορές, η Βαγδάτη ενδιαφέρεται να αγοράσει ρωσικά αμυντικά συστήματα S-300 και S-400, καθώς και μαχητικά αεροσκάφη Sukhoi Su-57. Απομένει να δούμε, ωστόσο, εάν οι ΗΠΑ, που εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται στο Ιράκ, θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν μια τέτοια συναλλαγή. Η Μόσχα, από την πλευρά της, ελπίζει ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα αποσυρθούν σύντομα όχι μόνο από το Ιράκ, αλλά και από τη Συρία, κάτι που θα έδινε στη Ρωσία το προβάδισμα στην περιοχή.

Εν τω μεταξύ, ακόμη και αν η Βαγδάτη καταφέρει να παράσχει κεφάλαια για οπλικές συναλλαγές με το Κρεμλίνο, κάτι που σε αυτό το σημείο δεν φαίνεται πολύ πιθανό, δεδομένου ότι το Ιράκ διέρχεται μια οξεία οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, δεν υπάρχει εγγύηση ότι η Ρωσία και το Ιράκ θα υλοποιήσουν τη συνεργασία τους.

Μετά τη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Κασέμ Σολεϊμάνι από τις ΗΠΑ στις αρχές του 2020, ο επικεφαλής της επιτροπής ασφαλείας στο ιρακινό κοινοβούλιο, Μουχάμαντ Ρίντα, παραδέχτηκε ανοιχτά ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιτίθενται πάντοτε στην κατοχή των αμυντικών συστημάτων S-400 από το Ιράκ».

«Το Ιράκ πρέπει να πείσει την πλευρά των ΗΠΑ για να αγοράσει αυτό το αμυντικό σύστημα από τη Ρωσία», επεσήμανε ο Ρίντα, τονίζοντας ότι το ποσοστό των ρωσικών όπλων στις ένοπλες δυνάμεις του Ιράκ πρέπει να υπερβαίνει το 50%.

Κατά τη σοβιετική εποχή, η Βαγδάτη αγόραζε όπλα από τη Μόσχα. Μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, το Ιράκ άρχισε να αγοράζει κάθε είδους στρατιωτικό εξοπλισμό από τις ΗΠΑ. Ωστόσο, το 2012, η ​​Ρωσία και το Ιράκ υπέγραψαν συμβόλαιο αξίας 4,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο περιελάμβανε την παράδοση 36 ρωσικών ελικοπτέρων στη Βαγδάτη, καθώς και τα αντιαεροπορικά συστήματα Pantsir-S. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Κρεμλίνο σχεδιάζει να εξάγει όπλα αξίας 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε διάφορες χώρες μέχρι το τέλος του έτους. Για τη Μόσχα το Ιράκ είναι σίγουρα σημαντικός πελάτης. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Αντιπρόεδρος της Ρωσίας Γιούρι Μπορίσοφ, ο οποίος είναι επίσης συμπρόεδρος της Επιτροπής Εμπορίου, Οικονομικής και Επιστημονικής-Τεχνικής Συνεργασίας Ρωσίας-Ιράκ, επισκέφθηκε τη Βαγδάτη τον Απρίλιο του 2021 και συζήτησε με Ιρακινούς αξιωματούχους όχι μόνο για τις πωλήσεις όπλων, αλλά και για ενεργειακά θέματα.

Πράγματι, η ενέργεια είναι μια από τις πιο σημαντικές πτυχές των συμφερόντων του Κρεμλίνου στο Ιράκ. Η Lukoil, ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου της Ρωσίας, λειτουργεί στο Ιράκ από το 2014 όταν ξεκίνησε η εμπορική παραγωγή πετρελαίου στο πεδίο West Qurna-2, που βρίσκεται στο νότιο τμήμα του Ιράκ, 65 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Βασόρας. Το West Qurna-2 είναι μια από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπηγές. Το 2016, η ρωσική πετρελαϊκή εταιρεία ανακάλυψε το πεδίο Eridu στο νότιο Ιράκ, το οποίο πιστεύεται ότι είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη στον ιρακινό πετρελαϊκό τομέα τα τελευταία 20 χρόνια. Μέχρι σήμερα, η Lukoil ασχολείται ενεργά με τις γεωτρήσεις στο πεδίο Eridu.

Εκτός από τη Lukoil, ο κρατικός ενεργειακός γίγαντας της Ρωσίας Gazprom ενδιαφέρεται να επεκτείνει τις δραστηριότητές του στο Ιράκ, κυρίως στα κοιτάσματα φυσικού αερίου Μανσούρια κοντά στα σύνορα του Ιράν. Η Gazprom Neft, θυγατρική της Gazprom, δραστηριοποιείται ήδη στο πετρελαϊκό κοίτασμα Badra. Συμμετέχει επίσης στην παραγωγή πετρελαίου στο πεδίο Σαρκάλα που βρίσκεται στο Ιρακινό Κουρδιστάν, παρόλο που η ενεργειακά πλούσια περιοχή του Κουρδιστάν έχει στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ έπειτα από την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ρωσία ήταν η μόνη μεγάλη παγκόσμια δύναμη που δεν αντιτάχθηκε στο αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα του 2017, λέγοντας ότι κατανοούσε τις κουρδικές φιλοδοξίες για ανεξαρτησία. Επομένως, είναι απίθανο να είναι καθαρή σύμπτωση ότι οι ρωσικές εταιρείες ενέργειας Tatneft και Zarubezhneft υπέγραψαν πρόσφατα ένα μνημόνιο συνεργασίας με τις αρχές της περιοχής του Κουρδιστάν.

Σύμφωνα με τον Ιγκόρ Γιούσκοβ, εμπειρογνώμονα του Ρωσικού Εθνικού Ταμείου Ενεργειακής Ασφάλειας και του Οικονομικού Πανεπιστημίου υπό την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, το Ιράκ αντιμετωπίζει μια «αποπολιτικοποίηση του ενεργειακού του τομέα». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στο Ιράκ, και ιδιαίτερα στο Ιρακινό Κουρδιστάν, ευρωπαϊκές και ασιατικές εταιρείες όπως η BP, η ιταλική Eni, η κινεζική CNPC και η ρωσική Lukoil κυριαρχούν στον τομέα της ενέργειας.

«Το Ιράκ είναι ελκυστικό για τις ρωσικές εταιρείες όχι μόνο όσον αφορά την αγορά πετρελαίου, αλλά και όσον αφορά το φυσικό αέριο», δήλωσε ο Ιλάμ Σαμπάν, διευθυντής του Κέντρου Μελετών Πετρελαίου Caspian Barrel.

«Εάν το πρόγραμμα ανάπτυξης φυσικού αερίου της ιρακινής κυβέρνησης εφαρμοστεί επιτυχώς, μακροπρόθεσμα η χώρα μπορεί να γίνει η δεύτερη δύναμη φυσικού αερίου στον κόσμο», κατέληξε ο Σαμπάν.

Επί του παρόντος, οι ρωσικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο κράτος της Μέσης Ανατολής επικεντρώνονται κυρίως στο πετρέλαιο. Ωστόσο η ρωσική κρατική εταιρεία Rosatom και οι ιρακινές αρχές συζητούν τη δυνατότητα συνεργασίας σε διάφορους τομείς ειρηνικών πυρηνικών έργων. Μέχρι το 2030 η Ρωσία θα μπορούσε να συμμετάσχει στην κατασκευή πυρηνικών σταθμών στο Ιράκ για να καλύψει τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας, δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή αυτή εισάγεται από το γειτονικό Ιράν.

Εάν οι ΗΠΑ, πιεζόμενες από τους Ιρανούς, αποσύρουν εντελώς τα στρατεύματά τους από το Ιράκ, η επιρροή της Ρωσίας στη χώρα αναμένεται να αυξηθεί. Ακόμα, έχοντας επίγνωση του ότι οι ρωσο-ιρανικές σχέσεις είναι μάλλον εύθραυστες, η Ουάσιγκτον θα περίμενε από το Κρεμλίνο να δημιουργήσει μια ισορροπία και να περιορίσει εκ των πραγμάτων την ιρανική οικονομική και στρατιωτική παρουσία στο μετα-αμερικανικό Ιράκ.

πηγη: https://info-war.gr