Η ΕΕ έχει μετατραπεί σε ένα διαρκές, ανηλεές παζάρι και η επίκληση «αξιών» μόνο μειδίαμα προκαλεί πλέον στους περισσότερους πολίτες.

Του Κώστα Αργυρού

Aς μην κοροϊδευόμαστε. Η ΕΕ ή παλιότερα η ΕΟΚ ήταν πάντα μια Ενωση συμφερόντων ή μάλλον μια Ενωση, η οποία προσπαθούσε να συμβιβάσει συχνά αντικρουόμενα συμφέροντα. Αυτό δεν είναι εξ’ αρχής κακό, όσο τουλάχιστον τα συμφέροντα, που προσπαθούν να υπηρετήσουν οι κυβερνήσεις αφορούν και την πλειοψηφία των πολιτών που τους εκλέγουν. Ομως τι γίνεται όταν οι κυβερνήσεις δίνουν προτεραιότητα σε πολύ συγκεκριμένα οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία όχι μόνο δεν βλέπουν την Ευρώπη ως μια ολότητα, αλλά και κάθε άλλο παρά οφελούν την κοινωνία και τους πολίτες της; Καλό θα είναι λοιπόν κάποια στιγμή να σταματήσει αυτό το παραμύθι με την «Ευρώπη των αρχών και των αξιών».

Είχε φανεί και το είχαν καταλάβει πολλοί λαοί εντός της περασμένης δεκαετίας της μεγάλης χρηματοπιστωτικής και τραπεζικής κρίσης. Οι πολίτες όχι μόνο κλήθηκαν να πληρώσουν τα σπασμένα άλλων, αλλά επίσης κατηγορήθηκαν, στοχοποιήθηκαν, σχεδόν ποινικοποιήθηκαν σε μια σειρά από χώρες ειδικά σε εκείνες του Νότου. Ποιος μίλησε τότε στις Βρυξέλλες για το δικαίωμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στην εργασία, στον εξοστρακισμό της φτώχειας; Το βιώσαμε στη συνέχεια και με την κρίση του προσφυγικού, όταν οι ανθρώπινες ζωές μπήκαν σε ένα ιδιότυπο ανταλλακτήριο αξιών για να αποτιμηθούν σε χρήμα. Το κράτος δικαίου είναι τελικά μια πολύ εύπλαστη έννοια.

Η φαρσοκωμωδία που παίζεται εδώ και μερικούς μήνες με αυτό ακριβώς το «Κράτος Δικαίου» και τη στάση συγκεκριμένων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης ξεγύμνωσε πλέον από το περιτύλιγμά του το μύθο περί «κοινών αρχών και αξιών». Η γερμανική προεδρία προσπαθεί να διασώσει τα ψήγματα «τιμής» της ΕΕ, με διάφορες νομικίστικες ακροβασίες, και παιχνίδια διατυπώσεων, που θα αποδεικνύουν ότι δεν υποχώρησε στους εκβιασμούς του Ορμπαν και του Κατσίνσκι. Εκείνοι από την πλευρά τους αποδεικνύονται ιδιαίτερα ικανοί σε πολιτικούς ελιγμούς, με τους οποίους μπορούν να εκμεταλλεύονται τα τεράστια κενά που εμφανίζει αυτό το τεχνητά συγκολλημένο δημιούργημα. Δείχνουν αποτελεσματικοί εκβιαστές, αλλά όπως φαίνεται μπορούν και αυτοί να είναι εκβιάσιμοι, όταν στο τραπέζι αρχίζει να πέφτει το χρήμα. Στο τέλος όλοι βεβαίως θα αισθάνονται «δικαιωμένοι» σε αυτό το ιδιότυπο παζάρι.

Είναι πολύ πιθανό τις επόμενες μέρες να ακούσουμε πάλι διθυράμβους για την ικανότητα της Ευρώπης να ξεπερνά τις κρίσεις μέσω της «σύνθεσης» απόψεων και της αναζήτησης συμβιβασμών. Κάποιοι μπορεί να πουν και το κλασσικό, ότι «η ΕΕ βγαίνει πιο δυνατή» μετά από μια μεγάλη αναταραχή εντός της.

Ομως η προοπτική «συμφωνίας» φέρνει στο μυαλό εκείνα τα ημι-νόμιμα παζάρια αυτοκινήτων σε κάποιο προάστιο ανατολικοευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Αφού τα βρουν αγοραστής και πωλητής φεύγουν και οι δύο περισσότεροι δυσαρεστημένοι παρά ικανοποιημένοι. Ο ένας γιατί σκέφτεται ότι αν είχε «κανονικά χαρτιά» θα μπορούσε να είχε βγάλει περισσότερο κέρδος από την πώληση. Ο άλλος γιατί θα προτιμούσε να είχε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει ένα καινούριο όχημα με εγγύηση, απαλλαγμένος από την αγωνία για το αν και πότε μπορεί να «σκάσει» το καινούριο του απόκτημα.

πηγη:https://rosa.gr