Γ’ Μέρος
Το Βασίλειο του Ουρανού των Ταϊπίνγκ (Εξέγερση των Ταϊπίνγκ 1851–1864)
Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, μια αγροτική εξέγερση ξέσπασε στη βόρεια Κίνα, με επικεφαλής τις βουδιστικές ομάδες του Λευκού Λωτού και του Τάγματος του Ουρανού. Οι πειρατές λεηλατούσαν τις ακτές του Guangdong, του Fujian και του Zhejiang. Η νότια Κίνα μετατράπηκε σε σκηνικό σποραδικών εξεγέρσεων αγροτών που επηρεάζονταν από μυστικές οργανώσεις οι οποίες συνδέονταν με την Κοινότητα της Τριάδας (Sanhohui), μια άλλη ονομασία για την Κοινότητα του Ουρανού και της Γης (Tiandihui).
Στην κεντρική Κίνα, την ίδια περίοδο, στις επαρχίες Jiangxi και Guangdong, στη μέση και κάτω κοιλάδα του ποταμού Yangtze, εμφανίστηκε η Κοινότητα «Λάτρεις του Θεού» (Bai Shangdi Hui) ανάμεσα σε χιλιάδες αγρότες που υπόφεραν κάτω από τον ζυγό των γαιοκτημόνων, της εκμετάλλευσης των τοκογλύφων και τους εκβιασμούς των Μανδαρίνων. Μέσα στη βαθιά τους απόγνωση οι χωρικοί κοίταξαν προς τον ουρανό. Οι «Λάτρεις του Θεού», εμπνευσμένοι από τον Χριστιανισμό, πήραν το όνομα Taiping («Μεγάλη Ειρήνη»), ακολουθώντας τα χνάρια της Ταοϊστικής κοινότητας των Κίτρινων Τουρμπάν του 2ου αιώνα μ.Χ. Αυτά τα δύο κινήματα, αν και γεννήθηκαν σε διαφορετικά ιστορικά πλαίσια, επιδίωκαν τον ίδιο στόχο: να πραγματοποιήσουν την ουτοπία της Μεγάλης Ειρήνης, μιας κοινωνίας «χωρίς πλούσιους ή φτωχούς», την επιστροφή της εποχής της ευτυχίας, της μυθικής χρυσής εποχής του παρελθόντος.
Επικεφαλής των Taiping βρίσκουμε τον Hong Xiuquan (1813-1864), έναν οραματιστή, μέλος της μειονότητας της κινεζικής εθνικής ομάδας των Hakka, που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό υπό την επιρροή προτεσταντών ιεραπόστολων. Πίστευε ότι ήταν ο μικρότερος αδερφός του Ιησού Χριστού και ότι ήταν ο μεσσίας του οποίου η αποστολή ήταν να σώσει τον κόσμο. Η οικονομική ύφεση και η πείνα του 1849 προκάλεσαν την ταχεία ανάπτυξη της Κοινότητας «Λάτρεις του Θεού». Μέσα σε δύο ή τρία χρόνια είχε 30.000 μέλη. Μεταξύ των μελών, οι περισσότεροι ήταν φτωχοί αγρότες, αλλά και 3.000 ανθρακωρύχοι, καθώς και μεγάλος αριθμός ανέργων εργαζομένων στις μεταφορές της οδού που οδηγούσε από το Hunan στην κοιλάδα Xiang στο Hunan, χιλιάδες λιποτάκτες από τον αυτοκρατορικό στρατό, ιθαγενείς και φυγάδες από τις επαρχίες Guangdong και Guangxi. Στις τάξεις της Κοινότητας εντάχθηκαν και Κινέζοι διανοούμενοι, καθώς και μικροαστοί ακτήμονες. Οι «Λάτρεις του Θεού» ένωσαν τις δυνάμεις τους με τις άλλες μυστικές κοινότητες που αντιτίθεντο στη Δυναστεία των Μαντσού.
Η εξέγερση ξέσπασε το 1850 στο ανατολικό Guangxi, στην πόλη Kint’ients’uen, στην περιοχή Kik’ingtchan, κοντά στο βουνό Thistle, όπου βρισκόταν η έδρα της Κοινότητας «Λάτρεις του Θεού». Το κατεξοχήν αγροτικό κίνημα προσπάθησε να εξαλείψει τους γαιοκτήμονες και τους μανδαρίνους οι οποίοι αντιπροσώπευαν την αυτοκρατορική εξουσία των Manchus, που γενικά μισούσε ο κινεζικός λαός.
Το 1851, ο Hong Xiuquan αυτοανακηρύχτηκε Ουράνιος Βασιλιάς (Τιανγουάνγκ) και ιδρυτής του Ουράνιου Βασιλείου της Μεγάλης Ειρήνης. Απένειμε στους υπουργούς και τους στρατιωτικούς διοικητές του τούς τίτλους του Δεύτερου Βασιλιά, Βασιλιά της Ανατολής, Βασιλιά της Δύσης, Βασιλιά του Βορρά και Βασιλιά του Νότου, μεταξύ των οποίων βρίσκουμε τον Yang Xiuqing, έναν οργανωτή και στρατηγό μεγάλης ιδιοφυΐας και τον Shi Dakai, έναν πολύ ταλαντούχο στρατηγό.
Το 1852, οι Ταϊπίνγκ κατέλαβαν το βορειοανατολικό τμήμα του Guangxi, το νοτιοδυτικό τμήμα του Hunan και στη συνέχεια προχώρησαν προς την Changsha και έφτασαν στις περιοχές στα νοτιοανατολικά του Nanking. Κατέλαβαν το Nanking το 1853 μετά από δεκαέξι μήνες αιματηρών μαχών ενάντια στις αυτοκρατορικές δυνάμεις των Manchus. Το Nanking, που μετονομάστηκε σε Ουράνια Πρωτεύουσα (Tianjing) θα ήταν το πολιτικό κέντρο του Ουράνιου Βασιλείου μέχρι την πτώση του, το 1864. Ο στρατός Taiping, επιδιώκοντας να διευρύνει το βασίλειο, προχώρησε στην κατάκτηση του Κάτω Yangtze, έστειλε μια αποστολή με κατεύθυνση βόρεια προς την περιοχή T’ientsi και απείλησε το Πεκίνο. Αναγκάστηκαν να αποσυρθούν λόγω του κρύου καιρού και της έλλειψης προμηθειών. Ηττήθηκαν στην περιοχή του Shandong το 1855.
Η πρώτη επαναστατική πράξη των Ταϊπίνγκ ήταν η κατάργηση του πλεκτού χτενίσματος που ήταν γνωστό ως queu (κοτσίδα), το οποίο θεωρούσαν σύμβολο υποτέλειας που επέβαλαν οι βασιλείς Μαντζού. Οι Taiping είχαν μακριά μαλλιά, γι’ αυτό οι εχθροί τους τούς αποκαλούσαν «μακρυμάλληδες ληστές» (changmao). Αφού ίδρυσαν το θεοκρατικό τους κράτος, οι Ταϊπίνγκ προχώρησαν σε δήμευση γης και αναδιανομή της σε όσους ήταν αρκετά μεγάλοι για να την καλλιεργήσουν, παρέχοντάς τους δικαίωμα επικαρπίας στη γη που ήταν εμπνευσμένο από το αρχαίο σύστημα των ορθογώνιων χωραφιών τα οποία ήταν χωρισμένα σε εννέα ίσα μέρη.
Οι γυναίκες λάμβαναν μερίδια γης ίσα με αυτά που έπαιρναν οι άνδρες. Ο αγροτικός νόμος του Ταϊπίνγκ αντανακλούσε τον πρωτόγονο αγροτικό κολεκτιβισμό των περασμένων εποχών: «Αν υπάρχει γη, θα τη δουλέψουμε μαζί. Οι κάτοικοι της Ουράνιας Αυτοκρατορίας δεν κατέχουν τίποτα δικό τους, όλα είναι στη διάθεση του ανώτατου κυρίαρχου ο οποίος διανέμει τα αντικείμενα και τα προϊόντα εξίσου σε όλους τους κατοίκους της Ουράνιας Αυτοκρατορίας, με τέτοιο τρόπο ώστε ο καθένας να τρώει μέχρι να είναι χορτάτος και να μην υποφέρει από το κρύο…».
Όταν η ατομική ιδιοκτησία της γης και το ιδιωτικό εμπόριο καταργήθηκαν, η κοινότητα εξασφάλιζε σε κάθε άτομο την ικανοποίηση των απαραίτητων βασικών αναγκών του. Οι Ταϊπίνγκ προσπάθησαν να καθιερώσουν την απόλυτη ισότητα των φύλων, καταδίκασαν τη μοιχεία και την πορνεία και απαγόρευσαν το δέσιμο των ποδιών των κοριτσιών (μια πρακτική που διαδόθηκε μετά τη Δυναστεία των Song). Οι γυναίκες απολάμβαναν πολιτικά δικαιώματα ίσα με αυτά που απολάμβαναν οι άνδρες και γράφονταν σε αποκλειστικά γυναικείους στρατούς.
Ο Ουράνιος Βασιλιάς, υπό την επιρροή του πρωθυπουργού του Hong Rengan (1822-1864), ξεκίνησε ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού (κατασκευή σιδηροδρόμων, ανάπτυξη επιστήμης και τεχνολογίας….).
Το Ταϊπίνγκ προσπάθησε να καταλήξει σε συμφωνία με τους ξένους σχετικά με το ελεύθερο εμπόριο αγαθών και την καταστολή του εμπορίου οπίου. Ο Ουράνιος Βασιλιάς διαμόρφωσε τη μοναρχία του με βάση εκείνες του παρελθόντος και ίδρυσε μια Αυλή στο Nanking. Για την πρόσληψη αξιωματούχων, οι κλασικές γνώσεις του Κομφούκιου αντικαταστάθηκαν με εξετάσεις στις Βιβλικές γνώσεις. Γρήγορα αναπτύχθηκε μια αριστοκρατία η οποία προσπάθησε να κάνει μόνιμα τα προνόμιά της. Έτσι, το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού παρέμεινε νεκρό γράμμα. Η εξουσία διαφθείρει.
Το 1860, η Αυλή των Μαντζού ξεκίνησε μια εκστρατεία επανάκτησης των εδαφών που είχαν καταλάβει οι Ταϊπίνγκ, ζητώντας την υποστήριξη δύο Κινέζων πολιτικών, του Zeng Guofan, που εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των Κινέζων γαιοκτημόνων και του Li Hongzhang, ηγέτη των αστών Κινέζων επιχειρηματιών. Αυτοί οι δύο δολοφόνοι οργάνωσαν και οδήγησαν τον πόλεμο κατά των Ταϊπίνγκ με σημαντική βοήθεια από μισθοφόρους και υλικό που παρείχαν οι δυτικές δυνάμεις. Οι αυτοκρατορικοί στρατοί αντιμετώπισαν αιματηρή αντίσταση από την πλευρά των Taiping. Το 1864, το Nanking έπεσε. Ο Hong Xiuquan, ο Ουράνιος Βασιλιάς, αυτοκτόνησε. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν κατά τη διάρκεια της καταστολής που ακολούθησε. Οι στρατοί της Ταϊπίνγκ συνέχισαν να πολεμούν για δύο ακόμη χρόνια στο Fujian και κάποιοι διέφυγαν στη Φορμόζα, ενώ άλλοι έφτασαν στο Tonkin (βόρειο Βιετνάμ), όπου, υπό το όνομα Στρατός της Μαύρης Σημαίας, πολέμησαν γενναία ενάντια στα αποικιακά στρατεύματα των Γάλλων εισβολέων.
Οι Ταϊπίνγκ, το κίνημα των οποίων είχε αγκαλιάσει τις πολυπληθέστερες επαρχίες της νότιας και κεντρικής Κίνας, κατατρόπωσε τους αυτοκρατορικούς στρατούς για δεκατρία χρόνια, από το 1851 έως το 1864.
Το σχέδιό τους για τη δημιουργία μιας μυστικιστικής και ισότιμης κοινότητας είναι σύμφωνο με την ουτοπία που έθρεψε τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις των αγροτών από τον κινεζικό Μεσαίωνα μέχρι την σύγχρονη εποχή. Το κίνημα των Taiping εμφανίστηκε ως ο πρόλογος της Κινεζικής Επανάστασης του 1925-1927.
Μετά, όμως, την τραγική ήττα της Επανάστασης του 1925, η τελευταία αγροτική εξέγερση, υπό την ηγεσία και την εξουσία του μαοϊκού κόμματος, έφερε στην εξουσία τον αυτοκράτορα Μάο Τσε Τουνγκ.
Στην Κίνα, όπως και στην Δύση, η ουτοπία, τόσο βαθιά ριζωμένη μεταξύ των καταπιεσμένων, προέρχεται από μια κοινή σε όλους αντίληψη της απελευθέρωσης, της οποίας η μνήμη πρέπει να διατηρηθεί, προτού εξαφανιστεί στις ταραχώδεις και βάναυσες προσαρμογές του οικονομικού εκσυγχρονισμού που διαιωνίζει το βάρος των καταναγκασμών του παρελθόντος.
Μετάφραση- απόδοση Π. & Α.
πηγη: https://anarchypress.wordpress.com