Σε ένα εξαιρετικό πρόσφατο άρθρο του για τη διαμάχη Ισραήλ- Παλαιστινίων, ο αριστερός Ισραηλινός δημοσιογράφος Τσαρλς Εντερλίν, διηγείται μια σκηνή, χαρακτηριστική για το ξαναγράψιμο της ιστορίας στη χώρα του: «δουλεύοντας στα αρχεία του Μουσείου Stern στο Τελ Αβίβ, είδα μερικούς ηλικιωμένους άνδρες και γυναίκες να περνούν ώρες καταγράφοντας τις μαρτυρίες τους. Ζητώ εξηγήσεις: "έρχονται να καταθέσουν τώρα; Απάντηση: "καθόλου ! Επαναλαμβάνουν τις ηχογραφήσεις τους. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να πούμε πια σήμερα !»
 
Ο Εντερλίν μελετούσε τα αρχεία της Stern, της παράνομης, παραστρατιωτικής οργάνωσης των συμπατριωτών του στη διάρκεια της βρετανικής κατοχής της Παλαιστίνης, για να γράψει τη βιογραφία του αρχηγού της, Γιτζάκ Σαμίρ. Κεντρική φυσιογνωμία του ισραηλινού κράτους, δύο φορές πρωθυπουργός, ο Σαμίρ καθοδηγεί το 1942 τις τρομοκρατικές ενέργειες της Stern. Ο Εντερλίν βρίσκει μια συνομιλία του Σαμίρ με τον Μπέιτ Τσούρι, που έχει μόλις στρατολογηθεί στην οργάνωση:
 
«- Σαμίρ: "ο στόχος μας; Ελευθερώστε τον λαό μας από τον ξένο κατακτητή. Αυτός είναι ο πόλεμός μας ενάντια στην Αγγλία ..Θα διεξαγάγουμε έναν αντάρτικο πόλεμο. Είναι το μόνο όπλο των αδύναμων εναντίον των ισχυρών. Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί ισορροπία δυνάμεων… »
 
- Μπέιτ Τσούρι (μόλις έχει στρατολογηθεί): "ποιες επιχειρήσεις θα μπορέσουμε να εκτελέσουμε; »
 
- Σαμίρ: "ατομική τρομοκρατία. Τρομοκρατικές ενέργειες που στρέφονται ατομικά εναντίον προσώπων επικεφαλής της κατοχικής Διοίκησης (...). »
 
Κατόπιν εντολής του Σαμίρ, ο Μπέιτ Τσούρι και ο Ελιάχου Χακίμ  θα δολοφονήσουν τον Βρετανό υπουργό αποικιοκρατίας, στο Κάιρο στις 6 Νοεμβρίου 1944. Θα καταδικαστούν σε θάνατο και θα κρεμαστούν.
 
«Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 60, οι βετεράνοι της ομάδας Stern, υπερηφανεύονταν για τα τρομοκρατικά τους κατορθώματα στα βιβλία»,  συνοψίζει ο Τσαρλς Εντερλίν. «Αυτός ο όρος εξαφανίστηκε σε επόμενες εκδόσεις και οι συγγραφείς τους παρουσιάζονταν ως "μαχητές της ελευθερίας’’».
 
Αυτό το ξαναγράψιμο της ιστορίας δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι, κατοχική δύναμη ήδη από το 1967, το Ισραήλ δεν μπορεί να εξυμνεί «το μόνο όπλο των αδύναμων εναντίον των ισχυρών» κατακτητών. Στην πραγματικότητα όλη η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών επαναδιατυπώνεται. Κεφάλαια ολόκληρα σβήνονται σαν τα γεγονότα να μην υπήρξαν ποτέ: η συμφωνία του Όσλο του 1992 που προβλέπει ένα βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος, οι αντίστοιχες διακηρύξεις Ισραηλινών πρωθυπουργών, οι δεσμεύσεις των ισχυρών για «βιώσιμη λύση», τα ψηφίσματα του ΟΗΕ που ζητούν την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων κατοχής. Eίναι σαν όλα αυτά να μην έγιναν ποτέ.
 
Επειδή παλιά, στην Αρχαιότητα ή τον Μεσαίωνα, δεν υπήρχαν τα σύγχρονα μέσα καταγραφής των γεγονότων, η ιστορία που ξέρουμε έχει γραφεί από τους νικητές. Είναι ίσως η πρώτη φορά στην εποχή της τηλεόρασης, των εικόνων και των εφημερίδων, που η μνήμη βιάζεται τόσο ξεδιάντροπα μπροστά στα μάτια μας και ας πρόκειται για γεγονότα, καταγεγραμμένα σε χαρτί, σε βίντεο, σε digital, που συνέβησαν μόλις 20 ή 30 χρόνια πριν.  
 
Οι ισχυροί έχουν επιβάλλει τη δική τους αντίληψη για τη πραγματικότητα.  Aκόμη και στην Ελλάδα, όπου λιγότερο από 40 χρόνια πριν ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός έπαιρνε διεθνείς πρωτοβουλίες υπέρ του του Παλαιστινιακού λαού. Σήμερα αυτός ο λαός, στο όνομα της σύνεσης και του συσχετισμού των δυνάμεων, είναι σαν μην υπάρχει.
 
Έτσι στο κύριο άρθρο τους χθες τα «Νέα», μια εφημερίδα που τότε είχε υμνήσει ακριβώς τις πρωτοβουλίες του Ανδρέα Παπανδρέου, συνιστούσαν «Μέτρο », με τον τίτλο τους. « Μέτρο », σαν του Πόντιου Πιλάτου, για «τη δική μας εξωτερική πολιτική και στάση που οφείλει να είναι προσεκτική, να σεβαστεί τις δεσμεύσεις και τις συμμαχίες μας με κράτη όπως το Ισραήλ, αλλά και να συμβάλει σε μια εξομάλυνση μέσω του Διεθνούς Δικαίου, του ΟΗΕ και του φιλειρηνικού λόγου. Δεν είμαστε στη δεκαετία του ’80, ούτε καν του ’90, ενώ η όποια θυμική εκκίνηση για να τοποθετηθούμε σχετικά με όσα συμβαίνουν στην περιοχή θα ήταν καταστροφική». Σε όλο το κύριο άρθρο, δεν υπάρχει όχι ο λαός της, αλλά ούτε η λέξη Παλαιστίνη.
 
To 1917 o Αρθρουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, υπουργός Εξωτερικών της βρετανικής αυτοκρατορίας, δήλωνε ότι η αυτού μεγαλειότης θα επέτρεπε την παρουσία μιας εβραϊκής κοινότητας στην Παλαιστίνη, παράλληλα με τις άλλες μη εβραϊκές κοινότητες.  Πίστευε, όπως όλες αυτοκρατορίες, ότι η αποικία θα της ανήκε για πάντα. Εκατό και κάτι χρόνια αργότερα, στην παλιά Παλαιστίνη υπάρχει μια εξουσία που συμπεριφέρεται στον μισό πληθυσμό της , που ζει στα δύστυχα εδάφη της «παλαιστινιακής αρχής» και σε αυτό που αποκαλείται Γάζα και είναι η μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του πλανήτη, σαν να πρόκειται για αποικία.

Αλλά η παλιά αυτοκρατορία δεν υπάρχει και αυτό είναι το ουσιαστικό. Γιατί όλα αυτά, οι εξώσεις από την Ανατολική Ιερουσαλήμ, οι συνεχείς εποικισμοί των παλαιστινιακών εδαφών, τα συρματοπλέγματα στη Γάζα  το τείχος στη Δυτική Όχθη-υποτίθεται για να ανακόψει τις επιθέσεις των συνεχιστών της τρομοκρατίας που τώρα πιστεύουν σε άλλο Θεό- είναι προσωρινά. Κανένα απαρτχάιντ, κανένα τείχος και καμία αποικιοκρατία δεν αντέχει στην ιστορία. Αρκεί τα θύματά τους να διατηρήσουν ζωντανή την ιστορική μνήμη, αυτό το μυστικό ακαταμάχητο όπλο.

πηγη: https://tvxs.gr