Ο θρήνος και η οργή δεν έχουν τέλος στην Κολομβία. Ενας ακόμη νέος, ο φοιτητής Λούκας Βίγια, που έγινε σύμβολο της βάναυσης καταστολής των διαδηλώσεων που συγκλονίζουν τη χώρα από τις 28 Απριλίου, είναι εγκεφαλικά νεκρός: πριν από μία εβδομάδα, ενώ διαμαρτυρόταν ειρηνικά δέχτηκε 8 σφαίρες από μοτοσικλετιστές που ντυμένοι με πολιτικά άνοιξαν πυρ κατά διαδηλωτών.
Μέσα σε αυτό το φορτισμένο κλίμα -και με το σύνθημα «Μας σκοτώνουν» να πολλαπλασιάζεται σε ασυγκράτητη κραυγή- ξεκίνησε σήμερα ένας νέος κύκλος απεργιακών κινητοποιήσεων που κήρυξε η Εθνική Επιτροπή Απεργίας (CNP). Η επιτροπή είναι ένα δίκτυο συνδικάτων, φοιτητικών, κοινωνικών και άλλων λαϊκών οργανώσεων που πρωτοστατούν στο κύμα διαμαρτυρίας που ξεκίνησε στις 28 Απριλίου στη χώρα, με αφορμή τη φορολογική μεταρρύθμιση.
Ο προσχηματικός διάλογος που επιχείρησε να αναβιώσει η κυβέρνηση του προέδρου Ιβάν Ντούκε απέτυχε καθώς, όπως ανακοίνωσαν συνδικάτα, «στα δύο βασικά θέματα, δηλαδή τις εγγυήσεις για την προστασία του συνταγματικού δικαιώματος στη διαμαρτυρία και για να σταματήσει η υπέρμετρη χρήση βίας (…), η κυβέρνηση δεν είπε τίποτα συγκεκριμένο».
Αντίθετα, την Κυριακή ο Ντούκε έδειξε τι πραγματικές του προθέσεις όταν ζήτησε τη «μεγαλύτερη δυνατή ανάπτυξη» δυνάμεων ασφαλείας στο Κάλι, επίκεντρο τις τελευταίες ημέρες των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Αμέσως μετά ο ακροδεξιός ηγέτης του κόμματός του και μέντοράς του, ο πρώην πρόεδρος Αλβαρο Ουρίμπε (που διερευνάται για σωρεία εγκλημάτων, από ίδρυση παραστρατιωτικής οργάνωσης και σχέσεις με ναρκεμπόρους ώς και εξωδικαστικές εκτελέσεις), ζήτησε την «άμεση στρατιωτική κατάληψη» της πόλης. Λίγες ημέρες πριν, ο Ουρίμπε με τουίτ του είχε επικαλεστεί «το δικαίωμα αστυνομικών και στρατιωτικών να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους για να αμυνθούν ενάντια στην εγκληματική δράση του τρομοκρατικού βανδαλισμού».
Φτάνει πια να πληρώνουν οι φτωχοί
Υποδαυλίζοντας έτσι μια ακραία βία, που κατά την κυβέρνηση έχει στοιχίσει τη ζωή σε 27 άτομα, ενώ σύμφωνα με οργανώσεις όπως οι Temblores και Indepaz τα θύματα ανέρχονται στα 47, εκ των οποίων οι 39 από τις αστυνομικές δυνάμεις, τουλάχιστον 379 άτομα αγνοούνται, έχουν γίνει 963 αυθαίρετες συλλήψεις και σημειώθηκαν 12 κρούσματα σεξουαλικής βίας.
Αυτός είναι ο απολογισμός της βίας από τις 28 Απριλίου, όταν εκατομμύρια κατέβηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τη φορολογική μεταρρύθμιση που σχεδίαζε η κυβέρνηση. Στόχος της να συγκεντρώσει περίπου 6 δισ. δολάρια για να αντιμετωπίσει τον οικονομικό αντίκτυπο της πανδημίας, με μέτρα που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα αφήνοντας στο απυρόβλητο τις οικονομικές ελίτ. Στην πραγματικότητα, λένε αναλυτές, σκόπευε να καλύψει το κενό στα δημόσια οικονομικά που προκλήθηκε και από τις τεράστιες ενισχύσεις προς τις τράπεζες και τις φοροελαφρύνσεις που έδωσε το 2019 σε πετρελαϊκές και μεγαλοεπιχειρηματίες. Διατηρώντας τα προνόμιά τους ήθελε τώρα να αυξήσει τον ΦΠΑ σε βασικές υπηρεσίες, όπως αέριο, τηλέφωνο, ηλεκτρισμό, μεταφορές.
Η φορολογική μεταρρύθμιση ήταν απλά το φιτίλι που άναψε ξανά τη φωτιά της κοινωνικής δυσαρέσκειας, η οποία εκδηλώθηκε και με το μαχητικό κίνημα διαδηλώσεων τον Νοέμβριο του 2019 αλλά και το 2020. Μια μάχη ενάντια σε ένα σύστημα που αποκλείει την πλειονότητα του πληθυσμού και την καταδικάζει να μην μπορεί να επιβιώσει με αξιοπρέπεια, ενώ επιχειρεί να επιβάλει τη σιωπή της με ακραία βία. Γι’ αυτό και οι διαδηλώσεις δεν σταμάτησαν παρότι η φορολογική μεταρρύθμιση αποσύρθηκε και ο υπουργός Οικονομικών παραιτήθηκε.
Για τους διαδηλωτές είναι ύβρις η κυβέρνηση να επιχειρεί να περάσει τέτοια μέτρα, ενώ η πανδημία σαρώνει τη χώρα με περισσότερα από 3 εκατομμύρια κρούσματα και σχεδόν 78.500 νεκρούς. Λόγω της κρίσης του κορονοϊού το 2020 αυξήθηκε η φτώχεια από το 35,7% στο 42,5% έτσι που σήμερα πλήττει σχεδόν 21,2 εκατ. πολίτες: 3,6 εκατομμύρια περισσότερα από την προηγούμενη χρονιά. Αυξήθηκαν και όσοι ζουν στην ακραία φτώχεια από 4,6 εκατομμύρια στα 7,4, ενώ 1,6 εκατομμύριο νοικοκυριά καταναλώνουν πλέον μόνο δύο αντί για τρία γεύματα την ημέρα.
Η ανισότητα, σύμφωνα με τον Δείκτη Gini, αυξήθηκε από το 0,505 το 2019 στο 0,537 το 2020. Και σύμφωνα με έκθεση της Oxfam, το 1% των γαιοκτημόνων κατέχει το 81% των εδαφών, ενώ «ένα εκατομμύριο αγροτικά νοικοκυριά ζουν σε χωράφια μικρότερα από αυτά που έχει μια αγελάδα για να βοσκήσει». Δεν είναι τυχαίο που μόνο το 2020, σύμφωνα με την Indepaz, δολοφονήθηκαν 290 κοινωνικοί ηγέτες, στην πλειονότητά τους γιατί προασπίζονταν τα εδάφη τους, και περισσότεροι από 27.000 αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν λόγω της βίας το πρώτο τρίμηνο του χρόνου.
Αστειότητες περί «τρομοκρατίας»
Ο Ντούκε κατέφυγε στις παλιές μεθόδους του στιγματισμού των κοινωνικών αγώνων αφήνοντας τον υπουργό Αμυνας, Ντιέγο Μολάνο, να δηλώσει πως η ομάδα του «Χεντίλ Ντουάρτε» από τους διαφωνούντες τού πάλαι ποτέ αντάρτικου FARC βρισκόταν πίσω από τις διαμαρτυρίες στο Κάλι.
Σαν να μην έχει καταλάβει πως η χώρα έχει αλλάξει και το αφήγημα αυτό δεν πείθει πια τον κόσμο. Γιατί το πιο ελπιδοφόρο που συντελείται πλέον στη χώρα, αυτό που δείχνουν οι κινητοποιήσεις, είναι η απενοχοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας. «Από την υπογραφή των συμφωνιών ειρήνης το 2016 και το τέλος του εμφυλίου η κοινωνική διαμαρτυρία δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν πρόβλημα δημόσιας τάξης που συσχετίζεται με το αντάρτικο ή την τρομοκρατία», γράφει ο Χουλιάν Γκονσάλες, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο ντελ Βάγε του Κάλι.
«Μπορεί η κυβέρνηση και τα μίντια να καταφεύγουν ακόμη σε αυτό το αφήγημα, αλλά ο κόσμος έπαψε να φοβάται να διαδηλώσει». Και αυτό δίνει μια νέα δυναμική στις κινητοποιήσεις, όπου εκτός από το CNP και τα κόμματα της Αριστεράς συμμετέχουν πλατιές μάζες και νέοι χωρίς κομματικές ταυτότητες. Οπως λέει και ένα από τα συνθήματα που προβάλλουν στους τοίχους των εξεγερμένων πόλεων, «είμαστε οι από κάτω που ερχόμαστε για τους από πάνω».
πηγη: https://www.efsyn.gr