Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 21 Μάρ 2021
Κάρολος ο Ανδεγαυός, βασιλιάς της Σικελίας
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 
 
 
 
Ο Kάρολος ο Ανδεγαυός των Καπέτων-Ανζού (Charles d’Anjou, 21 Μαρτίου 1226 – 7 Ιανουαρίου 1285) ήταν βασιλιάς της Νάπολης (1266 – 1285) ως Κάρολος Α΄, βασιλιάς της Σικελίας (1266 – 1282) μετά την κατάκτηση της Σικελίας από τον ίδιο το 1266, βασιλιάς της Αλβανίας (1272 – 1285), κόμης του Ανζού και του Μαιν (1247 – 1285), κόμης της Προβηγκίας, και του Φορκαλκιέ (1246 – 1285) μετά το γάμο του με τη Βεατρίκη της Προβηγκίας και πρίγκιπας της Αχαΐας (1278 – 1285). Τον Ιανουάριο του 1266, στέφθηκε με τις ευλογίες του Πάπα Κλήμη Δ΄ βασιλιάς της Σικελίας, την οποία κατέλαβε και με στρατό, διώχθηκε από το νησί μετά την επανάσταση του Σικελικού Εσπερινού (1282), από τότε μέχρι τον θάνατο του διεκδικούσε με πάθος τα δικαιώματα του στην Σικελία ως βασιλιάς της Νάπολης.
 
 
Ο Κάρολος ο Ανδεγαυός ήταν τελευταίο παιδί και υστερότοκος γιος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Η΄ του Λέοντα και της Λευκής (Μπλανς) της Καστίλης, μικρότερος αδελφός του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου του Άγιου, του Αλφόνσου του Πουατιέ και της Αγίας Ισαβέλλας της Γαλλίας. Κατέκτησε την Σικελία από τους Χοενστάουφεν και διεκδίκησε εδάφη στην Ανατολική Μεσόγειο, ωστόσο ο Σικελικός Εσπερινός που είχε σαν αποτέλεσμα την απώλεια της Σικελίας τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τα σχέδια του για ανασύσταση της Λατινικής αυτοκρατορίας.
 
Ανδριάντας του Καρόλου του Ανδεγαυού – έργο του Λουδοβίκου Ιωσήφ Ντάουμας στις Ιέρες.
 
Με τον γάμο του με τη Βεατρίκη της Προβηγκίας το 1246 κληρονόμησε και την Προβηγκία, αφού ο πατέρας της, κόμης Ραϋμόνδος Βερεγκάριος Δ΄, όταν πέθανε το 1245 επέλεξε ως διάδοχό του την Βεατρίκη από τις τρεις μεγαλύτερες αδελφές της. Μετά τις κατακτήσεις του αυτοανακυρήχθηκε βασιλιάς της Αλβανίας (1272), αγόρασε το βασίλειο των Ιεροσολύμων (1277) και με διαθήκη του τελευταίου πρίγκηπα Γουλιέλμου Βιλλεαρδουίνου κληρονόμησε το πριγκιπάτο της Αχαΐας (1278).
 
O Κάρολος και ο αμέσως μεγαλύτερος αδελφός του Φίλιππος Δαγόβερτος σαν μικρότεροι γιοι δεν είχαν δικαιώματα για κληρονομικούς τίτλους όπως οι μεγαλύτεροι αδελφοί τους, ο Φίλιππος πέθανε πρόωρα (1232) και ο Κάρολος έγινε ο αμέσως επόμενος μνηστήρας να δεχτεί σε σειρά διαδοχής τους τίτλους. Το 1247 στέφθηκε κόμης του Ανζού και Μαιν από τον μεγαλύτερο αδελφό του βασιλιά Λουδοβίκο. Η αμέλεια που έδειξε απέναντι του η μητέρα του Λευκή της Καστίλης η οποία είχε στρέψει όλο το ενδιαφέρον της στους μεγαλύτερους γιους της έκανε τον Κάρολο πολύ επίμονο, δυναμικό και φιλόδοξο χαρακτηριστικά που έδειξε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
 
Ανδριάντας του βασιλιά της Νάπολης Καρόλου Α΄ του Ανδεγαυού
 
Κόμης της Προβηγκίας
 
Η ανάδειξη του σαν κόμη της Προβηγκίας και του Φορκαλκιέ (1246) έγινε με πολλές δυσκολίες αφού οι μικρότερες αδελφές της συζύγου του Βεατρίκης της Προβηγκίας έπεσαν θύμα απάτης του πατέρα τους Ραϋμόνδου Βερεγγάριου Δ΄ και της μητέρας τους Βεατρίκης της Σαβοΐας απαιτώντας την κομητεία του Φορκαλκιέ και την επικαρπία της κομητείας της Προβηγκίας, η Προβηγκία ήταν τμήμα της Βουργουνδίας και κατά συνέπεια της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι κομητείες ιδιαίτερα οι 3 πόλεις Μασσαλία, Αρλ και Αβινιόν ήταν σχεδόν ανεξάρτητες από το Γαλλικό βασίλειο και είχαν πολλές ελευθερίες, η εξουσία του Καρόλου δημιούργησε μια αυστηρή διοίκηση στις πόλεις αυτές καταργώντας τα προνόμια που είχαν, απαιτώντας δυο φορές (1252, 1278) να έχουν περισσότερα δικαιώματα. Την επόμενη χρονιά (1247) ενώ βρισκόταν στην αυλή του αδελφού του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Θ΄ η αριστοκρατία των τριών πόλεων υπό την καθοδήγηση της πεθεράς του Βεατρίκης της Σαβοΐας δημιούργησε συνασπισμό εναντίον του. Το δυστύχημα για τον Κάρολο ήταν ότι είχε υποσχεθεί στον αδελφό του την συμμετοχή του στην Ζ΄ Σταυροφορία και αναγκάστηκε να υποχωρήσει στον εκβιασμό της Βεατρίκης παραχωρώντας της το Φορκαλκιέ και την επικαρπία της στην Προβηγκία.
 
Η πλούσια γη της Προβηγκίας του παρείχε όλα τα έσοδα που χρειαζόταν για να εδραιώσει την εξουσία του, τα έσοδα του προέρχονταν ιδιαίτερα από το αλάτι, την ενοικίαση πολυτελών εξοχικών κατοικιών και την εξαγορά της στρατιωτικής θρησκείας. Οι πόλεις της επικρατείας του ευημερούσαν και ήταν αυτοδιοικούμενες, η εκκλησία δεν του παρείχε την κατάλληλη υποστήριξη όπως έκανε με τα αδέλφια του.
 
Συμμετοχή του Καρόλου στην Ζ΄ Σταυροφορία
 
Ο Κάρολος ο Ανδεγαυός απέπλευσε από το Αίγκ – Μόρτ (1248) προκειμένου να έχει συμμετοχή στην Ζ΄ Σταυροφορία ύστερα από έκκληση του μεγάλου αδελφού του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Θ΄ που ήταν ο οργανωτής της. Ο Κάρολος δεν ήταν τόσο θρησκευόμενος όπως τα μεγαλύτερα αδέλφια του γι’ αυτό δεν έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην επιτυχία της Σταυροφορίας, επέστρεψε μαζί με τον αδελφό του Αλφόνσο τον Μάιο του 1250. Κατά την διάρκεια της απουσίας του ξέσπασε εξέγερση στην Προβηγκία και έσπευσε αμέσως να την καταστείλει, η Αρλ και η Αβινιόν υποτάχθηκαν σε αυτόν τον Ιούνιο του 1251, η Μασσαλία ακολούθησε τον Ιούλιο του 1252 αλλά και αυτή αναγκάστηκε να υποταχθεί. Ο Κάρολος δέχθηκε να κάνει συνθήκη ειρήνης με όλες τις δυσαρεστημένες πόλεις αλλά τις ανάγκασε να δεχτούν την εξουσία του και τα κυβερνητικά του δικαιώματα απέναντι τους ειδικά της Μασσαλίας.
 
Τον Νοέμβριο του 1252 με τον θάνατο της μητέρας του Λευκής της Καστίλης πήγε στο Παρίσι να αναλάβει την αντιβασιλεία μαζί με τον αδελφό του Αλφόνσο. Στο Παρίσι τον πλησίασαν οι απεσταλμένοι του πάπα Ιννοκέντιου Δ΄ ο οποίος είχε σχέδιο να διώξει απο το βασίλειο της Σικελίας τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κονράδο Δ΄ και να το παραδώσει στον ίδιο, ο ίδιος ο Κάρολος βρήκε καλή την ιδέα αλλά ο μεγάλος αδελφός του βασιλιάς Λουδοβίκος Θ΄ του το απέρριψε με αυστηρότητα. Στην συνέχεια στην εμφύλια διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα στην κόμισσα Μαργαρίτα Β΄ της Φλάνδρας και στον γιο της Ιωάννη Α΄, κόμη του Αινώ για την διαδοχή της Φλάνδρας και του Αινώ πήρε το μέρος της Μαργαρίτας, η Μαργαρίτα ενθουσιασμένη του παραχώρησε την κομητεία του Αινώ αλλά ο Λουδοβίκος Θ΄ του το απαγόρευσε ξανά παραχωρώντας το Αινώ στον Ιωάννη.
 
Βασιλιάς της Νάπολης
 
Ο Κάρολος επέστρεψε απογοητευμένος στην Προβηγκία, με την παρέμβαση ξανά του Λουδοβίκου Θ΄ παραχώρησε στην πεθερά του Βεατρίκη της Σαβοίας με αντάλλαγμα ένα χρηματικό ποσό και μια σύνταξη, η Μασσαλία προσπάθησε να συνάψει νέα συμμαχία με την Πίζα και τον βασιλιά της Καστίλης Αλφόνσο Ι΄ αλλά τελικά αποδείχτηκαν αναξιόπιστοι σαν σύμμαχοι. Ο Κάρολος προσπάθησε τα επόμενα χρόνια να αυξήσει την επιρροή του στους άρχοντες των γειτονικών πόλεων της Προβηγκίας, μια τελευταία απόπειρα εξέγερσης πραγματοποιήθηκε εναντίον του το 1262 όταν έλλειπε ο ίδιος στο Παρίσι απο τον Βονιφάτιο του Καστελλάνου. Ο Μπαράλ του Μπώ έμεινε πιστός στον Κάρολο ο οποίος επέστρεψε να καταστείλει την εξέγερση, οι κάτοικοι της Μασσαλίας παραδώθηκαν αφού πρώτα πήραν την υπόσχεση ότι θα παραμείνουν ατιμώρητοι. Η επιείκεια που έδειξε ο Κάρολος στην συνέχεια τον βοήθησε να αποκτήσει ισχυρούς συμμάχους μέσα στην Προβηγκία, συγκέντρωσε αρκετό στρατό και χρήματα τα οποία τον βοήθησαν στις μετέπειτα κατακτήσεις τους, τους ευγενείς που ήταν με το μέρος του τους έδωσε ανταμοιβή αργότερα σε ηγετικές θέσεις στις περιοχές που κατέκτησε.
 
Ο Κάρολος ο Ανδεγαυός σε νόμισμα της Σικελίας – παράσταση και σφραγίδα
 
Οι σχέσεις του πάπα με τους Χοχεστάουνεφ έγιναν ξανά πολύ άσχημες όταν ο Μαμφρέδος της Σικελίας σφετερίστηκε τον θρόνο από τον Κορραδίνο με την δικαιολογία ότι ήταν πολύ μικρός για να κυβερνήσει. O Πάπας Ουρβανός Δ΄ αποφάσισε να παραχωρήσει την Σικελία στον Κάρολο με ευνοϊκούς όρους υπέρ της παπικής εκκλησίας τον Ιούλιο του 1263 όπως να είναι το βασίλειο της Σικελίας ανεξάρτητο από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ο βασιλιάς να μην έχει θρησκευτικές εξουσίες, ο Κάρολος τα δέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Ο Κάρολος έπρεπε να χρηματοδοτηθεί για πόλεμο εναντίον του Μαμφρέδου, ο τραπεζίτης Ορλάνδο Μποσινιόρι αποφάσισε να χρηματοδοτήσει τον Κάρολο ο ξάδελφος του Ερρίκος της Καστίλης ο οποίος του πρόσφερε 40.000 ουγγιές χρυσού αλλά το δάνειο αργούσε να το επιστρέψει ο Κάρολος με αποτέλεσμα ο Ερρίκος να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον του, ο Κάρολος τον νίκησε και τον αιχμαλώτισε 22 χρόνια.
 
Ο αποκεφαλισμός του 16χρονου Κορραδίνου.
 
Ο Μαμφρέδος βάδισε εναντίον της Ρώμης, την ίδια εποχή τον Οκτώβριο του 1264 ο Ουρβανός Δ΄ πέθανε και ο Κάρολος φοβήθηκε ότι ο νέος πάπας θα στραφεί εναντίον του, ξαφνικά άλλαξε τακτική από την επιείκεια που τηρούσε και διέταξε την εκτέλεση των αντιπάλων του στην Προβηγκία. Ο νέος πάπας Κλήμεντας Δ΄ ο οποίος είχε διατελέσει σύμβουλος του αδελφού του Αλφόνσου έδειξε στον Κάρολο χωρίς να το περιμένει ακόμα περισσότερο φιλική πολιτική από τον προηγούμενο πάπα, ο Κάρολος μπήκε θριαμβευτικά στην Ρώμη στις 23 Μαΐου 1265 και ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Σικελίας, ο Μαμφρέδος στην συνέχεια εισέβαλε στην Ρώμη αλλά ηττήθηκε και σκοτώθηκε σε μάχη στο Μπενεβέντο της Καμπανίας (1266). Ο Κάρολος είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη του Ιταλικού νότου και είχε αρχίσει σταδιακά να κερδίζει την υποστήριξη και του βορρά από τους Χοχεστάουνεφ, στέφθηκε βασιλιάς της Σικελίας μαζί με την σύζυγο του Βεατρίκη στις 6 Ιανουαρίου 1266, κυβέρνησε την Σικελία στα πρότυπα της Προβηγκίας.
Η μάχη του Μπενεβέντο
 
O μικρός Κορραδίνος στην συνέχεια βάδισε αποφασισμένος να διεκδικήσει τα Ιταλικά εδάφη για λογαριασμό των Χοχεστάουνεφ, μπήκε στην Ρώμη στις 24 Ιουλίου 1268 αλλά στην μάχη του Ταγκλιακόζο που ακολουθησε στις 23 Αυγούστου 1268 γνώρισε την συντριβή, ο ίδιος ο Κορραδίνος αποκεφαλίστηκε σε ηλικία 16 ετών, ο Κάρολος εκτέλεσε στην συνέχεια πολλούς επαναστάτες στην Σικελία.
 
Επέκταση των κατακτήσεων του Καρόλου σε Ελλάδα και Ουγγαρία
 
Μετά την μάχη του Μπενεβέντο (1266) ο Κάρολος ξεκίνησε τα μεγαλεπίβολα σχέδια του να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, ιστορικά το βασίλειο της Σικελίας κατείχε πολλές ακτές και νησιά της Ανατολικής Μεσογείου. Ο Μαμφρέδος κατείχε την Κέρκυρα, το Βουθρωτό, τον Αυλώνα και τα Σύβοτα σαν προίκα από την σύζυγο του Έλενα, ο Κάρολος τα κυρίευσε στα τέλη του 1266 και στην συνέχεια προχώρησε σε συμμαχίες με τους ευγενείς της Λατινικής Αυτοκρατορίας. Τον Μάιο του 1267 παρουσία του πάπα Κλήμεντος Δ΄ προχώρησε στην συνθήκη του Βιτέρμπο με τον εξόριστο Λατίνο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Βαλδουίνο Β΄ και με τον ηγεμόνα της Αχαΐας Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο ο οποίος ήθελε να διώξει τους Βυζαντινούς από την Πελοπόννησο. Η συνθήκη αυτή εξασφάλισε στον Κάρολο τα δικαιώματα της διαδοχής του στον θρόνο στην Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης σε περίπτωση ανατροπής των Παλαιολόγων, τα κυριαρχικά του δικαιώματα στην Πελοπόννησο και στα περισσότερα από τα νησιά του Αιγαίου, σε αντάλλαγμα θα έπρεπε να βοηθήσει οικονομικά τους δύο πρίγκιπες. Ο Γουλιέλμος Β΄ παλιός σύμμαχος του Μαμφρέδου της Σικελίας πολέμησε στην συνέχεια στο πλευρό του με 400 ιππότες στην μάχη του Ταλιακότσο εναντίον του 16χρονου Κορραδίνου των Χοχενστάουφεν, ο Κάρολος τον ενίσχυσε με μεγάλα χρηματικά ποσά αλλά δεν κατόρθωσε να πετύχει τους στόχους του εναντίον των Βυζαντινών.
 
Η σύζυγος του Καρόλου Βεατρίκη πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1267 και ο Κάρολος έκανε αμέσως πρόταση γάμου στην Μαργαρίτα κόρη του βασιλιά της Ουγγαρίας Μπέλα Δ΄ αλλά εκείνη αρνήθηκε επειδή ήθελε να γίνει μοναχή. Ο Κάρολος παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο του στις 18 Νοεμβρίου 1268 την Μαργαρίτα, κόμισσα του Τορρένο κόρη του Εύδη της Βουργουνδίας αλλά παράλληλα προχώρησε σε γάμους με την Ουγγρική βασιλική οικογένεια προκειμένου οι απόγονοι του να διεκδικήσουν τον θρόνο της Ουγγαρίας όπως πραγματικά έγινε. Ο μεγαλύτερος γιος του Κάρολος ο Χωλός, πρίγκηπας του Σαλέρνο παντρεύτηκε την Μαρία της Ουγγαρίας κόρη του πρίγκηπα Στέφανου και εγγονή του βασιλιά Μπέλα Δ΄, η κόρη του Ελισάβετ παντρεύτηκε την ίδια στιγμή τον γιο του Στέφανου Λαδίσλαο.
 
Συμμετοχή του Καρόλου στην Η’ Σταυροφορία
 
Έχοντας εξασφαλίσει τις κτήσεις του στην Ανατολή οι βλέψεις του Καρόλου στην συνέχεια στράφηκαν προς την Κωνσταντινούπολη με στόχους να αναστήσει ξανά την Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης με τον ίδιο νέο αυτοκράτορα. Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγος έντονα ανήσυχος έστειλε γράμμα στον αδελφό του βασιλιά Λουδοβίκο Θ΄ ζητώντας του την ένωση των δύο εκκλησιών, ο Λουδοβίκος απέφυγε να του απαντήσει, ο Κάρολος με την σειρά του προσπαθούσε να πείσει τον αδελφό του να τον βοηθήσει σε Σταυροφορία για την άλωση της πόλης. Η αφορμή για την διεξαγωγή της Σταυροφορίας ήταν η κατάληψη του χαλιφάτου της Τύνιδας, ο χαλίφης της Τύνιδας Μουστανσίρ ο οποίος ήταν υποτελής και σύμμαχος του προηγούμενου βασιλιά της Σικελίας Μαμφρέδου όταν έγινε βασιλιάς της Σικελίας ο Κάρολος αρνήθηκε την εξουσία του και σταμάτησε να του πληρώνει φόρους.
 
Το χαλιφάτο της Τύνιδος παρόλα αυτά είχε παραχωρήσει πλήρη ανεξιθρησκεία στους χριστιανούς πολλοί λένε μάλιστα ότι είχε βαπτιστεί και ο ίδιος κρυφά χριστιανός ύστερα από προτροπή του φίλου του Μαμφρέδου αλλά αυτό δεν εμπόδισε σε τίποτα την Σταυροφορία να πραγματοποιηθεί. Ο Κάρολος υποσχέθηκε στον αδελφό του ότι θα ενωθεί με την Η΄ Σταυροφορία αργότερα, ο Γαλλικός στρατός όταν έφτασε στην Τύνιδα θερίστηκε από επιδημία δυσαντέρειας, απο την επιδημία αυτή βρήκαν τον θάνατο ο γιος του βασιλιά Ιωάννης Τριστάν και στην συνέχεια την ίδια χρονιά ο ίδιος ο βασιλιάς Λουδοβίκος Θ΄. Ο Κάρολος έφτασε στην Τύνιδα στις 25 Αυγούστου 1270 μια μέρα πριν τον θάνατο του αδελφού του, με τις ικανότητες του βοήθησε σημαντικά στην ανασυγκρότηση του διαλυμένου από την επιδημία στρατού, ο Μουστανσίρ αναγκάστηκε να κλείσει ειρήνη και να αναγνωρίσει την εξουσία του Καρόλου πληρώνοντας φόρο υποτέλειας.
 
Ο Κάρολος στην συνέχεια ξεκίνησε προετοιμασίες να επιτεθεί στην Κωνσταντινούπολη αλλά η επιδημία εξακολουθούσε να θερίζει τον στρατό, μια τρικυμία τον αποτελείωσε και ο Κάρολος αποφάσισε να τερματίσει οριστικά τα μεγάλα σχέδια του, με έναν στόλο 18 ανδρών επέστρεψε στην Σικελία.
 
Βλέψεις για την κατάκτηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
 
Τον Φεβρουάριο του 1271 ο Κάρολος επεκτάθηκε στις κτήσεις του στην Αδριατική, κατέλαβε το Δυρράχιο και στην συνέχεια πέρασε υπό τον έλεγχο του το μεγαλύτερο μέρος του Αλβανικού εδάφους και στην συνέχεια αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς της Αλβανίας διορίζοντας σαν αντιβασιλέα τον Γκάζο Σινάρδο. Προετοιμάστηκε ξανά για νέα επιχείρηση κατάληψης της Κωνσταντινούπολης αλλά του το απαγόρευσε ο πάπας Γρηγόριος Ι΄ ο οποίος εξελέγη στις 27 Μαρτίου 1272 και στην Σύνοδο της Λυών (1274) αποφάσισε με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο την ένωση των δυο εκκλησιών. H Ένωση τελικά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ επειδή ο Μιχαήλ δέχθηκε σκληρές αντιδράσεις από τον κλήρο και τον λαό του, ο Κάρολος εξακολουθούσε παρά την απαγόρευση του πάπα να συγκεντρώνει στρατό και να προετοιμάζεται με την κατάλληλη ευκαιρία για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης, η παρουσία του Γρηγόριου στον παπικό θρόνο όμως του στάθηκε εμπόδιο να προχωρήσει τις επιχειρήσεις του. Ο Γρηγόριος Ι΄ στάθηκε περισσότερο ευνοϊκός απέναντι στους Χοχεστάουνεφ, ο Ιταλικός βοράς πέρασε υπό τον έλεγχο του αυτοκράτορα Ροδόλφου των Αψβούργων, η εξουσία του Καρόλου περιορίστηκε μονάχα στον Ιταλικό νότο, επέτρεψε όμως στον Κάρολο να γίνει βασιλιάς των Ιεροσολύμων. Στις 18 Μαρτίου 1277 αγόρασε τα δικαιώματα του στον θρόνο των Ιεροσολύμων στέλνοντας τον βάιλλο του Ρογήρο του Σάν Σεβερίνο στην Άκρα, εκτοπίζοντας τον προηγούμενο βάιλλο του βασιλιά της Κύπρου Ούγου Γ΄ Μπαλιά του Αρσούφ επέβαλλε στους ευγενείς όρκο υποταγής στον νέο βασιλιά τους Κάρολο, εν τω μεταξύ ο διάδοχος του Γρηγόριου στον παπικό θρόνο Ιννοκέντιος Ε΄ τακτοποίησε ειρήνη ανάμεσα στον Κάρολο και τους Γενοβέζους.
 
Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ πήρε θάρρος από την υποστήριξη του πάπα και ξεκίνησε τις εκστρατείες του στην Αλβανία (1274) καταλαμβάνοντας το Μπεράτ και το Μπουτρίντο, είχε επιπλέον πολλές επιτυχίες στην Εύβοια και την Πελοπόννησο. Η μεγάλη αλλαγή φαινόταν να ξεκινά με την άνοδο στον παπικό θρόνο του πάπα Μαρτίνου Δ΄ στις 23 Μαρτίου 1281, ο νέος πάπας Γαλλικής καταγωγής ακύρωσε την φιλοβυζαντινή πολιτική των προηγούμενων που ήθελαν ένωση των δυο εκκλησιών επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο στον Κάρολο να ξεκινήσει τις προετοιμασίες για την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης.
 
Ο Κάρολος αποβιβάστηκε στην Ήπειρο με 8.000 άντρες όπου συνάπτει συμμαχία με τον δεσπότη της Ηπείρου εναντίον των Βυζαντινών, στην μάχη του Βερατίου όμως στην συνέχεια σε Αλβανικό έδαφος (1281) υπέστη συντριπτική ήττα από τα Βυζαντινά στρατεύματα τα οποία βρίσκονταν υπό τις διαταγές του στρατηγού Μιχαήλ Ταρχανειώτη. Οι Βυζαντινοί κατάφεραν να αποσπάσουν την Αλβανία από τον Κάρολο αλλά και στην Πελοπόννησο στην οποία στέφθηκε πρίγκηπας της Αχαίας με τον θάνατο του Γουλιέλμου Β΄ Βιλλεαρδουίνου (1278) γνώρισε και εκεί ήττες, ο βάιλος του Γαλεράν του Ιρβίν νικήθηκε στην Σκόρδα και αντικαταστάθηκε (1280) από τον Φίλιππο του Λαγονησίου. Οι τελευταίες αποτυχίες δεν πτόησαν καθόλου τον Κάρολο ο οποίος μέχρι την επόμενη χρονιά κατάφερε να συγκεντρώσει μια κολοσσιαία στρατιωτική δύναμη με 400 πλοία και 27.000 ιππότες έτοιμος να αποπλεύσει για την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης την άνοιξη του 1281.
 
Σικελικός Εσπερινός
 
Ο Μιχαήλ εν τω μεταξύ είχε εργαστεί σκληρά και στον διπλωματικό τομέα με τους εχθρούς του Καρόλου στην βόρειο Ιταλία Γιβελλίνους οι οποίοι έπλευσαν για την Σικελία προκειμένου να υποστηρίξουν για τον Σικελικό θρόνο τον βασιλιά της Αραγωνίας Πέτρο Γ΄ ο οποίος είχε παντρευτεί την κόρη και διάδοχο του Μαμφρέδου Κωνσταντία. Ο Ιωάννης της Προκίδας καγκελάριος του Μαμφρέδου είχε τακτοποιήσει την συνάντηση μεταξύ του Μιχαήλ Η΄, του Πέτρου Γ΄ και των υπόλοιπων συνομοτών εναντίον του Καρόλου στο νησί της Σικελίας, ο Ιωάννης ισχυρίστηκε για το σχέδιο νέας Σταυροφορίας στην Τύνιδα αλλά το πραγματικό σχέδιο ήταν να εγκαταστήσει τον Πέτρο Γ’ στον θρόνο της Σικελίας. Το αποτέλεσμα ήταν η εξέγερση που ξεκίνησε από το Παλέρμο στις 29 Μαρτίου/1282 γνωστή ως Σικελικός Εσπερινός, ακολούθησε σύντομα γενική σφαγή των περισσότερων Άγγλων που υπήρχαν στο νησί. Ο αντιβασιλιάς του Καρόλου Ερβέρτος της Ορλεάνης διέμενε στην Μεσίνα την μοναδική πόλη που κρατούσαν ακόμα στο νησί, λόγω των λαθών του αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει και να εγκαταλείψει τον στόλο των Σταυροφόρων που κάηκε. Ο Πέτρος ο οποίος σχεδίαζε την επιχείρηση κατά την διάρκεια που ο Κάρολος πολιορκούσε την Κωνσταντινούπολη με έκπληξη έμαθε το γεγονός ότι έγινε πιο νωρίς, αυτό έγινε με διπλωματική επέμβαση του ίδιου του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ ο οποίος ήθελε να ανατραπεί ο Κάρολος πριν ξεκινήσει την εκστρατεία και βρεθεί η αυτοκρατορία του σε κίνδυνο, ο Πέτρος αποβιβάστηκε στο Τραπάνι στις 30 Αυγούστου 1282 και στέφθηκε βασιλιάς της Σικελίας στο Παλέρμο στις 4 Σεπτεμβρίου 1282. Ο Κάρολος οπισθοχώρησε από τα στενά της Μεσσήνης και στην συνέχεια οι Αραγωνέζοι κατέστρεψαν το υπόλοιπο του στρατού του, η δυναστεία των Καπετιδών διώχθηκε οριστικά από την Σικελία.
 
Τελευταίοι πόλεμοι με τον Πέτρο Γ΄ της Αραγωνίας
 
Ο Κάρολος παρά την ήττα του παρέμενε ισχυρός, είχε την υποστήριξη του Γάλλου πάπα Μαρτίνου και του ανιψιού του βασιλιά της Γαλλίας Φιλίππου Γ΄ ο οποίος έβλεπε τον θείο του Κάρολο σαν προσωπική υπόθεση για το δικό του βασίλειο. Ο Κάρολος και ο Πέτρος συγκρούστηκαν στην συνέχεια στα δικαστήρια αλλά ο πόλεμος μεταξύ των Αραγωνέζων και των Γάλλων συνεχίστηκε στο πεδίο της μάχης και η δίκη ήταν φάρσα, ο πάπας αφόρισε τον Πέτρο και τον κήρυξε ανεπιθύμητο σαν βασιλιά της Σικελίας οργανώνοντας ακόμα και Σταυροφορία εναντίον του. Οι πόλεμοι με τους Αραγωνέζους συνεχίστηκαν με μεγαλύτερη ένταση, στόλος της Αραγωνίας υπό την διοίκηση του περίφημου ναυάρχου Ρουτζέρο ντι Λαούρια πολιόρκησε την Μάλτα, ο μεγαλύτερος γιος του Καρόλου Κάρολος ο Χωλός έστειλε στόλο που καταστράφηκε στην μάχη της Μάλτας. Ο Κάρολος ο Ανδεγαυός έδωσε εντολή στον γιο του να διατηρήσει την άμυνα στην Προβηγκία μέχρι να επιστρέψει ο ίδιος από την Γαλλία αλλά ο Ρουτζέρο ντι Λαούρια εξακολουθούσε τις επιδρομές στην ακτή της Καλαβρίας και τον Μάιο του 1284 πολιόρκησε την Νάπολη. Οι κάτοικοι της Νάπολης οργίστηκαν από τον αποκλεισμό και στις 5 Ιουνίου 1284 ο Κάρολος ο Χωλός προετοιμάστηκε να κάνει επιδρομή να καταστρέψει τον στόλο των Αραγωνέζων αλλά ο Ρουτζέρο έμαθε τα σχέδια του, κατάφερε να τον ρίξει στην παγίδα του και τον αιχμαλώτισε. Ο Κάρολος ο Ανδεγαυός όταν επέστρεψε εξοργισμένος από την αιχμαλωσία του γιου του συγκέντρωσε στόλο να κάνει την τελική επίθεση για να ανακαταλάβει την Σικελία αλλά η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε, πέθανε στις 7 Ιανουαρίου 1285.
 
Τελικά συμπεράσματα
 
O Κάρολος ο Ανδεγαυός κληροδότησε όλες τις κτήσεις και τους τίτλους του στον μεγαλύτερο γιο του Κάρολο τον Χωλό ο οποίος όταν πέθανε ήταν αιχμάλωτος των Αραγωνέζων.
 
Προσπάθησε με όλα τα μέσα να δημιουργήσει μια μεγάλη αυτοκρατορία, αλλά ο ερασιτεχνικός τρόπος που οργάνωσε τις Σταυροφορίες έφθειραν σημαντικά την χριστιανική θρησκεία, την οδήγησαν σε μεγάλο διχασμό με την Ορθοδοξία που είχε σαν αποτέλεσμα να σταματήσει κάθε προσπάθεια για την ένωση των δυο εκκλησιών. Οι κάτοικοι των Ιταλικών πόλεων θεωρούσαν τον Κάρολο ως αρχηγό των Γουέλφων (οπαδών του Πάπα) κατά των Γιβελλίνων (οπαδών των Γερμανών αυτοκρατόρων του οίκου Χοενστάουφεν). Ο Κάρολος έβλεπε τον εαυτό του ως απεσταλμένο του Θεού προκειμένου να αποκαταστήσει στο κύρος της την παπική εξουσία και επιζητούσε να τιμωρηθούν οι Χοενστάουφεν που επιχείρησαν να μειώσουν τον παπισμό, αυτό το πνεύμα προσπάθησε να περάσει στους ίδιους τους πάπες προκειμένου να τον βοηθήσουν στα φιλόδοξα σχέδια του, κυβέρνησε με δικαιοσύνη αλλά και με μεγάλη αυστηρότητα. Βοήθησε σημαντικά την Λατινική Αναγέννηση με την βοήθεια Ιουδαίων επιστημόνων τους οποίους χρησιμοποίησε σαν μεταφραστές στα Πανεπιστήμια του Σαλέρνο και της Νάπολης, ο σημαντικότερος από αυτούς ήταν ο Μωυσής του Σαλέρνο ο οποίος έκανε μεταφράσεις των Αραβικών κειμένων στα Λατινικά. Οι Ιουδαίοι μεταφραστές του Καρόλου βοήθησαν σημαντικά ώστε ο αρχαίος Αραβικός και ο μουσουλμανικός πολιτισμός να επιδράσουν στην προ – αναγεννησιακή Ευρώπη.
 
Μετά τον θάνατο του το βασίλειο της Σικελίας συνέχισε να υπάρχει σαν ξεχωριστό βασίλειο σε σχέση με την ηπειρωτική νότια Ιταλία που αποτελούσε το βασίλειο της Νάπολης, τα δύο βασίλεια θα ενωθούν ξανά αργότερα σε ένα ενιαίο βασίλειο με την ονομασία «Βασίλειο των δύο Σικελιών».
Στην Θεία Κωμωδία του Δάντη εμφανίζεται στις πύλες του καθαρτηρίου να τραγουδάει μαζί με τον μεγάλο εχθρό του Πέτρο της Αραγωνίας.
 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου