Από το Διαδίκτυο μαθαίνουμε ότι δύο ιαπωνικές εταιρείες σε συνεργασία με ένα πανεπιστήμιο προχώρησαν στο Wind Hunter Project, δηλαδή σε ένα σχέδιο αξιοποίησης του ανέμου από πλοίο, που θα χρησιμοποιεί αιολική ενέργεια και θα παράγει υδρογόνο από θαλασσινό νερό.
Το Wind Hunter θα χρησιμοποιεί τα πανιά για την κίνηση και την ίδια στιγμή θα παράγει υδρογόνο, το οποίο θα αποθηκεύεται. Όταν ο άνεμος είναι ασθενής, το πλοίο θα χρησιμοποιεί αυτό το υδρογόνο ως καύσιμο.
Η ιδέα της αξιοποίησης αιολικής ενέργειας για την κίνηση των πλοίων δεν είναι ιδιαίτερα νέα. Το 1983 οι Sunday Times του Λονδίνου παρουσίαζαν ένα ιστιοφόρο «νέου τύπου», μήκους 32 μέτρων και πλάτους 8,5, με πανιά από νήματα πολυεστέρα και σκαρί με επένδυση χάλυβα, χωρητικότητας 10.000 κόρων, που μπορούσε να αξιοποιεί την αιολική ενέργεια για υπερπόντιες μάλιστα μεταφορές. Τότε η υπόθεση μιας ιστιοπλοΐας για «παραγωγικούς» σκοπούς φαινόταν ρετρό, δεδομένου ότι και τα πλέον εξελιγμένα ιστιοφόρα Clipper είχαν ηττηθεί ως μεταφορικά μέσα από τα ατμόπλοια του τέλους του 19ου αιώνα. Όμως στην εποχή του θερμοκηπίου η υπόθεση επανέκαμψε επαυξημένη και βελτιωμένη, με χαρακτηριστικά δημοσιεύματα όπως αυτό Καθημερινής, που αναφέρονταν στην αξιοποίηση ειδικών συνθετικών ιστίων ρυθμιζόμενων από υπολογιστή από μεγάλα ποντοπόρα σκάφη παράλληλα με τις ντιζελομηχανές.
Σε ορισμένα όρια η «διάχυση» των αιολικών εφαρμογών στην οικονομία αποτελεί θετική πρόκληση προς το περιβάλλον. Όμως το ίδιο δεν ισχύει με την υπερσυγκέντρωση των γιγαντιαίων ανεμογεννητριών που προορίζονται για τους ορεινούς όγκους ή για οικολογικά και ιστορικά σημαντικές περιοχές. Που κατακερματίζουν τοπία και οικοσυστήματα, που εισάγουν παράταιρες και γιγαντοειδείς δομές στη φύση, που συνεπιφέρουν πυλώνες, υποσταθμούς για τη μεταφορά του ρεύματος και πυκνά οδικά δίκτυα στις κορυφές των βουνών.
Η Ελλάδα με τα 16.000 χιλιόμετρα των ακτών της πολλαπλασιασμένα επί το εύρος των χωρικών της υδάτων (16.000 Χ 6 ή 12 μίλια, κατά περίπτωση, επομένως με τις 200.000 περίπου τετρ. χιλιόμετρα «ωφέλιμου» επιθαλάσσιου χώρου) θα μπορούσε να διαθέσει πάμπολλες επιθαλάσσιες εκτάσεις για αιολικές συστοιχίες. Και όμως, κάποιοι επιμένουν να της λανσάρουν λύσεις «σταλινογοτθικές», θα έλεγα, χρησιμοποιώντας έναν παλιό καλό προσδιορισμό της συγκεντρωτικής γιγαντοαρχιτεκτονικής. Οι νέοι Προκρούστες επιδιώκουν να φέρουν την ελληνική φύση στα μέτρα των κερδών τους, αδιαφορώντας για τις ζημιές.
πηγη: https://www.avgi.gr