Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 03 Οκτ 2020
60 χρόνια κυπριακής ανεξαρτησίας
Κλίκ για μεγέθυνση

16:50 | 02.10.2020

Πάνος Τριγάζης*

 

 

 

Η Κυπριακή Δημοκρατία τιμά την 60ή επέτειο από την ίδρυσή της (1960-2020), αντιμέτωπη με μεγάλους κινδύνους και απειλές και μη δεδομένη σήμερα τη συμπαράσταση της επίσημης Ελλάδας. Κατά την πρόσφατη παρέμβασή του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αναφέρθηκε καν στο Κυπριακό, κάτι που συνέβη πρώτη φορά από το 1954.

Μετά την τραγωδία του 1974, σε πολλούς δρόμους και πλατείες της χώρας μας γράφτηκε το σύνθημα «Δεν ξεχνώ», αλλά φαίνεται πως δεν ισχύει για τη σημερινή ηγεσία της Δεξιάς. Σε αντίθεση με το Μακεδονικό, που αποτέλεσε συστατικό των εκάστοτε αντιαριστερών εκστρατειών της, το Κυπριακό δεν έγινε σημαία της συντηρητικής παράταξης, αρχικά διότι ένιωθε κατηγορούμενη για τις Συμφωνίες Ζυρίχης, Λονδίνου, που σήμαναν την ουσιαστική εγκατάλειψη του αιτήματος της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Αντιθέτως, το Κυπριακό κατείχε πάντοτε κεντρική θέση στην πολιτική της Αριστεράς, υποβοηθώντας και τη μετεμφυλιακή ανάκαμψή της, ιδιαίτερα μέσω του νεολαιίστικου κινήματος.

Η έναρξη του κυπριακού αγώνα της ανεξαρτησίας, το 1955, προσέλαβε χαρακτήρα αντικομμουνιστικό, ενώ είχε την ατυχία να συμπέσει με μια περίοδο που η Ελλάδα ήταν εξαιρετικά αποδυναμωμένη και το αριστερό της κίνημα βαρύτατα ηττημένο. Ωστόσο, η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1960 με πολλές αβαρίες, κυρίως την επιβολή του απαράδεκτου καθεστώτος των διεθνών εγγυήσεων, θα πρόσθετα και τη διατήρηση της βρετανικής στρατιωτικής παρουσίας. Ευτυχώς, η Κυπριακή Δημοκρατία, πλήρες μέλος του ΟΗΕ εξαρχής, επέλεξε την ένταξή της και στο Κίνημα Αδεσμεύτων, από το 1962, ακολουθώντας μια πολυδιάστατη και ενεργητικά φιλειρηνική εξωτερική πολιτική. Σήμερα η Κύπρος ως σύνολο είναι μέλος και στην Ε.Ε., με τη σύμφωνη γνώμη της κυπριακής Αριστεράς -ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής-, των κομμουνιστών συμπεριλαμβανομένων.

Η σταθερά ανεξάρτητη και φιλειρηνική πολιτική του προέδρου Μακαρίου, που υποστηριζόταν και από το ΑΚΕΛ και ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις του νησιού, δεν άρεσε στις ηγεσίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που χαρακτήριζαν τον επί δύο δεκαετίες δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη «Κάστρο της Μεσογείου». Τη θέση της μη ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ είχαν ακολουθήσει όλες οι κυβερνήσεις της, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου Γλαύκου Κληρίδη, που ερωτώμενος αν τον απασχολούσε το ζήτημα είχε απαντήσει αρνητικά λέγοντας ότι «εγώ προτείνω την αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου, άρα δεν συζητώ ένταξη στο ΝΑΤΟ».

Η διαφοροποίηση της επίσημης εξωτερικής πολιτικής της Κύπρου έναντι της αντίστοιχης ελλαδικής δεν περιοριζόταν μόνο στο ζήτημα του ΝΑΤΟ, αλλά και σε άλλα θέματα διεθνούς ειρήνης, όπως π.χ. των πυρηνικών όπλων. Πρόσφατα, το 2011, η Κύπρος με πρόεδρο τον Δημ. Χριστόφια είχε αρνηθεί τη χρησιμοποίηση του εδάφους, του εναέριου χώρου της και των λιμανιών της για διευκόλυνση του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, στον οποίο η ελληνική κυβέρνηση είχε εμπλακεί εξαρχής ενεργητικά. Πέρα, όμως, από την εξωτερική πολιτική και τη διεθνή τους θέση, η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν σημαντικές διαφορές και στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές τους δομές. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει αναμφίβολα πιο αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και αυτός είναι από τους βασικούς λόγους που βγήκε πολύ πιο γρήγορα από το μνημόνιο.

Η Κυπριακή Δημοκρατία ιδρύθηκε ως δικοινοτικό κράτος, με συνυπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου από τον Μακάριο και τον Κιουτσούκ ως ηγετών της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Αρα, δεν έχουν δίκιο οι αρνούμενοι σε Κύπρο και Ελλάδα τη δικοινοτική-διζωνική ομοσπονδία και την εξ αυτής απορρέουσα πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων. Εξάλλου, πρόκειται για μία εκ των αποφάσεων του ΟΗΕ, τις οποίες δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε επιλεκτικά.

*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου