Η προχτεσινή πανηγυρική επανένταξη της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο, ύστερα από σχεδόν δώδεκα ματωμένα χρόνια «εμφυλίου» πολέμου, και η πρόσκληση του Μπασάρ αλ-Ασαντ στη σύνοδο κορυφής του οργανισμού στο Ριάντ, στις 19 Μαΐου, είναι από μόνη της μια σημαντική είδηση, που αξίζει μεγαλύτερη ανάλυση και προβολή.
Αποκτά όμως ακόμη μεγαλύτερη αξία αν ιδωθεί μέσα από το πρίσμα των συνολικών κοσμογονικών εξελίξεων των τελευταίων μηνών στη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα μέσα από την αιφνίδια «συμφιλίωση» του Ιράν, δηλαδή του βασικού υποστηρικτή και «σωτήρα» της Δαμασκού –μαζί με τη Ρωσία– τα δύσκολα χρόνια του πολέμου, με τη Σαουδική Αραβία: μια εξαιρετικά ελπιδοφόρα προσέγγιση μεταξύ των δύο κατά τεκμήριο ισχυρότερων κρατών του Κόλπου, που έγινε με κινεζική μεσολάβηση και αλλάζει άρδην ισορροπίες ή σωστότερα... ανισορροπίες δεκαετιών σε ολόκληρη την περιοχή, τερματίζοντας ντε φάκτο τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων των δύο αυτών μεγάλων ισλαμικών χωρών στην Υεμένη και βάζοντας τα θεμέλια για μια νέα, ειρηνικότερη αρχιτεκτονική ασφαλείας.
Ετσι, είδαμε το τελευταίο δίμηνο αρκετές αραβικές χώρες, περιλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων –που συμμετείχαν ενεργά στην αδελφοκτόνο εξέγερση κατά του Ασαντ, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας φανερά ή υπόγεια εξτρεμιστικές οργανώσεις σαν την αλ Κάιντα– αλλά και της Αιγύπτου, να αναθερμαίνουν απότομα τις σχέσεις τους με τη Συρία με υψηλού επιπέδου επισκέψεις και συναντήσεις, αλλά και με αποστολές βοήθειας μετά τους πρόσφατους φονικούς σεισμούς.
Και είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό να βλέπει κανείς τη Σαουδική Αραβία να προσκαλεί στην πρωτεύουσά της τον Ασαντ, έναν από τους τελευταίους «κοσμικούς» –στην παράδοση του Νάσερ– Αραβες ηγέτες, τον οποίο επί χρόνια έκανε τα πάντα για να γκρεμίσει από την εξουσία και/ή να δολοφονήσει μέσω των τζιχαντιστών... αντιπροσώπων της επί συριακού εδάφους. Μάλιστα ορισμένοι... κακοθελητές σχολιαστές προειδοποιούν τον Ασαντ να προφασιστεί μια «διπλωματική ασθένεια» και να αποφύγει διακριτικά το επικίνδυνο ταξίδι στα λημέρια του άσπονδου φίλου του, πρίγκιπα Mοχάμεντ μπιν Σουλτάν.
Τί υπάρχει από πίσω;
Υπερβολές; Σίγουρα. Αλλά από την άλλη, γιατί βιάζονται τόσο πολύ τα ισχυρά αραβικά κράτη να «σπάσουν τον πάγο» με τη Δαμασκό; Ενας από τους λόγους είναι πως τώρα, που το καθεστώς Ασαντ έχει και πάλι σταθεροποιηθεί, τρέχουν να προλάβουν την πλήρη πρόσδεση της Συρίας στην ιρανική σφαίρα επιρροής, κάτι που έχει ήδη συμβεί στην περίπτωση του Ιράκ, της Υεμένης, αλλά εν μέρει –μέσω της Χεζμπολάχ– και του Λιβάνου· πολλά κράτη είδαν μάλιστα το ταξίδι του Ιρανού πρόεδρου Εμπραχίμ Ραϊσί στη Δαμασκό, πριν από λίγες μέρες, σαν απαρχή μιας διαδικασίας «εξαργύρωσης των γραμματίων» από πλευράς Δαμασκού προς την Τεχεράνη, χωρίς τη βοήθεια της οποίας είναι αλήθεια πως η Συρία θα έμοιαζε περισσότερο με τη σημερινή Λιβύη – ένα κατακερματισμένο κράτος χωρίς καμιά ελπίδα πραγματικής ανοικοδόμησης...
Μην ξεχνάμε άλλωστε πως παρά τη νίκη του Ασαντ και το ουσιαστικό «πάγωμα» των εχθροπραξιών από το 2019, η Συρία παραμένει θύμα αβάσταχτων δυτικών κυρώσεων, που εμπόδισαν ακόμη και την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας από τον ΟΗΕ προς τους σεισμόπληκτους, ενώ αρκετές επαρχίες της στον Βορρά και την Ανατολή βρίσκονται ακόμη υπό την κατοχή διάφορων αντάρτικων στρατών ή/και ξένων δυνάμεων, όπως είναι η Τουρκία και οι ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα του Ραϊσί να σφίγγει το χέρι του Ασαντ στη Δαμασκό και οι ανακοινώσεις για σειρά συμφωνιών οικονομικής, στρατιωτικής και ενεργειακής συνεργασίας προκάλεσαν αίσθηση σε όλο τον αραβικό κόσμο. Συγκεκριμένα, οι Ραϊσί και Ασαντ υπέγραψαν προχθές πρωτόκολλο στρατηγικής συνεργασίας σε τομείς όπως η γεωργία, οι σιδηρόδρομοι, η πολιτική αεροπορία, το πετρέλαιο, αλλά και για τη δημιουργία ελεύθερων οικονομικών ζωνών για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, ενώ υπογράφτηκε και χωριστή συμφωνία μεταξύ των υπουργών Αμυνας για τη ανοικοδόμηση της συριακής πολεμικής βιομηχανίας...
Ο Ιρανός πρόεδρος Εμπραχίμ Ραϊσί (αριστερά) συνάντησε τον Μπασάρ αλ Ασαντ στη Δαμασκό
AP PHOTOΥπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος, που συνδέει υπογείως πολλά από τα ενδιαφερόμενα κράτη: ήδη τουλάχιστον έξι μεσανατολικές ή βορειοαφρικανικές χώρες (Σαουδική Αραβία, Ιράν, Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν και Αλγερία) έχουν καταθέσει υποψηφιότητα για ένταξη στην οικονομική συμμαχία των BRICS (Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία και Νότια Αφρική) εν όψει της συνόδου κορυφής της τελευταίας, ενώ η λίστα αναμονής περιλαμβάνει ακόμη πολλά ασιατικά, αφρικανικά και λατινοαμερικανικά κράτη και βέβαια και την ίδια τη Συρία... Γιατί; Οχι, δεν αγάπησαν όλα αυτά τα κράτη ξαφνικά τη Ρωσία και την Κίνα, ούτε άλλαξαν μυαλά ή πολύ περισσότερο... πολιτεύματα.
Απλά οι BRICS είναι η αιχμή του δόρατος στη μεγάλη επιχείρηση της «απο-δολαριοποίησης» της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά και της οριστικής παράκαμψης του πλέγματος των εμπάργκο και των πάσης φύσεως κυρώσεων που στραγγαλίζουν δεκάδες μεγάλες και μικρές οικονομίες σε ολόκληρο τον κόσμο. Και είναι αποδεδειγμένα προς το συμφέρον όλων των αναπτυσσόμενων κρατών να απαλλαγούν από την οδυνηρή, συχνά ληστρική «προστασία» των δυτικών μετα-αποικιοκρατικών δυνάμεων και τους αέναους πολέμους που αυτοί πυροδοτούν για να κλέβουν ευκολότερα τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους των υποτελών κρατών-«πελατών» τους.
Φυσικά, δεν είναι όλες οι αραβικές χώρες σύμφωνες με τη fast-track επανένταξη της Συρίας: το Κατάρ, για παράδειγμα, που διατηρεί στενούς δεσμούς με αντάρτικα σώματα και οργανώσεις στο τζιχαντιστικό «κρατίδιο» της Ιντλίμπ, εναντιώνεται σφόδρα στην αναθέρμανση των σχέσεων, ενώ και η Ιορδανία βάζει εμπόδια, κατηγορώντας τη Δαμασκό ότι εμπλέκεται στο εμπόριο του παράνομου διεγερτικού «Κάπταγκον».
Εννοείται, δε, ότι αυτοί που ανησυχούν περισσότερο είναι οι Ισραηλινοί, που πλέον βομβαρδίζουν με την αεροπορία τους στόχους εντός του συριακού εδάφους, και βέβαια οι Αμερικανοί, που δείχνουν ανίκανοι να πιστέψουν την ξαφνική «γυροβολιά» των πρώην συμμάχων τους και μοιάζουν να παρατηρούν άπραγοι την επιρροή τους στη Μέση Ανατολή και στον Κόλπο να στεγνώνει μέρα με τη μέρα σαν νερόλακκος στην έρημο...
πηγη: https://www.efsyn.gr