Κατά τη διάρκεια της χθεσινής νύχτας, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κλήθηκε να συνεδριάσει και να ψηφίσει επί της πρότασης να γίνει δεκτό ως πλήρες μέλος του Οργανισμού το Κράτος της Παλαιστίνης.

Όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, η πρόταση δεν πέρασε, καθώς ένα -και μόνο ένα- μόνιμο μέλος του ΣΑ ψήφισε εναντίον: Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο μεν, όμως οι συνεχόμενες τέτοιες ψηφοφορίες στις οποίες οι πάλαι ποτέ ηγέτες της παγκόσμιας κοινότητας πλέον εμφανίζονται ως «παραφωνίες», αυξάνονται συνεχώς.

Την ίδια στιγμή, ενώ οι πιστοί ακόλουθοι της κεντρικής αμερικανικής «γραμμής» ξεκίνησαν στην αρχή αυτής της κρίσης, ίσως και από συνήθεια, να δίνουν διαπιστευτήρια υποταγής στην κυβέρνηση του Ισραήλ, πλέον, ο ένας μετά τον άλλο εγκαταλείπουν δειλά-δειλά το ισραηλινό άρμα, αφήνοντας ως μόνο βασικό επιβάτη τις ΗΠΑ που καταλήγουν απομονωμένες στο εξωτερικό, αλλά και εγκαλούμενες στο εσωτερικό, αφού για πρώτη φορά στις τελευταίες επτά δεκαετίες, βλέπουμε να υπάρχει τόσο έντονη, επίμονη και… διακομματική αντίθεση στη συνέχιση της άνευ όρων στήριξης του Ισραήλ.

Οι ΗΠΑ χθες εμφανίστηκαν πιο απομονωμένες ακόμη και από τη Βρετανία και την Ελβετία που κρύφτηκαν πίσω από την αποχή στην ψηφοφορία.

Το θεωρητικά πανίσχυρο κράτος της Μέσης Ανατολής έχει αποδειχτεί μέσα σε λίγους μήνες πολλαπλώς ανίσχυρο. Χωρίς τη συνδρομή των ΗΠΑ σε χρήμα και όπλα ο πόλεμος εναντίον των Παλαιστινίων στη Γάζα θα είχε λήξει πριν καν αρχίσει. Χωρίς τη συνδρομή των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας, η «συμβολική» αντεπίθεση του Ιράν την περασμένη εβδομάδα, μάλλον θα είχε αποβεί καταστροφική για το Ισραήλ. Και χωρίς την άβολη σιωπή της διεθνούς κοινότητας για τα αηδιαστικά εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα, ο «φίλος μας ο Μπίμπι», όπως τον είχε αποκαλέσει κάποτε ένας Έλληνας πρωθυπουργός, θα ήταν ήδη καταδικασμένος από την ισραηλινή, αλλά και την διεθνή δικαιοσύνη. Και χθες, χωρίς το βέτο των ΗΠΑ στο ΣΑ, το Ισραήλ θα αναγκαζόταν να αρχίσει να αντιμετωπίζει την Παλαιστίνη στον ΟΗΕ ως ισότιμο μέλος.

Οι τελευταίοι μήνες αποδεικνύουν αυτό που εδώ και χρόνια διαφαινόταν ως μελλοντική εξέλιξη: Ότι το Ισραήλ πλέον δημιουργεί στους «κατασκευαστές»  του, Βρετανία και ΗΠΑ, περισσότερα προβλήματα απ’ όσα τους λύνει.

Στις διεθνείς σχέσεις, όπως και στην πολιτική, ισχύει διαχρονικά αυτό που κάποτε είχε πει ο Λένιν: «Υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες». Κάτι σαν το δικό μας «όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος», αλλά στο πιο λόγιο.

Όλα λοιπόν δείχνουν ότι είμαστε μπροστά σε μια φάση πραγματοποίησης «δεκαετιών σε εβδομάδες».

Χώρες όπως η Ελλάδα, που με ελαφρότητα διαλέγουν πλευρές σε συγκρούσεις άλλων με μόνο κριτήριο το να ικανοποιήσουν κάποιους «φίλους», οφείλει να σκεφτεί σοβαρά τα πολλά ενδεχόμενα που υπάρχουν στο τραπέζι και την κατάσταση απόλυτης ρευστότητας που επικρατεί στη διεθνή σκακιέρα.

Καλό θα ήταν δηλαδή, να πάψουν κάποιοι να εμφανίζονται λες  άρχισαν να παρακολουθούν το «σίριαλ» της Μέσης Ανατολής από τα μισά του 7ου κύκλου, αλλά να θεωρούν ότι διαμόρφωσαν άποψη και για τους προηγούμενους εξίμισι.

Δεν ξέρω αν η παρομοίωση είναι επιτυχημένη. Ελπίζω τουλάχιστον να είναι κατανοητή ως προς το πόσο περίπλοκα είναι αυτά τα ζητήματα και με πόση αβάσταχτη ελαφρότητα αντιμετωπίζονται από θεσμικούς παράγοντες στη δική μας χώρα όπου φτάσαμε, την εθνική γραμμή να τη χαράσσει ο υπουργός… Υγείας μέσω Twitter.