Ειλικρινά, βλέποντας αυτή την εικόνα, για ποιο παιδάκι θα σου δημιουργηθεί η επιθυμία να το χαϊδέψεις, να το φιλήσεις, να νιώσεις την καρδούλα του να χτυπάει, έχοντας το σφικτά στην αγκαλιά σου;  

 

Αλήθεια, Ποιο παιδάκι από τα δυο είναι πιο πλούσιο; 

Αυτό που σύντροφος και μοναδική του "περιουσία" είναι ένα μικρό σκυλάκι, ή το άλλο, που "τυποποιημένα κουστουμάτα", ζει μέσα στα πλούτη και στα δήθεν;

Απ' την μια έχουμε ένα παιδί που "του 'χει γράψει η μοίρα", να αποκτήσει πτυχία -αγορασμένα ή όχι, λίγη σημασία έχει- και αργότερα να σταδιοδρομήσει σε κάποιο πόστο κυβερνητικού εξουσιαστή. 

Από την άλλη, είναι ένα φτωχό παιδάκι, -μάλλον προσφυγόπουλο-, "απόκληρο", που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πιο θα είναι το μέλλον του.

Κι όμως. Το λαμπερό χαμόγελο του "αλητάκου" μας, δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε "χρηματικά ανταλλάγματα", και τα αισθήματα που νιώθει, όπως βλέπουμε στο γλυκό, αστραφτερό, προσωπάκι του, δεν μπορεί να αντικατασταθούν με μέγαρα και γραβάτες Πατουλαίικες.

 

Υ.Γ: Το παραπάνω κείμενο είναι από περασμένη ανάρτησή μας. Το επαναφέραμε από το αρχείο μας, γιατί έχει δημιουργηθεί στο διαδίκτυο -θέλουμε να ελπίζουμε ότι οφείλεται σε τρολάρισμα, επειδή μας φαίνεται εντελώς αδιανόητο- μια συζήτηση για τις φερόμενες αναγραφόμενες ευχές σε ταμπέλες της Περιφέρειας.