Η εξέλιξη και η διεύρυνση είναι βασικές προϋποθέσεις για την μακροημέρευση μιας εξουσίας και έτσι τα κράτη, ακολουθώντας πιστά κυριαρχικές προσταγές, εννοείται πως αργά ή γρήγορα θα αμφισβητήσουν, θα διευθετήσουν και θα εξελίξουν θεσμούς και νόμους, πάντα προς την κατεύθυνση των συμφερόντων της εξουσίας. Μπορεί, μάλιστα, κάποιες νομοθετικές αλλαγές και διευθετήσεις που βάζουν «τάξη» σε κοινωνικά ζητήματα, να περνιούνται ως «προοδευτικές» ή ακόμα και «επαναστατικές», πότε για κάποια κομμάτια του κοινωνικού συνόλου και πότε για άλλα, μα στην ουσία όχι μόνο να μην αλλάζουν κάτι προς το καλύτερο αλλά να διευρύνεται η αρχική εξουσιαστική τους φύση, εξυπηρετώντας τελικά μόνο την εκάστοτε εξουσία. Τα παραπάνω τα είδαμε και τα βιώσαμε έντονα στην λεγόμενη εποχή των «μνημονίων», καθώς και στην εποχή των εγκλεισμών και της πανδημίας. Στην εποχή των «μνημονίων» υπήρξε σύγκλιση κομματικών δυνάμεων ως προς την επίτευξη των στόχων που είχαν επιβληθεί από την κυριαρχία. Οι διαχειριστές της εγχώριας κρατικής εξουσίας συγκυβέρνησαν και όρισαν από κοινού τραπεζίτη κυβερνήτη και κάποιοι ανέλαβαν να κηδέψουν τις μνημειώδεις αντιδράσεις που υπήρχαν στους δρόμους. Η ίδια σύγκληση επήλθε και λίγο αργότερα, όταν οι «αντιμνημονιακοί» έφερναν προς ψήφιση μνημόνια που ψηφίζονταν και από τους «μνημονιακούς» αντιπολιτευόμενους. Η ίδια λογική συνεχίστηκε και την περίοδο της πανδημίας, όπου υπό τη σκιά της «ατομικής» και της «συλλογικής ευθύνης» υπήρξε σύγκλιση των εξουσιαστικών δυνάμεων. Μάλιστα, οι όποιες πολιτικές αντιδράσεις και διαφωνίες, εντός και εκτός κοινοβουλίου, εκτός από το αίτημα για παραπάνω μονάδες εντατικής θεραπείας, ήταν στην περαιτέρω σκλήρυνση των οποιωνδήποτε μέτρων τα οποία βαφτίζονταν ως «υγειονομικά» από το κράτος.
Έτσι, λοιπόν, το πρόσφατα ψηφισμένο από διακομματική πλειοψηφία, νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, συν τοις άλλοις είναι απόρροια και των κυριαρχικών δεσμών του ελλαδικού κράτους με το δυτικό κυριαρχικό μπλοκ, πράγμα που αναφέρθηκε και τονίστηκε σε κάθε ευκαιρία από τον Μητσοτάκη, εντός και εκτός κοινοβουλίου και όπως σωστά παρατήρησε ο «εν αποστρατεία» Στέφανος Μάνος: «Αν σήμερα ήμουν βουλευτής της Ν.Δ. θα ψήφιζα ΝΑΙ στο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Η Βόρεια και η Νότια Αμερική, η Αυστραλία και η Δυτική Ευρώπη στην πλειονότητα τους τον επιτρέπουν. Οι μουσουλμανικές χώρες τον απαγορεύουν. Με τις επιλογές μας πρέπει συνεχώς να επιβεβαιώνουμε ότι ανήκουμε στη Δύση». Ανήκομεν εις την Δύσιν σύντροφοι…
Η ψήφιση του νομοσχεδίου του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών με ευρεία συναίνεση, επανέλαβε την ιστορία της πολιτικής συναίνεσης και επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την αναρχική θέση, πως τα διαφορετικά εξουσιαστικά κομμάτια είναι εκφάνσεις και σώμα από το σώμα της εξουσίας και πως το καθένα εξυπηρετεί κυριαρχικούς σχεδιασμούς από το δικό του ιδεολογικό μετερίζι. Στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο οι διαρροές ψήφων από το κυβερνόν κόμμα της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ υπερκαλύφτηκαν από τις θετικές ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, του ΠΑΣΟΚ και της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Τα τρία ακροδεξιά κόμματα και το ένα σταλινικό καταψήφισαν. Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειωθεί, πως τα τέσσερα κόμματα που καταψήφισαν απορρόφησαν όλη την εξωκοινοβουλευτική αρνητική κριτική από τους απανταχού «προοδευτικούς» δημοσιολογούντες όλων των εκφάνσεων, αφήνοντας τελικά το ίδιο το νομοσχέδιο στο απυρόβλητο. Σιγή ιχθύος κράτησαν και οι κατά τ’ άλλα πολυγραφότατες ΛΟΑΤΚΙ ελευθεριακές ομάδες, λες και ξαφνικά οι αγώνες δικαιώθηκαν από τον «φιλελεύθερο» ηγέτη Μητσοτάκη.
Η οικογένεια
Το νομοσχέδιο εξελίσσει και διευρύνει τον θεσμό της οικογένειας όπως τον ξέρουμε σήμερα, δηλαδή ως ένα κλειστό σύστημα συμβίωσης ανθρώπων, εναρμονισμένο με το σύστημα και πεδίο εκπαίδευσης του ρόλου του ατόμου απέναντι στα άλλα άτομα και στο κράτος· θεσμός ο οποίος στον πυρήνα του παραμένει αντιδραστικός και πνίγει την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου. Η οικογένεια είναι βασικό κύτταρο εξουσίας και το σπέρμα του δεσποτισμού του κράτους. Στους κόλπους της καλλιεργούνται εξουσιαστικά χαρακτηριστικά τα οποία αναπαράγονται και εκτός οικογένειας. Οι εξουσιαστικές σχέσεις των συζύγων και από εκεί η εξουσία αυτών πάνω στα παιδιά τους, δημιουργούν μια αλληλένδετη πορεία προς μια κοινωνία διαποτισμένη από σχέσεις εξουσίας. Το κράτος, ήδη από το 2016, με την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, είχε επικυρώσει και εντάξει στους κόλπους του την ελεύθερη συνύπαρξη των ατόμων. Τώρα ήρθε η ώρα για ένα βήμα παραπέρα, με την νομοθέτηση και της τεκνοθεσίας. Ίσως η μόνη αλήθεια που ακούστηκε στο κοινοβούλιο την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου να είναι του προέδρου της Βουλής Τασούλα, ο οποίος δήλωσε πως, «ως γνήσιος συντηρητικός και παραδοσιακός πολιτευόμενος ψηφίζω αυτό το νομοσχέδιο όχι παρά το ότι είμαι συντηρητικός, αλλά ακριβώς επειδή είμαι συντηρητικός».
Μια οικογένεια για να μπορέσει να υπάρξει ως κύτταρο ελευθερίας, θα πρέπει να «σπάσει τους τοίχους» του οίκου της και να διαχυθεί σε αυτούς που θεωρεί τον εαυτό της μέρος της κοινότητας. Ουσιαστικά θα πρέπει να διευρυνθεί προς τα έξω και όχι να περιστοιχισθεί εντός του οίκου. Ο οίκος θα πρέπει να είναι η κοινότητα η οποία το γένος ζει, διαμορφώνει και διαμορφώνεται. Μόνο έτσι βλέπουμε την ύπαρξη μιας οικογένειας και μόνο έτσι μπορεί το άτομο να υπάρξει εμπλουτίζοντας την ατομικότητά του με αυτή της κοινότητας, δίνοντας έτσι την δυνατότητα της καλλιέργειας, της εξερεύνησης, της συσχέτισης και της αλληλεπίδρασης του ατόμου με άλλα άτομα. Με αυτή την έννοια, τα παιδιά μιας οικογένειας θα πρέπει να είναι παιδιά της κοινότητας την οποία όχι μόνο να την αντιλαμβάνονται, αλλά και να είναι η επέκταση του οίκου και του γένους τους.
Δεν τίθεται ζήτημα για την επιλογή του καθένα ομόφυλου ζευγαριού ως προς την επιθυμία του να παντρευτεί, ούτως άλλως αυτό είχε ήδη θεσμοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια με την θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Ο καθένας είναι ελεύθερος να διαχειριστεί την αγάπη του, ακόμα και να την «επικυρώσει» με έναν γάμο. Ούτως άλλως η κοινωνία είναι γεμάτη από επιβαλλόμενες συμβάσεις, που ευτυχώς για πολλούς ανθρώπους δεν λένε τίποτα το ουσιαστικό παρά είναι «αναγκαστικές» ως μέσα επιβίωσης στην κοινωνία. Ο γάμος, λοιπόν, ως μια τέτοια σύμβαση, δεν μπορεί να έχει σχέση ούτε μπορεί να αγγίξει την αγάπη μεταξύ δυο ανθρώπων· το αντίθετο μάλιστα, αφού μέσω αυτού κυρίως διευθετούνται ιδιοκτησιακά, οικονομικά και ασφαλιστικά ζητήματα. Βέβαια, υπάρχουν και οι μειοψηφικές περιπτώσεις, όπου, για τους ίδιους παραπάνω λόγους, μπορεί ένα ζευγάρι να επιλέξει να μην παντρευτεί, καθιστώντας έτσι την επιλογή του μη γάμου ως την άλλη πλευρά του νομίσματος. Πάντως, η επικυρωμένη ζεύξη ζευγαριών υπό την σκέπη του κράτους, ασχέτως αν αυτό λέγεται σύμφωνο συμβίωσης, πολιτικός ή θρησκευτικός γάμος, αφορά ξεκάθαρα μια πράξη-συμφωνία μεταξύ του ζευγαριού και του κράτους και είναι περίλυπο το γεγονός κάποιοι να θρέφουν χίμαιρες αγάπης, παρά έστω να το βλέπουν ως μια συνθήκη «επιβίωσης» εντός του κράτους και της κοινωνίας που ζούν, όπως για παράδειγμα η μισθωτή εργασία.
Η τεκνοθεσία
Επίσης, δεν τίθεται θέμα περί τεκνοθεσίας, που και αυτή ήδη υπήρχε, αφού η θεσμοθέτηση της τεκνοθεσίας από ένα άτομο υπάρχει στο ελλαδικό κράτος εδώ και παραπάνω από μισό αιώνα. Από την άλλη, η παράδοση της τεκνοθεσίας χωρίς την μεσολάβηση του ελλαδικού κράτους, χάνεται στην ιστορία και συνήθως είχε να κάνει με την διευθέτηση και την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης του παιδιού (λόγω φτώχιας, ορφάνιας κ.λπ.), χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε και τους λόγους εκμετάλλευσης, ακόμα και αν αυτοί συγκριτικά μπορεί να ήταν λίγοι. Όσοι αναφέρουν ότι είναι λάθος η τεκνοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια για τον ψυχισμό των παιδιών, παραβλέπουν το γεγονός πως η κοινωνία, η οποία αποτελείται από άτομα που ως επί το πλείστον έχουν μεγαλώσει με ετερόφυλα ζευγάρια, δεν είναι καθαρή από ψυχικά τραύματα, το αντίθετο μάλιστα. Το επιχείρημα που ακούστηκε από τους κόλπους του ΚΚΕ, ότι τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών θα στερηθούν τον θηλασμό που είναι μια φυσική διαδικασία, είναι μια συγκάλυψη του αντιδραστικού ρόλου του ΚΚΕ στην κοινωνία, όπου χρησιμοποιεί την σημαντικότητα του μητρικού θηλασμού για να υπερασπίσει την συντήρησή του. Λες και στα ιδρύματα τα νεογνά θηλάζουν ή λες και η τεκνοθέτηση θα γίνει σε ηλικία που το παιδί θηλάζει. Όσο σημαντικός και αν είναι ο μητρικός θηλασμός για την ανάπτυξη του παιδιού, σ’ ένα υποθετικό σενάριο εννοείται πως αν είναι να επιλέξουμε μεταξύ της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια ή από ομόφυλο άτομο και του ιδρύματος, θα επιλέξουμε καταρχήν την τεκνοθεσία.
Στην περίπτωση της θέσπισης του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια, καθώς και του δικαιώματος στην τεκνοθεσία, μπορούμε να πούμε πως γενικά η ικανοποίηση μικρών και μεγάλων αιτημάτων και η αποκρυστάλλωσή τους σε νομικό πλαίσιο μέσω του κράτους ρυθμιστή, είναι για αρχή βήμα μπροστά για το κράτος και τους εκάστοτε πολιτικούς διαχειριστές του. Το κράτος εμφανίζεται σαν ο μόνος φορέας νομιμοποίησης πρακτικών που μπορεί ήδη να έχουν νομιμοποιηθεί συνειδησιακά και πρακτικά χωρίς την μεσολάβησή του. Τα όποια προβλήματα που μπορεί να φαίνονται ότι διευθετούνται, συνήθως αφορούν άμεσα μια ελίτ, με τους υπόλοιπους να δυσκολεύονται να κάνουν χρήση του όποιου «ευεργετικού» νομικού πλαισίου. Για παράδειγμα, η τεκνοθεσία είναι μια δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία στην οποία υπάρχουν συν τοις άλλοις και υψηλές οικονομικές και ιδιοκτησιακές προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή της.
Το κράτος προστάτης και γεννήτορας των δικαιωμάτων
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μέσω της παροχής δικαιωμάτων, φόρεσε τον προοδευτικό της μανδύα και έδειξε το φιλελεύθερο προσωπείο της. Εμφανίστηκε ως προστάτης του διαφορετικού και των δικαιωμάτων και επιπλέον πως αποδέχεται το διαφορετικό, αφομοιώνοντας το και προσφέροντας το στην κοινωνία και στο κράτος. Η αφομοίωση των αγώνων ενάντια στις διακρίσεις και υπέρ του σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού από το κράτος, είναι βήμα εξέλιξης για το ίδιο το κράτος και όχι των ανθρώπων που για αιώνες βίωναν και βιώνουν την καταστολή και τον παραγκωνισμό τους ως «λάθος της φύσης». Καμία νομική κατοχύρωση και κανένας δικαιωματισμός δεν γίνεται να σβήσει την εχθρική αντιμετώπιση που δέχτηκαν οι ομόφυλοι από τα κράτη και ιστορικά από κάθε λογής πολιτικές εξουσίες. Επειδή τα δικαιώματα πηγάζουν και είναι γέννημα της καταπίεσης του κράτους και της εξουσίας, πιστεύουμε ότι κάθε αίτημα δεν θα πρέπει να είναι μεμονωμένο και θα πρέπει να συνδέεται με την εκμηδένιση του κράτους και της εξουσίας, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να πάμε ένα βήμα μπροστά στην ατομική και συλλογική μας απελευθέρωση και χωρίς, έτσι, το κράτος να εμφανίζεται ως προστάτης και διαχειριστής των αυτονόητων ελευθεριών μας.
Ελευθερόκοκκος
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.246, Μάρτιος 2024
από: https://anarchypress.wordpress.com