«Το σωστό θα ήταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας να πάρει το σύνολο των εμβολίων –κινέζικα, ρώσικα κ.ο.κ.– να τον πληρώσουμε όσο χρειάζεται για να ελέγξει και να δώσει το οκέι και να βγουν οι χώρες να τα πάρουν». Τάδε έφη Ντόρα Μπακογιάννη, η υπεράνω αντιευρωπαϊκής υποψίας πρώην υπουργός, σε ραδιοφωνική εκπομπή, χωρίς να κρύψει την οργή της για την ευρωπαϊκή ηγεσία.
Το ανάθεμα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την κατάρρευση του εμβολιαστικού προγράμματος είναι ίσως ένα βολικό άλλοθι για τις απολύτως συνυπεύθυνες συντηρητικές δυνάμεις και κυβερνήσεις της Ε.Ε., μαζί και της ελληνικής, αλλά κανείς δεν αμφιβάλλει πια ότι η ευρωπαϊκή στρατηγική των εμβολίων εξελίσσεται σε συλλογική αποτυχία της Ε.Ε.
Αλλά και σε αποτυχία ειδικά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής των 27 επιτρόπων, που, αν και δεν είναι εκλεγμένο θεσμικό όργανο της Ε.Ε., είναι εξοπλισμένη με ισχυρότατες εξουσίες για να τις χρησιμοποιεί προς όφελος των 450 εκατομμυρίων κατοίκων της Ενωσης.
Ο τρόπος που χρησιμοποίησε η «κυβέρνηση» των Βρυξελλών τις πρωτοφανείς εξουσίες που της δόθηκαν –πολύ ευρύτερες από το 2010, στην κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, όταν η μέριμνα ήταν η προστασία των «ιερών» τραπεζών– κινείται στα όρια της κατάχρησής τους.
Στη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στην ιστορία της Ε.Ε., στην οποία η προστασία της ανθρώπινης ζωής διακηρύχθηκε ως απόλυτη προτεραιότητα, πάνω από οποιοδήποτε οικονομικό τίμημα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαπραγματεύτηκε με όρους «αγοράς» και μυστικής «επιχειρηματικής διπλωματίας».
Δέχτηκε «ρήτρες εμπιστευτικότητας», έδωσε γην και ύδωρ στις πολυεθνικές του φαρμάκου, μολονότι τις χρηματοδότησε αδρά. Δεν εξασφάλισε την αναγνώριση των εμβολίων ως παγκόσμιο δημόσιο αγαθό, δεν διαπραγματεύτηκε καν την κοινοχρησία των «πατεντών», έστω και αν η βασική έρευνα για τα εμβόλια αναπτύχθηκε από δημόσια πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα.
Επέτρεψε στις εταιρείες να παραπλανούν ως προς τις δυνατότητές τους, να εκβιάζουν, να παίζουν διπλό παιχνίδι, να κάνουν παράλληλες συμφωνίες, πυροδοτώντας έναν εμβολιαστικό ανταγωνισμό ανάμεσα στις πλουσιότερες χώρες του αναπτυγμένου κόσμου και οδηγώντας σε υγειονομικό απαρτχάιντ τις φτωχότερες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.
Είναι μια ολόπλευρη αποτυχία της Ε.Ε. Ηθική, πολιτική και οικονομική. Αλλά το τίμημά της δεν το πληρώνουν οι τεχνοκράτες και οι γραφειοκράτες που διαχειρίστηκαν τις απαράδεκτες συμφωνίες. Το πληρώνουν οι ευρωπαϊκές και όχι μόνο κοινωνίες.