Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 18 Μάι 2021
Μας έκανε εσωστρεφείς και φοβικούς η πανδημία;
Κλίκ για μεγέθυνση


Για αρκετούς ανθρώπους το τέλος του lockdown δεν είναι τόσο συναρπαστική ιδέα όσο νόμιζαν ότι θα είναι.

Δημήτρης Ραπίδης
 Δημήτρης Ραπίδης



Από τότε που ξεκίνησε η πανδημία, μια φαντασίωση στροβιλίζεται στο μυαλό εκατομμυρίων πολιτών – η φαντασίωση του εορτασμού του τέλους της πανδημίας. Σε πολλά κράτη πλησιάζουν οι ημερομηνίες ορόσημο για την πλήρη άρση των περιοριστικών μέτρων, όπως και στην Ελλάδα που γίνονται σταδιακά βήματα για να επιστρέψουμε και πάλι σε ρυθμούς γνωστούς, αυτούς που είχαμε πριν την πανδημία.

Ωστόσο για πολλούς ανθρώπους, τα συναισθήματα που γεννά η σταδιακή επιστροφή στην «κανονικότητα» είναι συναισθήματα άγχους, στρες, φόβου. Τέσσερις νέοι άνθρωποι από διαφορετικά μέρη στην Ευρώπη μιλούν στο rosa.gr για το πως νιώθουν.

Σίλβια, 33 ετών, Λονδίνο

«Εκεί που περίμενα ότι είμαι έτοιμη να διασκεδάσω, αναγνωρίζω τελευταία ότι νιώθω πιο άνετα χουχουλιασμένη στον καναπέ, βλέποντας Netflix, μαγειρεύοντας ή παραγγέλνοντας delivery. Ήμουν πάντοτε κοινωνική – παραμένω δηλαδή, από όσο νομίζω! – ωστόσο δεν μπορώ να κρύψω ότι νιώθω λίγο άβολα που και πάλι μπορώ να βγω έξω» τονίζει. «Όταν κλείστηκα σπίτι, όλα τα σχέδιά μου εκμηδενίστηκαν, ήμουν έξαλλη, άρχισα να γράφω διαρκώς στα social media, να κάνουμε zoom party, να είμαι συνεχώς σε μια κατάσταση εγρήγορσης.


Όμως, καθώς περνούσαν οι μήνες, η στάση της Σίλβια άλλαξε. «Άρχισα να διαχειρίζομαι πολύ καλύτερα τον χρόνο, να είμαι πιο ήρεμη, να περνώ περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μου – δεν σου κρύβω ότι αυτό μου έκανε αρχικά εντύπωση, αλλά σήμερα μου αρέσει. Χαλαρώνω περισσότερο, διαβάζω περισσότερο, ακόμα και τα μεγάλα γεγονότα, όπως τα Χριστούγεννα, έγιναν μικρά και ήσυχα. Το αστείο είναι ότι η νέα καθημερινότητα όπως διαμορφώθηκε αυτούς τους μήνες αρέσει και στον σύντροφό μου» προσθέτει. Όταν τη ρώτησα τι θέλει να κάνει από εδώ και πέρα, με δεδομένο ότι θα πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά της (σσ. δουλεύει σε εταιρία μάρκετινγκ στο Ανατολικό Λονδίνο) μου είπε ότι «λογικά θα επιστρέψω στην προηγούμενη κατάσταση, ωστόσο δεν βιάζομαι, θέλω να πάρω τον χρόνο μου. Το εάν αυτό με οδηγήσει κάπου αλλού επαγγελματικά, θα δείξει».

Μιχάλης, 37 ετών, Αθήνα

«Το τέλος του lockdown με βρίσκει σε μια κατάσταση λίγο περίεργη» μας λέει ο Μιχάλης, που εργάζεται σε εταιρία δημοσίων σχέσεων, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του εξωστρεφή. Πλέον, όπως τονίζει, δεν νιώθει και τόσο εξωστρεφής. « Η φύση της δουλειάς μου απαιτεί συνεχή κοινωνική αλληλεπίδραση και στο τέλος της εβδομάδας νιώθω εξαντλημένος με τρόπο που δεν ένιωθα πριν, με την προοπτική να βλέπω και να συναντώ καθημερινά ανθρώπους να μην είναι πλέον και τόσο δελεαστική. Νιώθω ότι έχω χάσει τη ‘σπίθα’ μου, ότι έχω ‘πέσει’. Το lockdown νομίζω με έχει αφήσει σε μια πραγματικά περίεργη κατάσταση, όπου δεν έχω την ενέργεια για κοινωνικές επαφές που είχα πάντα. Με κάνει να νιώθω ότι δεν είμαι ο συνηθισμένος μου εαυτός πολλές φορές».

Για την προσωπική και κοινωνική του ζωή, ο Μιχάλης μας λέει ότι άλλαξε κάποια πράγματα, με την οικονομική του κατάσταση να τον αναγκάζει επίσης να πάρει κάποιες αποφάσεις. «Έμενα μόνος μου και μετακόμισα με τον σύντροφό μου. Είμαστε 2 χρόνια μαζί κι είπαμε να δοκιμάσουμε να συζήσουμε, όχι μόνο γιατί το θέλουμε, αλλά γιατί τα οικονομικά μας πιέζουν. Ο Χάρης (σσ. σύντροφος του Μιχάλη) είναι άνεργος, αλλά έχει ένα διαμέρισμα που το έχουν δώσει οι δικοί του και τουλάχιστον δεν θα πληρώνουμε νοίκι. Πιστεύω τώρα που ανοίγει και η εστίαση ότι σταδιακά θα αρχίσουμε να βγαίνουμε και πάλι, να βελτιώσουμε την κοινωνική μας ζωή, χωρίς βιασύνη και πανικό βέβαια».

Στίνα, 24 ετών, Ελσίνκι

«Ίσως νιώθω τελευταία ότι η κοινωνική συναναστροφή μοιάζει με αγγαρεία. Μιλούσαμε καθημερινά με τις φίλες μου στα social media και online, και τώρα δεν μου κάνει κάτι ιδιαίτερο που θα μπορώ να τις δω και για ένα ποτό» μου λέει η Στίνα, που κάνει το μεταπτυχιακό της στα οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Ελσίνκι. «Η κατάσταση στη χώρα δεν ήταν τόσο κακή όσο ήταν σε άλλα κράτη στην Ευρώπη, ωστόσο περάσαμε δύσκολα κι εδώ. Όσο περνούσαν οι μήνες, ένιωθα ότι μεγαλώνει η ανάγκη να μένω μόνη μου. Έκανα τις βόλτες μου, μόνη μου ή και με 1-2 φίλες μου, άρχισα ωστόσο να καπνίζω περισσότερο και να πίνω σπίτι. Ευτυχώς κατάφερα τα προηγούμενα χρόνια να έχω μια γεμάτη φοιτητική ζωή, γιατί σήμερα οι λίγο νεότεροι σε ηλικία από εμένα πέρασαν μια δύσκολη φοιτητική χρονιά» τονίζει.


Η Στίνα, ωστόσο, θεωρεί ότι η εσωστρέφεια που νιώθει δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των lockdown. «Η πανδημία ως φαίνομενο, ως μια καθημερινή κατάσταση, νόμιζω μας έβαλε να σκεφτούμε ορισμένα πράγματα διαφορετικά. Να δούμε λίγο μέσα μας τι θέλουμε, που θέλουμε να πάμε, με ποιους ανθρώπους και ποια καθημερινότητα επιλέγουμε για τον εαυτό μας. Πολλοί φίλοι μου μου λένε «τι είναι αυτά που λες, το φιλοσοφείς πολύ» ωστόσο πιστεύω ότι αυτό είναι: Βλέποντας καθημερινά το θάνατο γύρω μας αρχίζουμε να εκτιμάμε άλλα πράγματα. Και ο ‘θόρυβος’ και το lifestyle της έντονης καθημερινότητας πριν τον κορονοϊό μπορεί τελικά να μας κούρασαν – εμένα τουλάχιστον με έχει κουράσει».

Μιγκέλ, 30 ετών, Λισαβόνα

Ο Μιγκέλ εργαζόταν τα τελευταία τρία χρόνια στο Μιλάνο σε μια γκαλερί, σπουδάζοντας παράλληλα ιστορία της τέχνης, πριν επιστρέψει στη γενέτειρά του Λισαβόνα λόγω του κορονοϊού. «Η Ιταλία έκλεισε τον τελευταίο χρόνο κι εγώ γύρισα πίσω. Εδώ και σχεδόν 10 μήνες δουλεύω με τηλεργασία και θα χρειαστεί να επιστρέψω σύντομα και πάλι στο Μιλάνο. Το σκέφτομαι όμως γιατί συνήθισα εδώ, άσε επίσης που αρχίζει και μου αρέσει η ιδέα να βρω μια δουλειά που θα μου επιτρέπει να είμαι πλέον ‘ψηφιακός νομάς’».

Η καθημερινότητα του Μιγκέλ στη Λισαβόνα αυτούς τους μήνες είναι πολύ συγκεκριμένη: 1 φορά την ημέρα Zoom με τους συνεργάτες, διάβασμα, μαγείρεμα, περπάτημα και λίγη γυμναστική. «Μιλώ με τους φίλους μου, αλλά δεν σου κρύβω ότι μου αρέσει η ησυχία και μια πιο ήρεμη σε ρυθμούς ζωή. Φίλοι μου λένε ότι γίνομαι γεροντοκόρος, γελάω με αυτό, αλλά από την άλλη προβληματίζομαι κιόλας. Μάθαμε νομίζω σε έναν τρόπο ζωής κάπως μονότονο και τώρα είναι δυσκολο να ‘ξεκολλήσουμε’. Εγώ να φανταστείς ήμουν και από τη φύση μου ψιλοεσωστρεφής και μοναχικός, οπότε το lockdown δεν με ενόχλησε και ιδιαίτερα – μην σου πω ότι ένιωσα και καλύτερα γιατί με έλεγαν κοροϊδευτικά ΄σπιτόγατο’. Τώρα τι να πουν…!».


Το «άνοιγμα» των οικονομιών, η είσοδος στην τουριστική περίοδο και η εμβολιαστική διαδικασία αυξάνουν την πίεση να φύγουμε το συντομότερο δυνατό από ένα «καθεστώς lockdown», από το «lockdown mode» όπως τονίζουν ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές, με πολλούς ανθρώπους να δυσκολεύονται να κάνουν αυτό το βήμα.

«Πολλοί από εμάς έχουμε αισθανθεί, σε διαφορετικό βαθμό, μια αυξανόμενη κοινωνική πίεση για να ‘γιορτάσουμε’ το τέλος της πανδημίας με έναν τυπικά εξωστρεφή τρόπο» υπογραμμίζει ο δρ. Τζέισον Ρέντφροου, καθηγητής ψυχολογίας στο Κέιμπριτζ στη Μεγάλη Βρετανία. Για τον ίδιο ο κορονοϊός είναι «ένα τεράστιο, παγκόσμιο πείραμα και πολλοί άνθρωποι, εξωστρεφείς ή εσωστρεφείς, είδαν ότι μπορεί να προτιμούν να μένουν σπίτι και να χαζεύουν ώρες στα κινητά και τα laptop τους, να διαβάζουν ή να αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους, παρά να πηγαίνουν σε πάρτι ή να διασκεδάζουν με φίλους».

Δύσκολο να δοθούν ξεκάθαρες και μονοσήμαντες απαντήσεις για τις συνέπειες των lockdown στην συλλογική συμπεριφορά, με το δρ. Ρέντφροου να προσθέτει ότι «δεν μπορούμε προς το παρόν να είμαστε βέβαιοι εάν ο κορονοϊός, εάν η πανδημία θα διαμορφώσει νέα πρότυπα συμπεριφοράς που δεν θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα». Ο καθηγητής του Κέιμπριτζ σημειώνει ακόμα ότι είναι νωρίς για τέτοια συμπεράσματα, ωστόσο, υπογραμμίζει ότι «η επιστημονική τεκμηρίωση που έχουμε δείχνει ότι ένα μαζικά ανατρεπτικό γεγονός, όπως μια πανδημία, έχει τη δυνατότητα να μας αλλάξει, να διαμορφώσει νέα μοτίβα συμπεριφορών ή να ανατρέψει ήδη γνωστά μοτίβα».
EDITORIAL 17.05.2021
Πηγή: www.rosa.gr
 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου