«Από τον Μακιαβέλλι μέχρι τον Κίσσινγκερ, ο όρος που συνοψίζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο το σκοπό για τον οποίο διεξάγονταν οι πόλεμοι είναι το «συμφέρον». Το συμφέρον είναι τα Άγια των Αγίων στο ναό της πολιτικής, το στερεότυπο σύνθημα αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα. Η αντίληψη αυτή έχει παγιωθεί τόσο πολύ ώστε αντιμετωπίζεται σαν να ισοδυναμούσε με τον ορθολογισμό. Συχνά το να εξηγηθεί για ποιο λόγο ενήργησε κάποιος κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο σημαίνει ότι πρέπει να αποκατασταθεί μια σύνδεση, πραγματική ή φανταστική, μεταξύ της ενέργειας του και του «συμφέροντος». Επομένως δεν στερείται σημασίας να επισημάνουμε ότι το «συμφέρον» με την πολιτική έννοια του όρου, δηλαδή κάτι το οποίο ένα κράτος έχει ή διεκδικεί ή σκοπεύει να διεκδικήσει ή να υπερασπιστεί ανεξαρτήτως λογικής ή δικαίου, αποτελεί σύγχρονη έκφραση».
Martin Van Creveld, Η Μεταμόρφωση του Πολέμου
Ενώ έχουμε διανύσει σχεδόν 10 μήνες από την εισβολή του ρωσικού κράτους στην Ουκρανία, οι διατυπώσεις των «ειδικών» περί τοποθέτησης του «γεγονότος» στα πλαίσια του Γ´ Παγκόσμιου Πολέμου πληθαίνουν. Θα θυμίσουμε, ότι με τον ίδιο τρόπο ορίστηκε η «μάχη» με τον covid-19, δηλαδή ως ένας παγκόσμιος πόλεμος, με την διαφορά ότι ο «αόρατος εχθρός» ήταν κοινός, υποτίθεται, για όλα τα κράτη.
Επομένως, είτε θα θεωρήσουμε ότι έχουν κηρυχθεί μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα δυο διαφορετικοί Παγκόσμιοι πόλεμοι είτε ότι πρόκειται για ένα και το αυτό «γεγονός». Η απειλή του αφανισμού 500.000.000 ανθρώπων εξαιτίας της «πανδημίας», όπως βεβαίωναν ορισμένοι ειδικοί, αντικαταστάθηκε με την απειλή αφανισμού της ανθρωπότητας λόγω χρήσης πυρηνικών όπλων για την «λύση» του «ουκρανικού» ζητήματος. Ο φόβος «πρέπει» να στεριώσει στις καρδιές και στα μυαλά όλων, να εσωτερικευτεί, όπως και η πειθάρχηση, αλλά και η άνευ όρων συμμόρφωση στο κράτος πατερούλη, που βάζει τα «καλά» του ρούχα, για να επανομιμοποιηθεί ως ο ένας και απόλυτος εγγυητής της «διάσωσης».
Ο μεγάλος παγκόσμιος εγκλεισμός, που επιβλήθηκε ελέω covid-19, απειλείται εμμέσως πλην σαφώς, να επαναληφθεί εφ’ όσον συμβεί το «απονενοημένον».
Έως τότε, δεκάδες «μικροί» εγκλεισμοί συμβαίνουν δίχως σχεδόν να το καταλαβαίνει κάποιος. Περιορισμός της κίνησης, επειδή τα καύσιμα είναι πανάκριβα, κλείσιμο στο σπίτι λόγω ακρίβειας ή εξαιτίας της ανεργίας, περιορισμός των ανθρώπινων επαφών εξαιτίας του φόβου που έχει φωλιάσει σε πολλούς ανθρώπους, αφού ο κίνδυνος της «μόλυνσης» είναι πανταχού και πάντα παρών.
Μια διαρκής κατάσταση συναγερμού, μια συνεχής επιφυλακή για να αντιμετωπισθεί το χειρότερο, μια διαρκής αναμονή του επόμενου πολεμικού διαγγέλματος.
Το μόνο που δεν κάνει κάθε καινούργια κατάσταση εξαίρεσης είναι να εξαιρεί την προηγούμενη (!!!). Εκείνοι που σίγουρα εξαιρούνται κάθε φορά, είναι οι πιο αδύναμοι, οι ψυχικά ασθενείς, οι κάθε λογής αναλώσιμοι, που η οικονομική «κρίση» συντρίβει, οι κάθε λογής αόρατοι και περιττοί, οι οποίοι θα μένουν «έξω». Ο θρίαμβος της επιστήμης στο απόγειό του.
Και όμως, η κρατική φιλανθρωπία προβάλλεται ως ο αδιαφιλονίκητος συμπαραστάτης όσων πλήττονται. Να σε κάψω Γιάννη μου να σ’ αλείψω λάδι. Θα στηρίξουμε και τον τελευταίο συμπολίτη μας, διαβεβαιώνουν οι κρατικοί αξιωματούχοι. Επιδόματα, αιτήσεις σε ψηφιακές πλατφόρμες, επιδοτήσεις των λογαριασμών, κάθε λογής «μπαλώματα» για να διατηρούν την εξάρτηση από τα ψίχουλα, αφού ακόμα και αυτά είναι «πολλά» εμπρός στον οδοστρωτήρα. Αρκεστείτε στα λίγα, δεν καταλαβαίνετε ότι βρισκόμαστε μέσα στη δίνη του Γ´ Παγκοσμίου Πολέμου;!
Οι μέρες της αφθονίας τελείωσαν, σε τέσσερα ή πέντε χρόνια τα ξαναλέμε, και πάλι ποιος ξέρει; Η «μεγάλη επανεκκίνηση» θα διαρκέσει, θα σαρώσει, θα εξουδετερώσει, για να αναδυθεί άλλος ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος.
Το σφαγείο του πολέμου επιβεβαιώνει το τελεσιδίκο των προθέσεων των κυρίαρχων. Ο κύβος ερρίφθη. Προχωρούν και πάλι «δυτικοί» και «ανατολικοί» επί πτωμάτων, κάθε θηριωδία που επαναλαμβάνεται κατοχυρώνει όλα τα προηγούμενα εγκλήματά τους. Επιδεικνύουν την αποτελεσματικότητα των νέων τους όπλων, και νιώθουν πιο σίγουροι, παντοδύναμοι, ακλόνητοι στο θρόνο τους. Αδειάζουν τις «σωφρονιστικές» αποικίες από δολοφόνους και βιαστές, τους στρατολογούν με την βία και τους στέλνουν να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.
Πανάρχαια τακτική. Όμως τώρα ο μεσαίωνας ωχριά. Και ο περίφημος πολιτισμός τους; Τα επιτεύγματά τους; Αλλά πόση υποκρισία ν’ αντέξει κάποιος εκ μέρους των κάθε λογής γκουρού και υποστηρικτών του φεουδαρχικού καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης, όταν εμφανίζονται να στηλιτεύουν τάχα την άνοδο, την ακμή ή την εκκωφαντική πτώση των μαφιόζων ρώσων ολιγαρχών, ή όταν μιλούν όλοι αυτοί οι δυτικοί προύχοντες για τον λαϊκισμό, που πνίγει την αθώα δημοκρατία;!
Και όμως, δεν έχουν κάποιο δισταγμό, παρ’ ότι είναι αυτοί οι ίδιοι, που ως πραγματικοί αλιγάτορες καταβρόχθιζαν και καταβροχθίζουν τους φυσικούς πόρους του λεγόμενου τρίτου κόσμου, που θριαμβολογούσαν για την άνοδο των τιμών των χρηματιστηρίων, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι στοιβάζονται στις παραγκουπόλεις από την Ασία μέχρι τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, είναι οι ίδιοι που ανέβαζαν και κατέβαζαν δικτατορικά καθεστώτα, πνίγοντας στο αίμα εξεγέρσεις και κοινωνικές αντιστάσεις όπου γης.
Το όραμα ζωής τους, το γρήγορο κέρδος, η ταχύτατη κοινωνική ανέλιξη, σε μια εποχή αφθονίας δίχως τέλος, με τα ψίχουλα να θεωρούνται αρκετά για να κάθονται καλά οι παρίες. Παρ’ όλα αυτά, οι «αχάριστοι» δεν σταματούν να ξεσηκώνονται, όπως έγινε στο Λος Άντζελες το 1992, όταν η πόλη για έξι ημέρες παραδόθηκε στις φλόγες των εξεγερμένων λευκών και μαύρων, όπως έγινε στα παρισινά προάστια το 2005, όπως έγινε στην Αθήνα το Δεκέμβρη του 2008 και τόσες άλλες φορές σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.
Και θα ξεσηκωθούν και πάλι.
Γιατί το συμφέρον του κράτους δεν είναι το δικό τους συμφέρον, γιατί απέναντι τους δεν βρίσκονται τα αδέλφια τους, αλλά οι σφαγείς τους.
Και ίσως αυτή τη φορά, τίποτα να μην μοιάζει με το παρελθόν…
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.230, Οκτώβριος 2022
πηγη: https://anarchypress.wordpress.com