Τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά με τη δράση των ομάδων αυτόκλητων κυνηγών κεφαλών, οι οποίοι δρώντας ως «σερίφηδες» ακινητοποιούν και κακοποιούν μετανάστες στον Εβρο, ήρθαν να θυμίσουν την προδικτατορική δράση των αλήστου μνήμης ΤΕΑ, των περιβόητων Ταγμάτων Εθνοφυλακής Αμύνης, που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εφαρμογή του σχεδίου «Περικλής» στις εκλογές βίας και νοθείας του 1961 με στόχο τη νόθευση του λαϊκού φρονήματος.

Η «Μαύρη Βίβλος» που εξέδωσε η ΕΔΑ αμέσως μετά από εκείνες τις εκλογές ήταν γεμάτη από εκατοντάδες περιστατικά τρομοκρατικών δραστηριοτήτων των ανδρών των ΤΕΑ. Μόνο που στόχος τότε δεν ήταν πρόσφυγες και μετανάστες, αλλά οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι της Αριστεράς με αμέτρητες τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον τους. Το σχέδιο «Περικλής» ήταν ειδικό επιτελικό σχέδιο ανάληψης στρατιωτικών επιχειρήσεων με συνεπικουρία και άλλων αρχών, κυρίως αστυνομικών, αλλά και κάποιων παρακρατικών οργανώσεων με απώτερο στόχο την ποδηγέτηση των βουλευτικών εκλογών του 1961, υπέρ της τότε δεξιάς παράταξης ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Οι εκλογές τελικά έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας».

Το «Περικλής» είχε εκπονήσει ο διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του υπουργείου Προεδρίας, στρατηγός Νικόλαος Γωγούσης. Ενώ σε σύσκεψη, που είχε πραγματοποιηθεί στις 11-12 Αυγούστου 1961, με συμμετοχή των στρατηγών Αλέξανδρου Νάτσινα (αρχηγός ΚΥΠ), Βασίλειου Καρδαμάκη (αρχηγός ΓΕΣ), Νικόλαου Γωγούση (διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του υπουργείου Προεδρίας), Αθανάσιου Φροντιστή (αρχηγός ΓΕΕΘΑ) και των αρχηγών της Αστυνομίας Πόλεων Θεόδωρου Ρακιντζή και της Χωροφυλακής Γεώργιου Βαρδουλάκη, αποφασίστηκαν οι λεπτομέρειες της εφαρμογής του σχεδίου. Γραμματέας αυτής της ad hoc επιτροπής ήταν ο στενός συνεργάτης του Νάτσινα, τότε κλαδάρχης Αντικατασκοπίας της ΚΥΠ και αργότερα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Τα ΤΕΑ ήταν ένα ειδικό παραστρατιωτικό σώμα που συγκροτήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1948, κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, με απόφαση του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ). Ηταν η συνέχεια των Μονάδων Ασφαλείας Υπαίθρου (ΜΑΥ) και των Μικτών Αποσπασμάτων Διώξεως (ΜΑΔ), που είχαν στελεχωθεί από άντρες δωσιλογικών και ακροδεξιών οργανώσεων, με δράση ήδη από την εποχή της Κατοχής. Είχαν δε έντονη παρουσία σε όλη την ελληνική επικράτεια -εκτός από τα μεγάλα αστικά κέντρα- και κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Βασικός ρόλος των ΤΕΑ ήταν η εμπέδωση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος σε βάρος της Αριστεράς. Αν και είχαν συγκροτηθεί από το 1948, η επισημοποίηση και μονιμοποίηση των ΤΕΑ έγινε τον Μάρτιο του 1951 με τον Νόμο 1707, ικανοποιώντας έτσι το αίτημα της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων και της ακροδεξιάς συνωμοτικής οργάνωσης ΙΔΕΑ. Για τα ΤΕΑ προβλεπόταν ρόλος και στη μυστική συμφωνία του 1955 για την επιχείρηση «Κόκκινη Προβιά», η οποία εντασσόταν στο πανευρωπαϊκό αντικομμουνιστικό δίκτυο των δικτύων Stay Behind που είχαν οργανώσει το ΝΑΤΟ και η CIA για την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης κομμουνιστικής απειλής σε χώρες της δυτικής Ευρώπης.

Σύμφωνα με τον Στρατιωτικό Κανονισμό 522, αποστολή των ΤΕΑ ήταν: «...η εσωτερική ασφάλεια της Χώρας, ήτοι η μη αναμόλυνσις της Ελλάδος από του Κομμουνιστοσυμμοριτισμού, η αντιμετώπισις εχθρικών αεραγημάτων και η εξασφάλισις της ησυχίας των κατοίκων της υπαίθρου από κακοποιά, εγκληματικά και Αναρχικά στοιχεία εν στενή συνεργασία μετά της Χωροφυλακής τόσον εν ειρήνη όσον και εν πολέμω».

Οι ΤΕΑτζήδες στο ίδιο χωριό παρελαύνουν κατά τον εορτασμό εθνικής επετείου

Τα ΤΕΑ είχαν εκτεταμένη δράση στις βουλευτικές εκλογές του 1961, κατά τις οποίες καταγράφηκαν πολλά περιστατικά βίας και νοθείας. Τα Τάγματα είχαν επιφορτιστεί με τα καθήκοντα της διενέργειας «φαιάς προπαγάνδας», της διανομής διαφωτιστικού υλικού, της σύνταξης καταλόγων κομμουνιστών και «συνοδοιπόρων» στην περιοχή ευθύνης τους, της συγκέντρωσης και διασταύρωσης πληροφοριών, καθώς και της άσκησης πιέσεων και εκφοβισμών προς τους πιθανούς ψηφοφόρους της ΕΔΑ (Αριστεράς).

Στο σχέδιο «Περικλής» αναφερόταν ότι οι ΤΕΑτζήδες θα έπρεπε να καταρτίσουν καταλόγους των συγγενών τους, θέτοντας δίπλα σε κάθε όνομα την ένδειξη «εθνικόφρων», «αριστερός» ή «κομμουνιστής». Για τις δύο τελευταίες κατηγορίες «ενδείκνυται και η άμεσος απειλή, ως επικρεμάμενος δι’ αυτούς κίνδυνος και μάλιστα όχι τόσον απειλή διώξεων, όσον απειλή εις τα συμφέροντά των. Εως λόγου χάριν δεν θα λάβει δάνειον από την Αγροτική Τράπεζα, θα του ζητηθεί να εξοφλήσει τα οφειλόμενα αμέσως, δεν θα γίνουν δεκτά τα προϊόντα του εις την συγκέντρωσιν, δεν θα του δοθεί άδεια υλοτομίας, κυνηγίου, αλιείας κ.λπ.”.

Εκεί όμως που οι άνδρες του παραστρατιωτικού αυτού σχηματισμού «διέπρεψαν», ήταν στις εκατοντάδες επιθέσεις κατά των υποψηφίων του αριστερού εκλογικού σχηματισμού ΠΑΜΕ που είχε σχηματιστεί με πρωτοβουλία της ΕΔΑ, στους ξυλοδαρμούς και τους τραυματισμούς αριστερών πολιτών. Μετά τις εκλογές του 1961 υπήρξαν περισσότερες από 12 περιπτώσεις καταδίκης από τα δικαστήρια της χώρας οπλιτών των ΤΕΑ για παρόμοιες τρομοκρατικές επιθέσεις. Με πιο χαρακτηριστική την επιβολή από το Εφετείο της Λάρισας ποινής φυλάκισης 5,5 μηνών στον αρχηγό των ΤΕΑ, Καλύβα, για την κακοποίηση του υποψηφίου του ΠΑΜΕ, Βασίλη Μπρακατσούλα.

Μετά την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών, το ΓΕΣ με διαταγή του μετονόμασε τα ΤΕΑ σε Τάγματα Εθνοφυλακής. Το 1970, με το χουντικό νομοθετικό διάταγμα 485, καθορίστηκε νέο πλαίσιο λειτουργίας των Τ.Ε., που θεωρούνταν συνέχεια των ΤΕΑ και χαρακτηρίζονταν ως «οργανική ένοπλος δύναμις του Στρατού» και «ειδικαί Στρατιωτικαί Μονάδαι». Η νέα τους αποστολή οριζόταν ως: «...η συμβολή εις την διατήρησιν και εξασφάλισιν της εσωτερικής ασφαλείας της Χώρας και η εξασφάλισις της περιοχής των εκ πάσης Κομμουνιστικής ή Αναρχικής ενεργείας ως και πάσης φύσεως και μορφής εχθρικής ενεργείας».

Το 1982 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με υπουργό Αμυνας τον Ανδρέα Παπανδρέου, αποφάσισε τη διάλυση και κατάργηση των ΤΕΑ και την αντικατάστασή τους από την Εθνοφυλακή, που υπάρχει μέχρι και σήμερα.

—

ΠΗΓΕΣ:

-Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), Μαύρη Βίβλος, Αθήνα 1962. Ανατύπωση από την εφημερίδα Το Ποντίκι, Αθήνα 1996.

-Εφημερίδα Η Αυγή, 14, 17 και 18 Σεπτεμβρίου 1961.

-Ανδρέας Λεντάκης, Παρακρατικές οργανώσεις και 21η Απριλίου, Καστανιώτης, Αθήνα 1975.

-https://el.wikipedia.org/wiki

-Ηλίας Νικολακόπουλος, Κόμματα και βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα 1946-1964, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, Αθήνα 2000.

-Σπύρος Λιναρδάτος, Από τον Εμφύλιο στη χούντα, Παπαζήσης, Αθήνα 1997.

-Κρις Γουντχάουζ, Καραμανλής, ο ανορθωτής της Ελληνικής Δημοκρατίας, Μορφωτική Εστία, Αθήνα 1982.

-Εφημερίδα Ελευθερία, 19 Σεπτεμβρίου 1961.

-Γιάννης Κάτρης, Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα, Παπαζήσης, Αθήνα, Δεκέμβριος 1974.

πηγή:  https://www.efsyn.gr