Στις 8 Αυγούστου του 1974 ο Αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον, με διάγγελμά του από το Λευκό Οίκο, ανακοίνωσε την παραίτησή του για το σκάνδαλο παρακολουθήσεων πολιτικών του αντιπάλων, που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως Γουότεργκέιτ. Μια ημέρα αργότερα αποχωρούσε από το Λευκό Οίκο με το ίδιο μέσο που χρησιμοποιούν αρκετοί αποτυχημένοι δυνάστες: ένα ελικόπτερο.

O Νίξον προσπαθούσε για δυο χρόνια να συγκαλύψει τις ευθύνες του για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, αρχικά αρνούμενος τις κατηγορίες και στη συνέχεια προσπαθώντας να επιρρίψει την ευθύνη σε υφισταμένους του, τους οποίους χρησιμοποιούσε σαν αποδιοπομπαίους τράγους.

Αξίζει να θυμόμαστε ότι η βασική κατηγορία που αντιμετώπιζε ο Νίξον ήταν αυτή της προσπάθειας συγκάλυψης των παρακολουθήσεων που πραγματοποιούνταν εναντίον του δημοκρατικού κόμματος. Υπό αυτή την έννοια η εμπλοκή του Έλληνα πρωθυπουργού στις παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων στην Ελλάδα είναι πολύ πιο άμεση σε σχέση με αυτή του Νίξον. Ο Μητσοτάκης δεν είναι απλώς πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ, αλλά με δική του απόφαση είναι και διοικητικός προϊστάμενος. Ουσιαστικά δηλαδή κάθε σημαντική απόφαση έπρεπε να περνά από το γραφείο του για έγκριση.

Αν περνούσαν οι αποφάσεις από το γραφείο του σημαίνει ότι ο ίδιος προσωπικά διέταξε την παρακολούθηση του αρχηγού του τρίτου μεγαλύτερου κόμματος της χώρας. Αν δεν περνούσαν, με δεδομένη τη διοικητική του ευθύνη, σημαίνει ότι είχε χάσει ολοκληρωτικά τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών οι οποίες δρούσαν με πραξικοπηματικούς όρους εναντίον των δημοκρατικών θεσμών. Και στις δυο περιπτώσεις πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ρίτσαρντ Νίξον και να υποβάλλει την παραίτησή του. Αν ήταν δαιμόνιος ή ανίκανος θα το αποφασίσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Σήμερα πάντως δεν έχει καμία θέση στο μέγαρο μαξίμου.