«Στις καμινάδες τα βιολιά

και τα σουραύλια στήσανε

κι ακόμη τα κοκόρια δε λαλήσανε

Μην είναι οι παρασάνταλοι

οι μαύροι καλικάντζαροι»;

«Η μαύρη τους μουτσούνα κάθε μέρα μας τριγυρίζει και μας πειράζει,

έτσι που τη νομίσαμε αναπόσπαστη από μας

και την ταυτίσαμε με την ίδια μας τη ζωή».

Το «ποίημα», παρ’ ότι γνωστό, χιλιοειπωμένο και βαρετό, επαναλαμβάνεται μονότονα, μάλλον λόγω της αφόρητης απελπισίας, στην οποία έχουν περιέλθει οι «τροβαδούροι»: «Όπου υπάρχει οργανωμένη κοινωνία ή αλλιώς πολιτεία-κράτος, η πολιτική είναι ο μόνος τρόπος, το μόνο εργαλείο, για να ρυθμίσεις τις κοινωνικές σχέσεις. Κατά συνέπεια όποιος γυρίζει την πλάτη στην πολιτική, στην πραγματικότητα ενεργεί πολιτικά αφήνοντας ελεύθερο χώρο για εφαρμογή πολιτικών θέσεων που ενδεχομένως θα αντιστρατεύονται τις ανάγκες και τα συμφέροντά του.».

Η μπούρδα σ’ όλο το μεγαλείο της θα αναφωνήσει κάθε έντιμος άνθρωπος, ή όπως λέει και η λαϊκή σοφία «μ’ ένα χέσιμο και δυο δεν περνάμε τον καιρό».

Και αναρωτιόμαστε: Τότε γιατί οι ομοιότητες των πολιτικών λόγου χάριν με τους καλικάντζαρους είναι τόσο πολλές και διόλου αμελητέες για να μην τις υπολογίζουμε; Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, τα παγανά, οι καλικαντζαρέοι, είναι διχόγνωμα όντα και καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους είναι κρυμμένοι κάτω από τη γη και ροκανίζουν, κατατρώγουν και πελεκούν για αιώνες το «Δέντρο» που μας στηρίζει. Βγαίνουν στην επιφάνεια της γης κατά την διάρκεια του Δωδεκαημέρου (25 Δεκεμβρίου – 6 Ιανουαρίου) λίγο πριν πλακωθούν για να μας κάνουν τον βίο αβίωτο.

Και οι ομοιότητες δεν σταματούν εδώ.

Οι Καλικάντζαροι «είναι φιλόνεικοι, δίγνωμοι, ο ένας λέγει ναι, ο άλλος όχι! Φωνάζουν και πιάνονται συνατοί τους», αλλά και «ο ένας τρέχει, ο άλλος στέκεται και ποτέ δεν φθάνουν ‘‘κει που παν’’». Κυνηγούν τις γριές, καβγαδίζουν ατέλειωτα, μεταμορφώνονται σε νεροφίδες και γάτους, παραφυλούν τις λεχώνες, αλλά και τις όμορφες γυναίκες. Εμφανίζονται με πλήθος ονομάτων, καλιοντζήδες, καλκάνια, καλιτσάντεροι, καρκάντζαροι, σκαλικαντζέρια, σκαντζάρια, τζόγιες, βερβελούδες, καλλισπούρδοι, καρκαλάτζαροι, καρκατσέλια, καρκαντζόλοι, καψιούρηδες, κολοβελόνηδες, λυκοκάντζαροι, μνημοράτοι, παγανοί, παρωρίτες, πλανητάροι, σιφιώτες, τσιλικρωτά, σταχτοπάτηδες κ.ά..

Παρ’ ότι η τροφή τους αποτελείται από σαύρες, φίδια, βατράχους, σκουλήκια και ποντικούς, μπουκάρουν απρόσκλητοι στα σπίτια, κατακλέβουν τα σπιτικά εδέσματα, συλλαμβάνουν ανύποπτους διαβάτες και τους υποχρεώνουν να «χορεύουν» μαζί τους μέχρι τελικής πτώσεως.

Ο καλικάντζαρος Κατσικοπόδαρος, γρουσούζαρος και γκαντέμης, όπως ήδη, ίσως, σκεφτήκατε, είναι ίδιος ο Μητσοτάκης και οι εξηγήσεις περί αυτού είναι περιττές. Δύσκολη η αντιμετώπισή του, καθώς συσσωρεύονται πολλά τα δεινά σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο επί της θητείας του, που φαντάζει δίχως τέλος.

Δεν θα μπορούσε, όμως, να «μεγαλουργήσει» εις βάρος μας, αν δεν είχε στο πλευρό του τον καλικάντζαρο Μαλαγάνα, δηλαδή τον Τσίπρα, ο οποίος θέλει ιδιαίτερη προσοχή, γιατί ξεγελάει εύκολα τα «παιδιά» με γλυκόλογα και έτσι καταφέρνει να τους παίρνει τα γλυκά από το στόμα.

Πολύ επικίνδυνος είναι και ο καλικάντζαρος Μαλαπέρδας, δηλαδή ο Κουτσούμπας, που του αρέσει να κατουράει στα φαγητά (κινητοποιήσεις) την ώρα που μαγειρεύονται, ενώ αξιοπρόσεκτος παραμένει πάντα και ο καλικάντζαρος Τρικλοπόδης, που δεν είναι άλλος από τον Κασελάκη, ο οποίος έχει χταποδίσιο χέρι, το χώνει παντού και σκουντουφλάνε πάνω του οι (αριστεροί) άνθρωποι, ενώ του αρέσει πολύ να μπερδεύει τις κλωστές από το πλεχτό της γιαγιάς (της αριστεράς).

Ο καλικάντζαρος Τρικλοπόδης (Κασελάκης) τσακώθηκε και άρχισε να αλληλομουντζώνεται και να αλληλοφτύνεται με τον μέχρι πρόσφατα «κολλητό» του τον καλικάντζαρο Μαγάρα, δηλαδή τον Πολάκη, που συνηθίζει να μαγαρίζει τα φαγητά των ανθρώπων εξαπολύοντας βρομερά αέρια καταπάνω τους, παρ’ ότι δήθεν τα βάζει μόνο με τα βοθροκάναλα της διαπλοκής.

Προσοχή χρειάζεται και ο καλικάντζαρος Μαντρακούκος, που τον λένε και Ανδρουλάκη· αυτός την ημέρα κρύβεται στις μάντρες και τη νύχτα βγαίνει και πειράζει τις γυναίκες, που περπατούν στο δρόμο και φωνάζει δυνατά «να τη, να τη, να πετιέται η αλλαγή», και θέλει να γίνει αρχικαλικάντζαρος στην θέση του Κατσικοπόδαρου.

Πράγμα, βέβαια, διόλου εύκολο, διότι η «νέα κανονικότητα» και η «σταθερότητα» θέλουν θυσίες, θέλουν «υπομονή», δεν είναι δα και παιχνίδι να γίνεις ξάφνου «αρχικαλικάντζαρος».

Κατά τ’ άλλα, καλή χρονιά να έχουμε… Φτύστε τον κόρφο σας και βλέπουμε…

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.255, Ιανουάριος 2025