Καλεσμένη στην εκπομπή «Κλακέτα στο Κόκκινο» και τη Χρυσούλα Παπαΐωάννου η σπουδαία ηθοποιός, Δέσποινα Μπεμπεδέλη μίλησε για τη σειρά «Famagusta» (Mega) όπου υποδύεται την Χαρίτα Μάντολες, «ένα θρυλικό πρόσωπο για την Κύπρο», όπως είπε, διευκρινίζοντας ότι «αυτό που αφηγούμαι είναι ο πραγματικός λόγος της Χαρίτα Μάντολες. Πέρασα πολλές ώρες μαζί της για να εισχωρήσω στον κόσμο της ψυχής και του μυαλού της». 

«Όταν πήγα να μείνω στην Κύπρο το 68», διηγήθηκε, «βρήκα ένα υπέροχο νησί να έχει αναγεννηθεί με την απαλλαγή του από την αγγλική αποικιοκρατία κι όσο να πάρει ανάσα και να ορθοποδήσει γερά ήθε η συμφορά του πραξικοπήματος και της εισβολής». Και εξιστόρησε το δικό της βίωμα: «Το '74 ο άντρας μου ως έφεδρος πολέμησε. Τον έχασα. Για μέρες δεν είχα νέα. Βγήκε μια φήμη ότι σκοτώθηκε. Είχα μείνει με δυό μωρά στο σπίτι. Ο άντρας μου τελικά γύρισε. Παρόλο τον τρόμο που περάσαμε σαν οικογένεια και τον φόβο της απώλειας, ωστόσο, λέω είμαστε από τις τυχερές οικογένειες, δε θρηνήσαμε νεκρό, δεν αναμένουμε εναγωνίως αγνοούμενο, δεν είματσε πρόσφυγες. Σκεφτείτε τους ανθρώπους που τα έχασαν όλα, ζωές και γη. Το δράμα του είναι τεράστιο».

Για την Χαρίτα Μάντολες με την οποία πέρασε πολύ χρόνο μαζί, είπε η Δέσποινα Μπεμπεδέλη «Αυτό που θαυμάζω στην Χαρίτα Μάντολες και την προσκυνώ για αυτό, είναι ότι δεν χάνει ευκαιρία να μιλήσει για το δράμα της Κύπτου. Πηγαίνει στα σχολεία και μιλάει στους μαθητές για την εισβολή και την κατοχή. Δηλώνει ειλικρινά ότι είναι μια αγράμματη γυναίκα, αλλά η σοφία της, μέσα από τον απλό της λόγο, είναι συναρπαστική. Μιλάει παντού για το θέμα της Κύπρου, για να μην ξεχαστεί ποτέ...».

Η ηθοποιός μίλησε και για το τραγικό ζήτημα των αγνοούμενων: «Οι μανάδες των παλικαριών εκείνων έχουν πεθάνει. Τα παιδιά των νιόπαντρων στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον πόλεμο είναι πλέον μεγάλοι άντρες, υπάρχουν εγγόνια των σκοτωμένων στρατιωτών του 74. Γίνονται κηδείες με οστά που βρέθηκαν σκορπισμένα σε διάφορους λάκκους...Είναι σπαρακτικό να παρακολουθείς μια τέτοια κηδεία...  μέσα σε ένα κασονάκι τόσο δα...Και πάνω απ τα οστά τον γιο που είναι πιο μεγάλος απ τον πατέρα που σκοτώθηκε...».

Και κατέληξε: «Το χρέος το δικό μας, της γενιάς μας και την επόμενης, το χρέος της πολιτείας και του σχολείου είναι να γαλουχήσουμε τα παιδιά που τότε ήταν αγέννητα ή αυτά που γεννιούνται τώρα να γίνουν ουσιαστικοί γνώστες του τι συνέβη στην πατρίδα τους. Μόνο με τέτοια συνειδητοποίηση θα μπορέσει να συνεχιστεί δυναμικά ο αγώνας για την απελευθέρωση της Κύπρου. Υπάρχει ελπίδα να ξημερώσουν ωραίες μέρες για την Κύπρο...»