“Ζωγράφισε” πάλι με το σημερινό του κείμενο στην “Καθημερινή” ο Παντελής Μπουκάλας, είναι εξαιρετικό.
Και ειλικρινά πιστεύω ότι αυτός ο γραφιάς είναι από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που πραγματικά τιμούν το επάγγελμα που κάνουν.
Ο Π. Μπουκάλας είναι ένας από τους δημοσιoγράφους που χρησιμοποιούν τα αστικά ΜΜΕ για να καλλιεργήσουν την αυταπάτη ότι διακρίνονται από πλουραλισμό, και στεγάζουν διαφορετικές φωνές δημόσιας έκφρασης. Η δημιουργία της ψευδαίσθησης ότι ένα ΜΜΕ δεν είναι στρατευμένο στην υπηρεσία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, είναι μεγάλο κεφάλαιο του. Και ο διευθυντής αυτού του εντύπου, σαν Αμερικανοσπουδαγμένος, ο Αλέξης Παπαχελάς, αυτό το γνωρίζει πολύ καλά. Αυτός είναι και ο λόγος που η “Καθημερινή” απέχει παρασάγγας από την πολιτική στάση που έχουν επιλέξει τα ραδιοτηλεοπτικά του Σκάι.
Το κείμενο του Π. Μπουκάλα
Σβήστε τους μύθους σας στην Ελλάδα.
Οι τουρίστες μας είναι πιθανό, πιθανότατο, να έζησαν τον μύθο τους στην Ελλάδα το καλοκαίρι που λήγει (ημερολογιακά μόνο, αφού πια η διάκριση του έτους σε τέσσερις εποχές είναι κι αυτή ένας μύθος), ιδίως αν εκτός από τη θάλασσα, τα μνημεία, το σουβλάκι και το ούζο συνάντησαν εδώ και τον έρωτα.
Για εμάς τους Ελληνες, πάντως, είναι απολύτως βέβαιο: Και φέτος, ακολουθώντας πιστά το τελετουργικό, ζήσαμε τους θερινούς μύθους μας στη δραματική αποκαθήλωσή τους, τη χρεοκοπία, την αποτέφρωσή τους. Τον μύθο του «πανέτοιμου κρατικού μηχανισμού», της «άριστης πρόνοιας που συντονίζεται με την επιστήμη» (εξαιρουμένης της δασολογίας και της μετεωρολογίας), του «ακαταπόνητου ηγέτη που δεν νοιάζεται για το κομματικό κόστος και λογοδοτεί λατρεύοντας την αυτοκριτική», των «υπουργών που δεν θα ξοδέψουν ούτε μία μέρα σε διακοπές», των «αυτοδιοικητικών προυχόντων που καν να ξυριστούν δεν προλαβαίνουν».
Η τέφρα στη Θράκη, τη Ρόδο, την Πάρνηθα, την Αχαΐα, την Εύβοια, την Ανδρο, τη Βοιωτία είναι πολύ πιο ευφραδής από τους μυθοπλάστες κυβερνητικούς. Και λέει τη σκληρή αλήθεια, αδιαφορώντας για τους κατασκευαστές τραγελαφικών δικαιολογιών, είτε την πρώτη εξουσία νέμονται είτε την τέταρτη. Ανάμεσα στ’ αποκαΐδια βρίσκεται και το μύθευμα πως τις πυρκαγιές τις προκαλεί ξένος δάκτυλος, παμπόνηροι πράκτορες και μετανάστες-πρόσφυγες.
Από κεραυνό η φωτιά στην Αλεξανδρούπολη; Ναι, αλλά ποιοι προσευχήθηκαν στον Θεό τους να κατακεραυνώσει τους χριστιανούς;
Ανατολικότερα, στον Εβρο, οι αυτοχειροτονημένοι σερίφηδες, που τους χρωστάμε λέει το «έπος του 2020», ζουν τον μύθο της ελληνόψυχης ανιδιοτέλειας μέσα στα αυθαίρετά τους, στην καρδιά του σπάνιου βιότοπου.
Το καλοκαίρι άρχισε με το πολύνεκρο ναυάγιο στ’ ανοιχτά της Πύλου και τελειώνει με την απανθράκωση δεκαοκτώ μεταναστών στο δάσος της Λαδιάς. Ελάχιστα και ελάχιστους συγκίνησαν οι δύο τραγωδίες. Αποκάλυψαν έτσι μια κοινωνία που τα σοσιαλμιντιακά της αισθήματα υποδηλώνουν ότι πάσχει από ρατσιστική ακροδεξίτιδα πολύ ισχυρότερη από αυτήν που εκφράζεται στην κάλπη. Αλλά και μια πολιτεία πολύ κατώτερη ηθικά από το είδωλο που της κατασκευάζουν οι επικοινωνιολόγοι της.
Αδιαπραγμάτευτη η αξία της ζωής; Ναι, έτσι ορίζει το δόγμα που διακινείται για να λειτουργήσει σαν απαλλακτικός μύθος. Οχι όμως και της ζωής των ξένων. Αυτοί τυγχάνουν εισβολείς, «λάθρο», αγέλη πρακτόρων. Αρα «πήγαιναν γυρεύοντας». Ή, σε κυνικότερη εκδοχή, «καλά να πάθουν».
πηγη:http://vathikokkino.gr