Το Νοέμβρη του ’73 είχε ολοκληρώσει στρατιωτική θητεία 3,5 ετών, με βασανιστήρια, καψόνια και φυλακή 653ών ημερών. «Τελικά έκανα τις μισές» λέει γελώντας σήμερα. Μέλος του «Ρήγα Φεραίου» από πριν, ο δρόμος του αναπόφευκτα τον έβγαλε στο Πολυτεχνείο. «Δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο» εξηγεί. «Είχα γνωρίσει την Ιωάννα (Καρυστιάνη) στον Σύλλογο Κρητών, πήγαινα στις συγκεντρώσεις τους κι έτσι γνώρισα έναν ολόκληρο κόσμο που αντιστεκόταν. Την Ιωάννα την θαύμαζα, την θαυμάζω και θα την αγαπώ σε όλη τη ζωή μου».

Ο Γιώργος Μεράντζας μιλά για τη μουσική και τα τραγούδια ως συνωμοτικούς κώδικες τα χρόνια εκείνα. «Από αυτά παίρναμε κουράγιο για να αντέξουμε» επιμένει. Όπως επιμένει να αρνείται τις προσωπικές ιστορίες. «Σημασία έχει το ‘Εμείς’, αυτό που έγινε με το ‘Μαζί’» 

Φτάνει στο σήμερα και στη σκιά της σφαγής στην Παλαιστίνη, όπως πέφτει πάνω από την επέτειο της δικής μας εξέγερσης. Όπως γράφεται στις παλαιστινιακές σημαίες, στην πορεία του Πολυτεχνείου 50 χρόνια μετά.  «Πριν λίγες μέρες γνώρισα έναν Παλαιστίνιο. Μιλήσαμε. Μου είπε ότι μεγάλωσε στα χαρακώματα. Παντρεύτηκε στα χαρακώματα, έκανε παιδί στα χαρακώματα. Έφυγε με τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Κι ακόμα δεν έχει πατρίδα να γυρίσει…».