Υπό κανονικές συνθήκες το κείμενο αυτό θα ξεκινούσε και θα τελείωνε ως μια ωδή προς το συγκρότημα που συναυλιακά αποτελεί τον ορισμό του value for money. Περίπου 40.000 άνθρωποι που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ από κάθε γωνιά της Ελλάδας (Σέρρες, Κοζάνη, Κέρκυρα, Βόλος, Καλαμάτα, Ηράκλειο Κρήτης, Αγρίνιο ήταν μερικά μόνο από τα πούλμαν που είδαμε διασχίζοντας το πάρκινγκ για να φτάσουμε στα σημεία ελέγχου των εισιτηρίων) έβαλαν λιγότερο ή περισσότερο βαθιά το χέρι στην τσέπη, πήραν όμως πίσω τα χρήματά τους τουλάχιστον μέχρι το σημείο που κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν πρέπει να γυρίσουν σπίτι χωρίς να έχουν ανάψει μέχρι και το τελευταίο καπνογόνο που κουβάλησαν στο ΟΑΚΑ. Γιατί στο “The Number of the Beast” γράφτηκε ουσιαστικά το πρόωρο τέλος μιας ονειρεμένης όπως εξελισσόταν μέχρι εκείνο το σημείο βραδιάς με το υπόλοιπο να μετατρέπεται σε μια τυπική διαδικασία. “Δεν μπορώ να τραγουδήσω με το γαμημένο καπνογόνο” (“I can’t sing with the fuckin’flare”) είπε έξαλλος ο Μπρους Ντίκινσον απευθυνόμενος σε οπαδό που άναψε καπνογόνο στις πρώτες σειρές και αφού τον στόλισε με αρκετά “γαλλικά” αποχώρησε για να επιστρέψει λίγο αργότερα, εμφανώς εκνευρισμένος.

Φαίνεται όμως ότι τα αγγλικά ορισμένων δεν είναι σε τόσο καλό επίπεδο αν κρίνουμε από τη συχνότητα με την οποία τα καπνογόνα συνέχισαν να ανάβουν, παρά το περιστατικό που προηγήθηκε, μέχρι να ολοκληρωθεί η συναυλία.

Υπό κανονικές συνθήκες το κείμενο αυτό θα ήταν μια ωδή προς το συγκρότημα που τέσσερα χρόνια μετά το μεγαλειώδες live στη Μαλακάσα ανέβηκε στην σκηνή του ΟΑΚΑ για να μας χαρίσει ξανά μοναδικές στιγμές, χωρίς να μας απασχολεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι το setlist ήταν κατά 70% το ίδιο με το 2018, με τις κυριότερες αλλαγές να εντοπίζονται στην παρουσία τριών κομματιών από το τελευταίο άλμπουμ τους “Senjutsu”.

Μέχρι την επίμαχη στιγμή το μόνο που είχε αλλάξει σε σχέση με το 2018 ήταν τα σημάδια του χρόνου στα ρυτιδιασμένα πρόσωπα των έξι μουσικών, όχι όμως και στη φωνή του Μπρους που ακουγόταν λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από τότε. Κάποιοι είπαν ότι η αντίδραση του τραγουδιστή των Iron Maiden ήταν υπερβολική και αγενής. Προφανώς δεν ξέρουν ή ξεχνούν ότι το ίδιο σκηνικό έχει επαναληφθεί και σε προηγούμενες επισκέψεις του θρυλικού συγκροτήματος στην Ελλάδα με τον Ντίκινσον να ζητάει από τον κόσμο να σταματήσει με τα καπνογόνα για λόγους ασφαλείας. Τώρα, στα 64 του, που έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ τις σωστές ανάσες για να αποδώσει τα τραγούδια στα γνωστά υψηλά στάνταρντ του, κάποιοι επιμένουν ν’ ανάβουν καπνογόνα μες στη μούρη του… Έχετε επιχειρήσει όχι να τραγουδήσετε αλλά να μιλήσετε έχοντας δίπλα σας αναμμένο καπνογόνο; Προφανώς και δεν θα πει λοιπόν σε όποιον το κάνει ξανά και ξανά “σε παρακαλώ παιδί μου, μπορείς να σβήσεις το καπνογόνο γιατί δεν μπορώ να τραγουδήσω”.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο και φυσικά δεν συναντάται μόνο στις συναυλίες των Iron Maiden. Υπό προϋποθέσεις μάλιστα δεν θα ήταν καν πρόβλημα. Αρκεί όσοι βρίσκουν το διαρκές άναμμα καπνογόνων ως τρόπο εξωτερίκευσης του ενθουσιασμού τους να σταματούν όταν εκείνοι που ενοχλούνται και επηρεάζονται άμεσα τους ζητούν να σταματήσουν. Είτε μιλάμε για τον Μπρους Ντίκινσον είτε απλά για έναν ανώνυμο οπαδό που οι καπνοί τον εμποδίζουν να δει αυτό για το οποίο έσκασε 80 και 90 ευρώ. Είναι το σημείο εκείνο που ο ενθουσιασμός φλερτάρει με τον χουλιγκανισμό θυμίζοντας γηπεδικές καταστάσεις με οπαδούς που αντί να κρατήσουν στα χέρια τους πυρσούς δημιουργώντας μια ωραία ατμόσφαιρα εκείνοι να τους πετούν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί; Γιατί έτσι γουστάρουν!

πηγη: https://www.koutipandoras.gr