Ο Δημήτρης Πολύτιμος μοιάζει περισσότερο με Αγγλο ευπατρίδη παρά με ρόκερ. Επίσης δείχνει πολύ νεότερος από την ηλικία του. Κι όμως, ο άνθρωπος που έχει παίξει με όλες τις εμβληματικές μορφές της ελληνικής ροκ σκηνής -Πουλικάκο, Σιδηρόπουλο, Socrates- μπήκε πριν από μερικές εβδομάδες στα 89.

Εχοντας ζήσει μια ζωή που μοιάζει βγαλμένη από μυθιστόρημα, έχει πολλές ιστορίες να αφηγηθεί: από τη Σύρο με τη σπουδαία μουσική παράδοση όπου και γεννήθηκε το 1933, το «Φυσικό» που παράτησε ένα χρόνο πριν από το πτυχίο, έως τη συναυλία των Rolling Stones, όπου με τους MGC έκαναν «support» το 1967, στις 17 Απριλίου, μόλις τέσσερις μέρες πριν από το πραξικόπημα, πώς εκεί γνωρίστηκαν με τον Δημήτρη Πουλικάκο, αλλά και τη γνωριμία του με τον (αργότερα πασίγνωστο, τότε απένταρο) Ερικ Κλάπτον που του ζήτησε να τον φιλοξενήσει.

Ξεφυλλίζουμε μαζί το άλμπουμ των αναμνήσεών του, διατρέχοντας τα κοινωνικά και μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα.

● Ποια ήταν η πρώτη σας εμπειρία στη μουσική;

Υπήρχε στην οικογένεια. Επαιζε πιάνο και βιολί ο πατέρας μου με τη μητέρα μου. Κάθε Κυριακή, ενώ θέλαμε με την αδελφή μου να βγούμε έξω να παίξουμε με φίλους, μας κρατούσαν στο σπίτι και έδιναν ρεσιτάλ κλασικής μουσικής. Πάρα πολύ με βοήθησε η κλασική μουσική, άνοιξαν οι ορίζοντες. Μετά ανακατεύτηκα με την τζαζ. Πρώτη φορά άκουσα στη XAN όπου ήταν διευθυντής ο πατέρας μου -το «Take the Α Train» του Ντιουκ Ελινγκτον και κόλλησα. Ακόμα δεν υπήρχε η ροκ βέβαια, έτσι; Πολύ παλιά αυτά!

● Είχατε να αντιμετωπίσετε και κάποια στερεότυπα: ότι η ροκ είναι αλητεία.

Ακριβώς. Γιεγιέδες μάς έλεγαν!

● Πώς το διαχειριστήκατε αυτό;

Πιο πολύ με χιούμορ. Είχαμε και πρόβλημα όταν μας έπιασαν με ναρκωτικά. Με τον Πουλικάκο και άλλους φίλους. Για χασίσι μιλάμε, έτσι; Βέβαια ήμασταν ενήμεροι ότι η νομολογία για τα ναρκωτικά δεν συμβάδιζε με τα επιστημονικά δεδομένα.

Ενα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν ότι -κόντρα στα στερεότυπα-, όταν γνώρισα τον Δημήτρη Πουλικάκο γνώρισα έναν διανοούμενο, έναν άνθρωπο ευρυμαθέστατο, πολύγλωσσο και ιδιαίτερης ευφυΐας κι όταν γνώρισα εσάς γνώρισα έναν τζέντλεμαν. Τελείως κόντρα σε αυτά που είχε στον νου του ένας συντηρητικός αστός εκείνων των εποχών.

Σωστά. Είχαμε ωραία παρέα με τον Πουλικάκο στο «Βυζάντιο» (σ.σ. ιστορικό καφέ-μπαρ). Εκεί συναντούσες πολλά άτομα, ήταν σαν την αρχαία Αγορά στην Αθήνα. Κάναμε διαλέξεις στην Εταιρεία Νέων Ελλήνων Επιστημόνων. Εγώ έκανα μία διάλεξη για τον Βάγκνερ, ο Πουλικάκος έκανε για τον υπερρεαλισμό. Εκείνον τον καιρό έγραφα κριτική κινηματογράφου σε μία αθλητική εφημερίδα για τρία χρόνια. Και μετά έγιναν οι MGC, το ’65.

● Εχετε εικόνα τού σε πόσα συγκροτήματα έχετε παίξει;

Η μνήμη μου θα με βοηθήσει φαντάζομαι, αν κι έχει αδυνατίσει λόγω ηλικίας. Βλέπετε στις 2 Ιανουαρίου μπήκα στα 89. Με τον Πουλικάκο έχουμε δέκα χρόνια διαφορά ακριβώς. Ο Πουλικάκος έχει την ηλικία του Μικ Τζάγκερ. Θεωρούμαι ο γηραιότερος ρόκερ στην ελληνική σκηνή!... Αρχισα το ’65 στην Πλάκα με τους MGC. Πριν τους MGC έπαιζα τζαζ, πάλι στην Πλάκα, στην «Κουκουβάγια» που το είχε ένας Γάλλος. Είχαμε πάρα πολύ κόσμο. Το αδιαχώρητο επικρατούσε.

Οι MGC σε μια σπάνια φωτογραφία από το 1967

● Με ποιους παίζατε jazz;

Με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, με ένα νέγρο μπασίστα, τον Τσίκο. Ντραμς έπαιζε πάλι ένας νέγρος. Ενα βράδυ που πήγα το βρίσκω κλειστό. Ηταν έξαλλος ο Γάλλος. Ηρθαν οι αστυνομικοί και πιάσανε τους ξένους. Δεν είχαν άδεια παραμονής και εργασίας. Συνεχίσαμε να παίζουμε και κάποιοι φυλάγανε τσίλιες μήπως έρθει πάλι η αστυνομία. Ηταν καταπληκτικές βραδιές. Τότε είχαν σχηματιστεί οι πρώτοι MGC χωρίς εμένα. Πιανίστας ήταν ο Τσαμουρτζής, γιος του καλύτερου κουρδιστή πιάνου στην Ελλάδα, και ντράμερ ο Αλκης Παναγιωτίδης, ο γνωστός ηθοποιός. Τσακώθηκαν ο Παναγιωτίδης και ο Τσαμουρτζής με τους άλλους κι έφυγαν. Ηρθαν οι υπόλοιποι στο τζαζ κλαμπ που έπαιζα σχεδόν κλαίγοντας και είπαν: «Αμάν, έλα να συμπληρώσουμε το γκρουπ». Κι έτσι πήγα εγώ και ο ντράμερ Στέλιος Κατσαδωράκης και έτσι έγιναν οι MGC οι κανονικοί.

● Ο μύθος λέει ότι το συγκρότημα το βάφτισε ο Ντίνος Ηλιόπουλος...

Ναι, αυτό είναι γνωστό. MGC: Modern Greek Combo. Δεν ξέρω πώς έγινε και το βάφτισε. Μα ήταν πάρα πολύ ωραία μετά. Διαλυθήκαμε γύρω στο ’69, αφού παίξαμε support στους Rolling Stones το ’67. Εγώ πήγα στο Παρίσι και ο Πουλικάκος έφυγε στο Λονδίνο. Και σταμάτησε η ιστορία μας εκεί.

● Υποθέτω πως σας έχουν ρωτήσει χιλιάδες φορές για εκείνο το βράδυ με τους Stones.

Ναι, με έχουν ρωτήσει πολλοί. Είχα πάσο από τον Μαστοράκη και ήμουν σε ελάχιστη απόσταση από το πάλκο που παίξανε. Τους έβλεπα από κοντά. Πήγε ένας βοηθός τους προς τον κόσμο να πετάξει γαρίφαλα κι όρμησαν οι αστυνομικοί πάνω του. Γύρισε πίσω με σπασμένα γυαλιά. Θύμωσε ο Τζάγκερ, έπαιξε το Satisfaction και έφυγαν. Επαιξαν μισή ώρα λιγότερο. Ενιωθες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Και σε λίγες μέρες έγινε η χούντα. Ο Πουλικάκος ήταν θεατής στο γήπεδο. Επειτα από λίγο καιρό ήρθε και στο γκρουπ.

● Οταν η ροκ πρωτοπάτησε πόδι στην Ελλάδα, εσείς πρέπει να το ζήσατε.

Ε, ναι, ήταν οι Forminx! Ηξερα ήδη τον Βαγγέλη Παπαθανασίου γιατί κάναμε παρέα στο τζαζ κλαμπ που ήταν απέναντι από το στάδιο, το Καλλιμάρμαρο. Εκεί είχα γνωρίσει και τον Πλέσσα και άλλους φανατικούς της τζαζ. Εγώ άκουγα τζαζ από μία εκπομπή στο ραδιόφωνο και από διάφορους δίσκους που έφερναν φίλοι από το εξωτερικό. Τότε ήταν δημοφιλής η τζαζ. Μετά άρχισε το ροκ να γίνεται δημοφιλές.

● Εσείς πώς περάσατε στη ροκ;

Από τους MGC. Εφυγα από την «Κουκουβάγια» και πήγαμε στο μαγαζί όπου έπαιζαν οι πρώτοι MGC. Ετσι ξεκίνησε το ροκ. Είχε λεφτά το ροκ σε σχέση με την τζαζ, γιατί απέκτησε αμέσως πάρα πολλούς φίλους. Οταν αρχίσαμε να παίζουμε, είχε ουρές! Από εκεί ξεκινήσαμε τη σταδιοδρομία μας. Παίξαμε σε όλη την Ελλάδα. Στη Θεσσαλονίκη παίξαμε με τους Olympians. Ηταν η πρώτη φορά που ήρθε ο μαγαζάτορας και μου είπε: »Ρε Πολύτιμε, γίνεται να παίξετε πιο δυνατά;». Συνήθως το ανάποδο γινόταν!

Δημήτρης Πολύτιμος

● Και μετά φύγατε στο Παρίσι.

Πήγα στο Παρίσι όπου έκανα παρέα με τον Βαγγέλη (σ.σ. Παπαθανασίου). Εκανα φωνητικά στον τελευταίο δίσκο των Aphrodite’s Child, το «666». Στις ηχογραφήσεις όσο μπορούσα βοηθούσα. Ωραία εποχή. Είχαν έρθει κι άλλοι Ελληνες μουσικοί εκεί. Στο Παρίσι έμεινα από το ’69 μέχρι το ’74, αλλά κατά περιόδους ταξίδευα.

Πήγα στο Πακιστάν όπου έγραφα για τις τοπικές μουσικές σε ένα γαλλικό περιοδικό. Πήγα και μερικούς μήνες στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και από εκεί γύρισα τελικά στην Ελλάδα. Οταν ήρθα στην Ελλάδα, έπειτα από λίγο καιρό, καθόμουν στο Βυζάντιο και ήρθε ο Τουρκογιώργης με τον Σπάθα και μου λένε: «Ρε Πολύτιμε, θες να παίξεις στους Socrates;». Τους είπα ναι. Ετσι ξεκίνησα με τους Socrates και συγχρόνως έπαιξα πάρα πολύ με τον Σιδηρόπουλο, τον μακαρίτη. Και στους δίσκους του και σε συναυλίες.

● Να μιλήσουμε για τον Παύλο;

Ηταν τραγική περίπτωση ο Σιδηρόπουλος. Πραγματικός ρόκερ. Ηταν ο πλήρης μουσικός: τραγουδούσε, έπαιζε κιθάρα, έγραφε τους στίχους και συνέθετε τα κομμάτια. Εκανα πάρα πολύ παρέα μαζί του, ιδίως τον καιρό που προσπαθούσε να σταματήσει με την ουσία που τον κατέστρεψε. Ηθελε στο τέλος να καθαρίσει από αυτό το πράγμα... αλλά δεν πρόλαβε, δεν πρόλαβε... Ηταν συγκινητική περίπτωση.

Οι γονείς του είχαν τρομερή αγωνία με αυτά που περνούσε. Πήγαινα σπίτι του κι έκανα ό,τι μπορούσα για να τον ηρεμήσω, όταν δεν είχε ηρωίνη και πάθαινε κρίσεις. Είναι ένας μύθος. Η κόρη μου, όταν πήγαινε σχολείο, ήρθε μια μέρα και μου τραγουδούσε ένα κομμάτι του. Και της λέω «Τι είναι αυτό;». Μου λέει «Του Σιδηρόπουλου». «Το ξέρεις ότι έχω παίξει στον δίσκο του που είχε το κομμάτι που λες;» της απαντάω. Επαθε πλάκα, το είπε στις παρέες της!

● Μουσικά με τον Πουλικάκο κάνατε πολλά πράγματα μαζί, πέρα από τους MGC.

Ναι. Μετά τους MGC είχαμε τους «Ασσους του Καράτε», το γκρουπ που έπαιζε και ο Κυριάκος Δαρίβας. Εχω παίξει επίσης με τους «Σπυριδούλα». Κι οι «Λευκή Συμφωνία» ήταν μαθητές μου στο ωδείο. Εχω παίξει και με άλλα μικρά συγκροτήματα, ηχογραφήσεις και τέτοια, αλλά αυτοί ήταν που μου έκαναν εντύπωση.

Οι Socrates ήταν τρομεροί μουσικοί: ο Σπάθας, ο Τουρκογιώργης, ο Τρανταλίδης και ο άλλος ντράμερ, ο Αντύπας. Οταν παίζαμε με τους Socrates στο «Κύτταρο», μου είχε πει ο ιδιοκτήτης: «Τέτοιο κόσμο δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου!». Επαιξαν και στην Αγγλία όπου έκαναν εντύπωση στους Αγγλους. Ο Σπάθας ήταν τρομερός κιθαρίστας. Πολλές φορές έχουμε πει με τον Πουλικάκο ότι άνετα άντεχε σε μεγάλο ξένο γκρουπ.

● Γιατί δεν έφτασαν ποτέ εκεί που μπορούσαν; Επειδή ήταν Ελληνες;

Δύσκολη ερώτηση αυτή. Είναι και αυτό που είπες. Πολλοί μουσικοί δεν προχώρησαν γιατί δεν ζούσαν έξω. Οπως ο φίλος μου ο πιανίστας Γιώργος Κοντραφούρης, άνετα αν ήταν έξω θα μπορούσε να είναι πασίγνωστος. Είναι ο καλύτερος τζαζ πιανίστας στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Εχουμε παίξει και μαζί σε μαγαζιά, δυο πιάνα. Αν ήταν γεννημένος στην Αμερική θα ήταν πολύ πιο γνωστός.

● Προσπαθώ να πείσω τον Πουλικάκο να γράψουμε την αυτοβιογραφία του, αλλά βαριέται.

Πολλές φορές τα έχουμε πει αυτά. Οτι αν γράφαμε το τι περάσαμε στη ζωή μας, θα λέγανε ότι δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

● Είτε ταξιδεύοντας, είτε στη σχέση σας με τη ροκ μουσική, έχετε νιώσει ποτέ ότι βρεθήκατε πραγματικά σε κίνδυνο;

Ναι, έχω περάσει κίνδυνο. Στο Πακιστάν βρέθηκα στη μέση πυροβολισμών. Αστυνομικοί από τη μια και από την άλλη δεν ξέρω ποιοι ήταν. Ξάπλωσα κάτω, για να μη με πάρει καμία σφαίρα. Κατά τ’ άλλα δεν είχα περάσει τίποτα που να τρόμαξα. Ηταν άσχημα στην αρχή όταν μας έπιασαν με τον Γιώργο Μπαράκο, τον Πουλίκα και τον μακαρίτη Τάσο Φαληρέα για χρήση. Αλλά ήταν λίγοι μήνες. Επαιζα σκάκι, μιλούσαμε με διάφορους πολιτικούς που τους είχε πιάσει επίσης η χούντα. Δεν νομίζω ότι ήταν κάτι εξοντωτικό. Ηταν κι αυτό μία εμπειρία.

Είχαμε μία τρομερή παρέα παλιά: Ο Φαληρέας, ο Τάσος Δενέγρης, ο Πουλικάκος, ο Μπαράκος κι άλλοι πολλοί. Ωραίος ποιητής ο Δενέγρης και ωραίος σκακιστής. Επίσης με είχε επηρεάσει πολύ ο Γιώργος Μακρής. Ηταν τρομερό μυαλό, πραγματικός φιλόσοφος. Τον θυμάμαι να πίνει καφέ στο Κολωνάκι και να έχει βιβλία του Καντ, του Μαρξ και να σημειώνει συνέχεια παρατηρήσεις στο περιθώριο και να γράφει τις απόψεις του. Τρομερός ομιλητής. Τον έχω φιλοξενήσει και τρεις μήνες σε ένα σπίτι που είχα στο Κολωνάκι. Ηταν το άτομο που με επηρέασε να μη γίνω μαρξιστής.

Αυτός και ο Καστοριάδης... Και με τον Εμπειρίκο κάναμε παρέα. Το χιούμορ του ήταν απίστευτο. Τρομερός ήταν! «Τι κάνει η σαγηνευτική σας φίλη;» έλεγε όταν βρισκόμασταν. Επίσης ο Ταχτσής ήταν ωραίος συζητητής. Στο «Βυζάντιο» καμιά φορά όταν βρισκόταν ο Κούνδουρος, ο Μακρής και ο ζωγράφος ο Τσίγκος, άκουγες τρομερές συζητήσεις. Ωραία μυαλά!

● Το σήμερα πώς το βλέπετε σε συνάρτηση με τι εμπειρίες σας;

Πολλά συνέβησαν στη ζωή μου, γιατί έχω μεγαλώσει κιόλας. Ζούμε εποχές που λέω καμιά φορά με μεγάλους ηλικιακά φίλους ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε σε μία ηλικία που θα πεθάνουμε και δεν θα υποφέρουμε από τα γεγονότα που συμβαίνουν παγκοσμίως: από την αλλαγή του κλίματος, τις ανισότητες... Τρομερά πράγματα συμβαίνουν. Πεθαίνοντας (εμείς, εννοώ, οι μεγαλύτεροι) θα γλιτώσουμε από αυτά.

*Δημοσιογράφος, σκηνοθέτης και μεταφραστής

Πηγη: https://www.efsyn.gr