Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Χώρα της Φλογέρας, όπου ζούσε ο βίαιος φεουδάρχης Καρά Σεϊφί που εποφθαλμιούσε τον κήπο της δίκαιης και γενναιόψυχης Αϊσέ. Και τι δεν έκανε για να της τον αρπάξει! Η Αϊσέ, εκτός από τους φίλους της που τη συνέδραμαν κατά του ληστρικού Σεϊφί, ήταν ερωτευμένη με ένα σύννεφο, αλλά κι αυτό το ίδιο. Μέχρι που μια μέρα ο Σεϊφί της έκαψε τα λουλούδια. Και ξεκίνησε η τελική αναμέτρηση. Και η Αϊσέ και οι φίλοι της τα κατάφεραν. Μόνο που έπρεπε το «ερωτευμένο σύννεφο» ν’ αφήσει τα δάκρυά του να πέσουν στην καμένη γη, σαν βροχή, για να ξαναζωντανέψουν την αγαπημένη του κι εκείνο να χαθεί...
Αυτό είναι «Το ερωτευμένο σύννεφο» του Ναζίμ Χικμέτ, που όπως και σε όλα του τα έργα μιλά για πανανθρώπινες αξίες όπως η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η φιλία, ο αγώνας για την κοινωνική δικαιοσύνη, η αυτοθυσία και η βαθιά αγάπη για τη ζωή, καταδικάζοντας παράλληλα τη βία του πολέμου, της εκμετάλλευσης και της απληστίας. Κι αυτό το παραμύθι η συνθέτρια Σοφία Καμαγιάννη, παρακινημένη από την «ψυχή» της πολυβραβευμένης παιδικής-νεανικής χορωδίας Rosarte, Ρόζη Μαστροσάββα, το μετέτρεψε σε όπερα για παιδιά και νέους με την Ελένη Ζαφειρίου να υπογράφει το λιμπρέτο, όπερα που παρουσιάστηκε πέρυσι στη Λυρική. Θα αναβιώσει και φέτος στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για δέκα μόνο παραστάσεις στις 25, 26, 30 Νοεμβρίου και 1, 2, 3 Δεκεμβρίου δίνοντας την ευκαιρία να το χαρούν και όσοι δεν πρόλαβαν πέρσι.
Με στόχο να εμπνεύσει δύναμη και πίστη για ένα καλύτερο μέλλον, σε ένα μουσικό σχεδιασμό που αναδεικνύει τους έντονους συμβολισμούς και υπογραμμίζει τη συλλογικότητα, το ανέβασμά του συνδυάζει τη σκηνική λιτότητα με τη μαγεία του παραμυθιού.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η σκηνοθέτρια Ελένη Ευθυμίου στην πρώτη της συνεργασία με την Εναλλακτική Σκηνή πάνω σε ένα λυρικό έργο-αξιοποιώντας πάντως έτσι τις σπουδές της οι οποίες εκτός από σκηνοθεσία και υποκριτική περιλαμβάνουν και το λυρικό τραγούδι. Μοιράστηκε μαζί μας τη χαρά της συνεργασίας της αφενός με τη συνθέτρια Σοφία Καμαγιάννη και τη χορωδία Rosarte (που με συνολικά 57 μέλη, σε δύο διανομές, κατέχει σημαντικό ρόλο στα δρώμενα πέραν αυτού του κεντρικού αφηγητή) κι αφετέρου με τρεις από τους καλύτερους λυρικούς τραγουδιστές της νεότερης γενιάς.
Ελένη Ευθυμίου● Θα μας συστήσετε το έργο με τη δική σας σκηνοθετική ματιά;
Είναι ένα πάρα πολύ δυνατό έργο με δυνατούς συμβολισμούς, καθώς μιλάει για την αλληλεγγύη, την αγάπη απέναντι στη φύση, τον συνασπισμό των ανθρώπων απέναντι στην αδικία, στην απληστία και στον ιμπεριαλισμό. Δείχνει πώς αυτοί που είναι πιο αδύναμοι ταξικά αδικούνται διαρκώς από κάποιον, ο οποίος ενώ έχει τα πάντα διεκδικεί το λίγο παραπάνω, αλλά και πώς η δύναμη της συνεργασίας και της αλληλεγγύης λειτουργεί στο να νικηθεί το κακό. Δείχνει επίσης πόσο σημαντικό είναι το να είμαστε ενωμένοι και να έχουμε πίστη και να μαχόμαστε για τα ιδανικά μας. Το έργο μιλά για τη θυσία του σύννεφου και κατ’ επέκταση των ανθρώπων που επιλέγουν την οδό της αντίστασης. Τέλος μιλά για τη δύναμη της φύσης να αναγεννάται, για το πώς ο θάνατος μπορεί να φέρνει και ζωή. Είναι ένα συγκινητικό και συνάμα ενδυναμωτικό αλλά και λυτρωτικό έργο».
● «Καταραμένε πόλεμε κι άπληστε Σεϊφί/ χιλιάδες χέρια απελπισμένων θα σφίξουν τον λαιμό σου/ και στο ποτάμι της οργής των πονεμένων θα πνιγείς», είναι μερικοί στίχοι από το ποιητικό λιμπρέτο της Ελένης Ζαφειρίου. Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο ελπιδοφόρο είναι που καταφέρνετε οι καλλιτέχνες να περνάτε μηνύματα στο έργο σας την ώρα που θαρρείς η κοινωνία δεν αντιδρά...
Σε σχέση με το τωρινό ανέβασμα του έργου μας και τους συμβολισμούς του είναι πραγματικά τρομακτική η συγκυρία του πολέμου -που συνεχώς βέβαια επανέρχεται-, τώρα μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης -και φυσικά εδώ και δύο χρόνια μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Δεν μπορώ να συλλάβω το πώς η κοινή γνώμη στέκεται τόσο απαθής μπροστά σε μια γενοκτονία να την πω; Ή εθνοκάθαρση; Και σ’ αυτά τα απεχθή εγκλήματα απέναντι στον άμαχο πληθυσμό... Είναι πέρα από κάθε λογική. Οσο για την τέχνη; Ναι, είναι λυτρωτικό με έναν τρόπο και σίγουρα μπροστά στη δυστυχία του πολέμου είναι πολυτέλεια να κάνει κανείς τέχνη και να μιλάει μέσα από σύμβολα. Κι από την άλλη υπάρχει πια τόση απαξίωση από το κράτος απέναντι στον πολιτισμό που η επιλογή να συνεχίζουμε να προσπαθούμε να ασκούμε το επάγγελμά μας και να ζούμε από αυτό ενέχει ένα ισχυρό κομμάτι αυταπάρνησης.
www.efsyn.gr