Το τραπ, ως είδος μουσικής, είναι μία κατηγορία του χιπ χοπ. Και στην Αμερική, εκεί απ' όπου προέρχεται δηλαδή, είναι πολύ σεβαστό. Και σε μερικές περιπτώσεις εξαιρετικό. Από τον Gucci Mane στον Lil Yachty και από τον Playboi Carti και τον Future στους Migos και τον Gunna. Μπορεί να σας είναι άγνωστα όλα αυτά τα ονόματα αλλά να ξέρετε πως είναι τεράστια και τα ακούει εκατομμύρια κόσμος. Αλλωστε πλέον μπορούμε να δούμε απευθείας πόσο πέραση έχουν: φαίνονται στο Spotify οι ακροάσεις που συγκεντρώνει ο κάθε καλλιτέχνης. Σαν τις πωλήσεις δίσκων παλιότερα.
Νο 1 μουσική στην Ελλάδα είναι, ανάμεσα στους νεότερους, το χιπ χοπ. Και το τραπ έχει τεράστια απήχηση. Οι δύο που πλακώθηκαν χθες το βράδυ, ο Snik και ο Light, είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραπ. Αν μπείτε στις σελίδες τους στο Spotify θα δείτε πως τους ακούνε πολλές, μα πάρα πολλές, χιλιάδες κόσμος. Κυρίως παιδιά. Το τραγούδι ΝΑΝΑ του Snik έχει 8,6 εκατομμύρια ακροάσεις! Και το Nani του Light έχει 7,9 εκατομμύρια. Η πιτσιρικαρία ακούει φουλ ελληνικό τραπ.
Το καταλαβαίνω πως δεν σας αρέσει αυτή η μουσική και σας φαίνεται και γελοίος ο στίχος της. Αναμενόμενο, το περίεργο θα ήταν να σας άρεσε. Κάτι θα πήγαινε στραβά στη συγκεκριμένη μουσική αν σας άρεσε. Ή και σε εσάς. (εμένα μου αρέσει αυτή η μουσική θέλω να σας πω, η αμερικανική δηλαδή).
Το τραπ είναι το σύγχρονο λαϊκό-ποπ για αυτό και οι τράπερς παίζουν στα μπουζούκια, ανοίγοντας τα προγράμματα λαϊκών αοιδών. Κάνουν και δικές τους συναυλίες εννοείται συγκεντρώνοντας πλήθη. Το προηγούμενο μόλις Σάββατο έπαιξαν κάποιοι στο waterboom festival στο ΟΑΚΑ μαζεύοντας δεκάδες χιλιάδες πιτσιρικάδες.
Υπάρχει όμως και το ελληνικό χιπ χοπ, το αυθεντικό. Αυτό που παίζει ο ΛΕΞ (ο οποίος τραπίζει λίγο). Αυτό που παίζουν οι Στίχοιμα. Και οι Social Waste. Και ο Bloody Hawk. Και οι Λόγος Τιμής. Και ο Ταφ Λάθος. Ονόματα που κάνουν απανωτά sold out όπου εμφανίζονται. Και με κοφτερό στίχο, κοινωνικοπολιτικό.
Το χιπ χοπ είναι το σύγχρονο πολιτικό τραγούδι. Οι νέοι σηκώνουν τις γροθιές τους με στίχους όπως οι παρακάτω: «Εδώ Αθήνα μεταδίδουμε απ’τον πυρήνα, / 6 εκατομμύρια νεκροί στο ίδιο μνήμα, / 6 εκατομμύρια ιστορίες, / 6 εκατομμύρια μαλακίες ειπώνονται κάθε μήνα, / ειμ’ απ’’την πόλη των Γιγάντων μητρόπολη των πάντων, / των άσσων στο νταλαβέρι και διεφθαρμένων μπάτσων, / της γιάφκα της 17 Νοέμβρη και του Ε.Λ.Α, / και του νεκρού παιδιού από μπάτσο μες την Tζαβέλα, / ειμ’ απ’την πόλη της Μενάδρου και της Μιχαλακοπούλου, / την πόλη της πλατείας Βάθης και της Δροσοπούλου, / στην πόλη μου η πρέζα στην πόλη μου όλοι τέζα, / και τα μυαλά παιδιών της γενιάς μου μες τη φριτέζα».
Καλοί ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Θάνος Μικρούτσικος αλλά δεν ενδιαφέρουν μουσικά τους πολιτικοποιημένους νέους.
Οι τράπερς πηγαίνουν στα βραβεία MAD, όπως πηγαίνουν και οι λαϊκοί τραγουδιστές. Οι λαϊκο-ποπ. Και οι καλλιτέχνες της πίστας.
Στα βραβεία αυτά δεν πάνε οι χιπ χοπ καλλιτέχνες. Και δεν εμφανίζονται επίσης ποτέ στην τηλεόραση. Οπως δεν εμφανίζονται και οι Αγγελάκας-Παυλίδης. Ή ο Μάλαμας. Ο Χαρούλης. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Αλλά δεν τους ενδιαφέρει να βγουν στην τηλεόραση...
Το ελληνικό χιπ χοπ δεν ακούγεται καν στο ελληνικό ραδιόφωνο. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα του χιπ χοπ, είναι πρόβλημα του ραδιοφώνου. Το χιπ χοπ είναι η πιο ζωντανή μουσική σήμερα. Και είναι από τις λίγες που εξελίσσεται.
πηγη: https://www.efsyn.gr