Την αρχή έκανε ο Αντώνης Στεργιάκης, ο γεννήτορας, ο εμπνευστής των καλύτερων κινηματογραφικών μαραθωνίων της πόλης. Ο άνθρωπος που λάτρεψε το καλό ποιοτικό σινεμά, αυτό που κινείται στις παρυφές των τυποποιημένων κινηματογραφικών (εμπορευμάτων) των γνωστών πολυαιθουσών της πιάτσας. Φυσικά και μιλάμε για ταινίες εκτός χολιγουντιανού κυκλώματος, που κατακλύζει το μεγαλύτερο μέρος των αιθουσών της χώρας.
Μιλάμε, κυρίως, για ευρωπαϊκό αλλά και τριτοκοσμικό σινεμά, αυτό που προέρχεται από χώρες που δεν τις ανακαλύπτεις στον χάρτη των ανεπτυγμένων πασίγνωστων κινηματογραφικών βιομηχανιών. Ιράν, Τουρκία, Αρμενία, Γεωργία, αλλά και Κορέα, Ταϊλάνδη, Ουκρανία, Χιλή, Μεξικό, και αρκετές άλλες χώρες, που στα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια έχουν προσφέρει δεκάδες μικρών κινηματογραφικών διαμαντιών, ως το πιο υγιές και ισχυρό αντίδοτο στην επέλαση των χολιγουντιανών μεγαθηρίων.
Ο Αντώνης Στεργιάκης, ταγμένος ψυχή τε και σώματι στις υψηλού επιπέδου κινηματογραφικές του πτήσεις, οργάνωσε, από τα μέσα της δεκαετίας του '80, τα περιβόητα «Ταινιοράματα» στο θρυλικό πλέον Αλφαβίλ, πραγματικούς κινηματογραφικούς μαραθώνιους, όπου μπορούσες να απολαύσεις την αφρόκρεμα ιστορικών, εναλλακτικών αλλά και καλτ ταινιών, που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στη σινεφίλ μυθολογία. Μεγάλοι κλασικοί, όπως ο Αϊζενστάιν, ο Γουέλς, ο Χιούστον, ο Πέκινπα, ο Γκοντάρ, ο Μελβίλ, ο Παζολίνι, ο Φελίνι, ο Κόπολα, ο Σκορσέζε, ο Ντράγιερ, ο Μπρεσόν, ο Μπέργκμαν, ο Ταρκόφσκι, ο Οσιμα, αλλά και οι μεγάλοι (αιρετικοί), ο Κασαβέτης, ο Τζάρμους, ο Κόρμαν, ο Εγκογιάν, ο Κρόνεμπεργκ, ο Φεράρα και αρκετοί άλλοι, παρέλασαν από την οθόνη του Αλφαβίλ, σκορπίζοντας ρίγη αυθεντικής κινηματογραφικής μαγείας, σφραγίζοντας και καλλιεργώντας τις συνειδήσεις και το γούστο ουκ ολίγων γενεών σινεφίλ.
Με τα χρόνια, τα «Ταινιοράματα» και οι μεταμεσονύχτιες προβολές πέρασαν πλέον στην ιστορία και ο Αντώνης Στεργιάκης δεν είναι πια μαζί μας. Φρόντισε, όμως, να παραδώσει τη σκυτάλη με την τεράστια παρακαταθήκη του στους δύο γιους του, τον Γιώργο και τον Δημήτρη, που συνεχίζουν επαξίως και με το παραπάνω στον ίδιο δρόμο να υλοποιούν το δικό του κινηματογραφικό όραμα. Στο ιστορικό, επίσης, ΑΣΤΥ, που φέτος γιορτάζει τα 30 χρόνια συνεχούς λειτουργίας και προσφοράς αυστηρά επιλεγμένων ταινιών, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν τιμηθεί στα μεγάλα Διεθνή Κινηματογραφικά Φεστιβάλ με πρώτα και δεύτερα βραβεία, και σχεδόν τα περισσότερα με τα βραβεία των κριτικών.
Κόντρα στις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, στην πάντα παρούσα οικονομική κρίση, αλλά κυρίως στην επέλαση της επιδημίας που τείνει να ισοπεδώσει κάθε είδος κοινωνικής και καλλιτεχνικής δραστηριότητας, τα δύο αδέλφια εξακολουθούν σαν να μη συμβαίνει... τίποτα, το πολύ δύσκολο έργο τους, αυτό της προσφοράς ταινιών Τέχνης, που δεν πρόκειται να χαρείτε σε καμία από τις οθόνες των γνωστών πολυαιθουσών.
Οι δυο τους, σαρώνοντας στην κυριολεξία τα διασημότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ, επιλέγουν πάντα με κριτήριο την ποιότητα -ποτέ την εμπορικότητα- και, με την αναμφισβήτητη πλέον εμπειρία τους, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα απαιτητικό και πιστό κοινό, που, όταν κατεβαίνει τα σκαλοπάτια του ΑΣΤΥ, ξέρει καλά ότι θα βιώσει μια ακόμη καλή κινηματογραφική εμπειρία.
Και να μην ξεχνάμε πως, χάρη στο κινηματογραφικό (δαιμόνιο) του Γιώργου και του Δημήτρη, έχουμε απολαύσει ταινίες αγνώστων μέχρι εκείνη την εποχή σκηνοθετών, που πολύ σύντομα άρχισαν να γράφουν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία. Σημειώστε, Ατομ Εγκογιάν, Νούρι Μ Τσειλάν, Αλεχάντρο Γ. Ιναρίτου, Τόμας Βίντεμπεργκ, αδελφοί Νταρντέν, Ματιέ Κασοβίτς, Μάικ Λι, Απιτσατόγκ, Ρόι Αντερσον, είναι κάποιοι από τους διάσημους πλέον σκηνοθέτες, που συστήθηκαν στο ελληνικό κοινό χάρη στην τολμηρή ματιά, άλλα ευτυχώς και στο αντιεμπορικό κριτήριο των αδελφών Στεργιάκη, που μπορεί να είναι μικροί στο κύκλωμα διανομής, άλλα παραμένουν ευτυχώς ακόμη μεγάλοι στην ανακάλυψη και την προσφορά σημαντικών κινηματογραφικών εμπειριών.
Φέτος, και περίπου στα μέσα της σεζόν, έχουν ήδη προβληθεί κάποιες από τις καλύτερες ταινίες του προγράμματος. Υπενθυμίζουμε τη γερμανική και τιμημένη με Αργυρή Αρκτο «Η νύμφη του νερού», το υπέροχο οικολογικό ντοκιμαντέρ
«Cunda», τη βραβευμένη επίσης με Αργυρή Αρκτο κορεατική «Η γυναίκα που έφυγε», την έξοχη δραματική ιρανική «Δεν υπάρχει κακό» του Μοχάμαντ Ρασούλοφ, που κέρδισε τη Χρυσή Αρκτο. Ακολουθούν ακόμη πιο ευχάριστες κινηματογραφικές εκπλήξεις, μεταξύ των οποίων το πολυβραβευμένο «Drive my car» του Ροσούκε Χαμαγκούτσι, που βασίζεται στο πρόσφατο βιβλίο του διάσημου Ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι.
«Ο κύριος Μπάχμαν και η τάξη του» είναι ακόμη μια Αργυρή Αρκτος για ένα σπουδαίο γερμανικό κοινωνικό δράμα, σε σκηνοθεσία της Μαρία Σεπ, ενώ μη χάσετε τη σερβική και τιμημένη με το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής κοινωνική ταινία «Ο πατέρας», σε σκηνοθεσία Σερντάν Γκολούμοβιτς. Αξίζει να τελειώσουμε με μια κλασική -και σίγουρα την καλύτερη ταινία- του Βιτόριο Ντε Σίκα, που θα προβληθεί στο τέλος του Απρίλη «Ο κήπος των Φίντσι Κοντίνι». Επανέκδοση με ψηφιακή αποκατάσταση, πολυβραβευμένη, υπέροχη, αξέχαστη, και με πρωταγωνιστές τους Χέλμουτ Μπέργκερ, Ντόμινικ Σαντά.
Ο κινηματογράφος ΑΣΤΥ, με το πέρασμα του χρόνου, καθιερώθηκε και παραμένει ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες ναούς της κινηματογραφικής τέχνης. Φέτος, γιορτάζει τα 30 χρόνια συνεχούς προσφοράς μικρών και μεγάλων κινηματογραφικών διαμαντιών. Ας το τιμήσουμε με την παρουσία μας και να ευχηθούμε να τα... εκατοστήσει.
*Ο Δημήτρης Κανέλλης είναι κριτικός κινηματογράφου
πηγη: https://www.efsyn.gr