Την Τρίτη 8 Φεβρουαρίου ανακοινώνονται οι φετινές υποψηφιότητες για τα Όσκαρ, αν και, για το μέσο θεατή, η διατάραξη των παραδοσιακού μοντέλου διανομής που επισπεύθηκε με την έλευση της πανδημίας μπορεί να κάνει την παρακολούθηση της οσκαρικής κούρσας να μοιάζει με μαύρη τρύπα. Ωστόσο φέτος η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη σε σχέση με πέρσι, εφόσον φαβορί όπως Η Εξουσία του Σκύλου, το West Side Story και το Μπέλφαστ έχουν βρει το δρόμο τους προς την ελληνική μικρή και μεγάλη οθόνη είτε μέσω των αιθουσών είτε μέσω του streaming. Τις προηγούμενες μέρες, οι υποψηφιότητες των αμερικανικών επαγγελματικών Σωματείων (με σημαντικότερα εκείνα των Ηθοποιών, των Παραγωγών, των Σκηνοθετών και των Σεναριογράφων) και των χτεσινών BAFTA έδειξαν το δρόμο, αλλά τα τελευταία χρόνια η πρόβλεψη των βραβείων γίνεται όλο και πιο δύσκολη, εν μέρει εξαιτίας της προσθήκης στην Ακαδημία πολλών μελών εκτός Αμερικής, που έχουν πιο “περιπετειώδη” και εκλεπτυσμένα γούστα από τα συνήθη αγαπημένα του θεσμού, ελληνιστί τα Oscar-bait. Παρακάτω, ρίχνουμε μια ματιά στις ταινίες, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες και άλλους βασικούς συντελεστές που μπορεί να τους περιμένουν εξαιρετικά νέα την ερχόμενη εβδομάδα.

Τα φαβορί

Για άλλη μια χρονιά, το φεστιβάλ Βενετίας έδωσε το στίγμα των Όσκαρ (όπως έκανε με τη Χώρα των Νομάδων και το La La Land), βραβεύοντας από νωρίς την Εξουσία του Σκύλου μέσω της σκηνοθέτιδάς του, Τζέιν Κάμπιον, και ανοίγοντας την οσκαρική κουβέντα για το Netflix. Οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές της ταινίας, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Κίρστεν Ντανστ και Κόντι Σμιτ-Μακφί αναγνωρίζονται επανειλημμένα από σωματεία και ενώσεις κριτικών, ενώ ο τελευταίος είναι αυτή τη στιγμή προπορεύεται στις προβλέψεις για τη νίκη στον β’ ανδρικό. Ομοίως και το Μπέλφαστ του Κένεθ Μπράνα, που αποτελεί την “ασφαλή” και παραδοσιακά οσκαρική επιλογή για φέτος, με μια δυνατή πρωταγωνιστική τετράδα (Τζέιμι Ντόρναν, Κατρίνα Μπαλφ, Σιάραν Χιντς, Τζούντι Ντεντς), ασπρόμαυρη φωτογραφία που πλέον προτείνεται αυτόματα (κι ας μην το αξίζει η συγκεκριμένη) και την υπογραφή ενός σκηνοθέτη και σεναριογράφου με σαιξπηρικές περγαμηνές και μια δεύτερη ζωή στο εμπορικό σινεμά σε ένα franchise δικής του δημιουργίας (το νέο Ηρακλή Πουαρό). Παράδοξο αποτελεί η χαμηλή απόδοση της ταινίας στις υποψηφιότητες των BAFTA, και κυρίως η απουσία του “δικού” τους, Μπράνα. 

Το West Side Story του Στίβεν Σπίλμπεργκ επλήγη από την κραυγαλέα απουσία του σε κρίσιμα σωματεία όπως των ηθοποιών (εκεί εμφανίστηκε μόνο η Αριάνα ΝτεΜπόζ, φαβορί για το Όσκαρ β’ γυναικείου), του μοντάζ και της φωτογραφίας, αλλά ισοφάρισε στη συνέχεια χάρη σε παραγωγούς και σεναριογράφους. Φοβερή πορεία έχει να επιδείξει και το King Richard (που θα βγει σύντομα στις αίθουσες με τίτλο H Μέθοδος των Γουίλιαμς), που όλα δείχνουν ότι αποτελεί το διαβατήριο του Γουίλ Σμιθ για το πολυπόθητο Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου, αλλά και για μερικές ακόμα above the line υποψηφιότητες. Η κατάρα του Dune μοιάζει να έχει σβήσει οριστικά, αφού μετά την εμπορική επιτυχία της ταινίας, έρχεται και η καλλιτεχνική αναγνώριση, με το sci-fi έπος να έχει εμφανιστεί σε κάθε σωματείο που μετράει και να έχει συγκεντρώσει 11 υποψηφιότητες για BAFTA, τις περισσότερες από κάθε άλλη φετινή ταινία (εντελώς κουφός ο αποκλεισμός του σκηνοθέτη Ντενί Βιλνέβ από την αντίστοιχη κατηγορία στα βραβεία αυτά, βέβαια, αλλά τα Όσκαρ μπορούν ακόμα να του δείξουν αγάπη.) Και επειδή κάθε χρόνο υπάρχει το little film that could, φέτος αυτό είναι το CODA, που αναμένεται να δώσει δυναμικό παρών στις υποψηφιότητες, όχι σε ποσότητα αλλά σε ποιότητα: ενώ άλλες ταινίες υψηλότερου προφίλ παραμένουν αβέβαιες για την κατηγορία της καλύτερης ταινίας, το απόκτημα του Apple TV+ μοιάζει πιο σίγουρο από ποτέ, μετά από την έκπληξη της υποψηφιότητας για καλύτερο καστ (και β’ ανδρικού για τον κωφό Τρόι Κότσουρ) στα βραβεία των ηθοποιών.

Τολμηρές αποδόσεις

Στην πραγματικότητα το Don’t Look Up ανήκει στην παραπάνω κατηγορία, αλλά ήταν ήδη τεράστια σε κείμενο. Η πολυσυζητημένη ταινία, λοιπόν, με την Αριάνα Γκράντε (μαζί της κατώτερα ονόματα όπως ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, η Τζένιφερ Λόρενς και η Μέριλ Στριπ #facts) που αποτέλεσε κόκκινο πανί για τους κριτικούς έχει αναμενόμενα αρέσει πολύ στο Χόλιγουντ. Το έτερο μεγάλο χαρτί του Netflix στην καλύτερη ταινία, έχει την ώθηση για να εμφανιστεί σε κατηγορίες από σενάριο ως μουσική, ενώ το star power του Ντι Κάπριο (που του εξασφάλισε μια υποψηφιότητα στα BAFTA) δεν μπορεί να αγνοηθεί. 

Είναι πλέον γεγονός ότι οι συνάδελφοι του Πολ Τόμας Άντερσον λατρεύουν τη δουλειά του, είτε πρόκειται για σοφιστικέ δράματα είτε για την αβάσταχτη ελαφρότητα του Πίτσα Γλυκόριζα. Μια θέση για σενάριο και σκηνοθεσία είναι σχεδόν εγγυημένη για τον ίδιο, και τώρα μένει να δούμε αν η αμερικάνικη Ακαδημία θα αγαπήσει την ατρόμητη ερμηνεία της Αλάνα Χάιμ όσο και η βρετανική και θα της χαρίσει μια υποψηφιότητα για το κινηματογραφικό της ντεμπούτο. Από τις μεγαλύτερες ψυχρολουσίες της σεζόν ήταν η προσπέραση του Άντριου Γκάρφιλντ από τους συμπατριώτες του για την ερμηνεία του στο tick… tick… BOOM!, που μέχρι τώρα τον έκανε μέχρι και το μεγαλύτερο αντίπαλο του Γουίλ Σμιθ στον α’ ανδρικό. Το μιούζικαλ τα έχει πάει ανέλπιστα καλά στις υποψηφιότητες των σωματείων, καταφέρνοντας να έχει παρουσία στα πάντα από το μοντάζ μέχρι το σενάριο. Άλλος ένας τίτλος που δεν πρέπει να υποτιμηθεί, παρά τις μέτριες κριτικές και τη θεατρική του, niche αύρα. Επίσης θαμμένο από τους κριτικούς ήταν και το βιογραφικό Being The Ricardos για την Λουσίλ Μπολ και τον Ντέζι Αρνέζ, με την Νικόλ Κίντμαν και τον Χαβιέ Μπαρδέμ στους αντίστοιχους ρόλους και τον Άαρον Σόρκιν σε σενάριο και σκηνοθεσία. Και πάλι, η χολιγουντιανή βιομηχανία φαίνεται να εκτιμά την ταινία του Amazon (είναι, άλλωστε μια ιστορία για τα εν οίκω της) και η Κίντμαν έχει βάλει πλώρη για το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας της στην πιο ανταγωνιστική κατηγορία Α’ γυναικείου εδώ και χρόνια. Τα BAFTA δεν βοήθησαν στις προβλέψεις εδώ, αφήνοντας έξω την Ολίβια Κόλμαν του The Lost Daughter (το διασκευασμένο σενάριο της Μάγκι Τζίλενχαλ μοιάζει ασφαλές, πάντως) και συμπεριλαμβάνοντας την Lady Gaga του Οίκου Gucci. Η ταινία αυτή έχει μια άνιση πορεία στα φετινά βραβεία (αν και κατάφερε να εκτοπίσει άλλα φαβορί για μια υποψηφιότητα καλύτερου καστ στα SAG), ενώ το The Tragedy of Macbeth, θεωρητικά πρεστίζ τίτλος, έχει αποκλειστεί εντελώς. Αουτσάιντερ είναι το ιαπωνικό Drive My Car, η πιο αγαπημένη ταινία των Αμερικανών κριτικών και βραβευμένη για το σενάριό της στις Κάννες, που περιμένει να δει αν το πάθος αυτό θα μεταφραστεί σε υποψηφιότητα σκηνοθεσίας για τον Ριουσούκε Χαμαγκούτσι ή και καλύτερης ταινίας, ακολουθώντας το παράδειγμα των Παράσιτων.

Καλάθι και φάουλ

Η πιο αλλόκοτη ιστορία της φετινής οσκαρικής σεζόν αφορά το “We Don’t Talk About Bruno”, το νούμερο 1 τραγούδι αυτή τη στιγμή στην Αμερική και viral hit σε ολόκληρο τον πλανήτη (και στην Ελλάδα) από την ταινία της Ντίσνεϊ, Ενκάντο: Ένας Κόσμος Μαγικός. Το κομμάτι του Λιν Μανουέλ Μιράντα συναγωνίζεται το “Let It Go” σε επίπεδα παιδικής εμμονής και παγκόσμιας κυριαρχίας, ενώ η κατάκτηση της κορυφής του Hot 100 του Billboard το έκανε το δεύτερο μόλις τραγούδι από animation της Ντίσνεϊ που καταφέρνει κάτι τέτοιο από το κλασικό και βραβευμένο με Όσκαρ “A Whole New World” του Αλαντίν. Κοινώς: το “We Don’t Talk About Bruno” είναι μια τεράστια, τεράστια, τεράστια επιτυχία. Θεωρητικά, το τραγούδι θα γινόταν αυτομάτως ο φετινός νικητής των Όσκαρ και θα χάριζε στον Μιράντα το πολυπόθητο Ο του EGOT του και θα έφερνε και πολύτιμα νεανικά μάτια στην τηλεοπτική απονομή, ανεβάζοντας την τηλεθέαση του event.   Και όμως, από ένα θεαματικά, κωμικογτραγικά λάθος χειρισμό της Ντίσνεϊ, το “We Don’t Talk About Bruno” δεν αποτέλεσε την επίσημη υποβολή από το soundtrack του Ενκάντο στα Όσκαρ, με το στούντιο να επιλέγει την μπαλάντα “Dos Oruguitas” (ούτε καν το δεύτερο καλύτερο και δεύτερο πιο δημοφιλές κομμάτι, το “Surface Pressure”) για να διαγωνιστεί στην κατηγορία καλύτερου τραγουδιού. Μια τέτοια παράλειψη γράφει Ιστορία, ενώ όποιοι αποφάσισαν για τη συγκεκριμένη καμπάνια της Ντίσνεϊ θα πρέπει να ακολουθούν τον κανόνα “we don’t talk about “We Don’t Talk About Bruno”.”

πηγη: https://popaganda.gr