Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 29 Δεκ 2022
Κριτική κινηματογράφου / Τελευταία θέαση στο 2022
Κλίκ για μεγέθυνση







 

Whitney Houston: I wanna dance with somebody **
Σκηνοθεσία: Κάσι Λέμονς
Πρωταγωνιστούν: Νάομι Άκι, Στάνλεϊ Τούτσι, Άστον Σάντερς

Ηταν σίγουρα πολυτάραχες η ζωή και η καριέρα της Γουίτνεϊ Χιούστον. Άλλωστε, πρόκειται για τη δημοφιλέστερη τραγουδίστρια που έβγαλε η σύγχρονη r’n’b. Το βάπτισμα πυρός μέσα από τις χορωδίες του Νιού Τζέρσεϊ, οι πρώτες soul επιτυχίες, το θριαμβευτικό πέρασμα στο μαζικό ακροατήριο, η καταπιεσμένη προσωπική ζωή, οι καταχρήσεις, οι μπαλάντες που γέμιζαν αναπτηράκια τα γεμάτα στάδια και η κακοποίηση από τον Μπόμπι Μπράουν περνάνε στο σενάριο της βιογραφικής ταινίας για την ανεπανάληπτη Γουίτνεϊ. Όμως η Κάσι Λέμονς τα σκηνοθετεί όλα με μια αδικαιολόγητη ελαφρότητα και με το ίδιο αναιμικό ύφος που είχε και η προηγούμενη δουλειά της, το «Χάριετ» (2019). Η συμβιβασμένη και μάλλον περιορισμένη ματιά της Λέμονς την αναγκάζει να καλοπιάσει το κοινό ώστε να μην επιτρέψει να φανούν οι αδυναμίες στη δραματουργία, με αποτέλεσμα το σύνολο να πάσχει από έλλειψη κέντρου βάρους.

Η Ναόμι Άκι, που υποδύεται τη Γουίτνεϊ Χιούστον, κάνει αξιόλογη δουλειά στην προσπάθειά της να σηκώσει το βάρος ενός τόσο φωταγωγημένου ειδώλου, με φωνή χιλίων αγγέλων, που έγινε ταυτόσημο με την ποπ των δεκαετιών του 1980 και του 1990. Οι μικροί και μεγάλοι θρίαμβοι αλλά και η αυτοκαταστροφική τάση της soul ντίβας, που λοιδορήθηκε επειδή «άσπρισε» τον ήχο της για να περάσει πιο εύκολα στα λευκά ακροατήρια, περνάνε μεν από την ταινία, αλλά η σκηνοθέτιδα, στην προσπάθειά της να χωρέσει όλες τις πληροφορίες, δεν επενδύει χρόνο για να σταθεί και να εμβαθύνει πουθενά. Όταν πας να χωρέσεις όλα τα γεγονότα, δεν περισσεύει χρόνος για να εξερευνηθεί το γκρίζο τερέν της προσωπικής αγωνίας και των φαντασμάτων που βασάνιζαν την ερμηνεύτρια. Η Γουίτνεϊ κακοποιήθηκε από έναν ανταγωνιστικό σύζυγο, καταπιέστηκε από έναν εξουσιαστικό πατέρα και αρνήθηκε την ερωτική της επιθυμία για να υποδυθεί δημόσια μια σούπερ σταρ που όλοι απαιτούσαν να θαυμάζουν. Αρνούνταν πεισματικά να πατήσει στο έδαφος και να επιτρέψει στη θλίψη της να φανεί (όπως έκανε αργότερα η Έιμι Γουάινχαουζ) και γι’ αυτό παρέμεινε γοητευτική στα ποπ ακροατήρια που κατανάλωναν μόνο τις μεγάλες επιτυχίες.

Το «I wanna dance with somebody» θα μπορούσε να αποτελεί ένα ζοφερό ντοκουμέντο με αντηχήσεις από το μουσικό κλίμα της εποχής, αλλά φευ! Η Λέμονς σκηνοθετεί με αδιαμφισβήτητο επαγγελματισμό και σεβασμό την πορεία τής μεγάλης τραγουδίστριας, αλλά μερικές φορές, κατά τη θέαση της ταινίας, αισθάνεσαι ότι το σενάριο ήταν πρόχειρο, σαν να βασίστηκε στη σελίδα της Γουίτνεϊ στη Wikipedia, δίχως καμία περεταίρω προσπάθεια. Το αντίθετο δηλαδή από το περσινό «Respect» με την Τζένιφερ Χάντσον, που ήταν μια τίμια βιογραφία της Αρίθα Φράνκλιν, αλλά και από το «What's love got to do with it» (1993) με την Άντζελα Μπάσετ στον ρόλο της Τίνα Τέρνερ, το οποίο είχε αποφύγει κάθε δραματουργική παγίδα στην οποία έπεσε με κρότο το «I wanna dance with somebody».

Στη σκιά του Καραβάτζιο (Caravaggio’s shadow) ***
Σκηνοθεσία: Μικέλε Πλάσιντο
Πρωταγωνιστούν: Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Μικαέλα Ραμαζότι, Λουί Γκαρέλ, Ιζαμπέλ Ιπέρ

Ο ταραγμένος βίος του εμβληματικού και ιδιοφυή Καραβάτζιο εξετάζεται σε ένα δαπανηρό, κινηματογραφικό υπερθέαμα. Ο Μικέλε Πλάσιντο αφηγείται ένα ιστορικό δράμα έχοντας επαγγελματική συνείδηση, αποφεύγοντας ωστόσο εντυπωσιακά την ακαδημαϊκή προσέγγιση, ακόμη και αν η ιταλική υπερπαραγωγή βασίζεται σε υπολογισμένες προσδοκίες.

Ο δημιουργός απολαμβάνει τον σκηνογραφικό παροξυσμό που του επιτρέπει ο γενναίος προϋπολογισμός και τίποτα στο φιλμ δεν μοιάζει με σπατάλη ενέργειας. Όλα τα συστατικά του επικού δράματος εποχής βρίσκονται σε προσεγμένη υπερβολή, με τους δολοπλόκους ήρωες, τους πράκτορες του Βατικανού και τους χαρακτήρες-δορυφόρους να περιστοιχίζουν τον δισυπόστατο ρόλο τού αχαλίνωτου ζωγράφου. Η φωτογραφία βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη, η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι προσεγμένη και τα ακριβά κοστούμια της ταινίας είναι το όνειρο κάθε φιλόδοξου ενδυματολόγου που καλοβλέπει τα Όσκαρ. Μόνο στο τελευταίο μέρος τής ταινίας η οργανωμένη παραγωγή προδίδεται και η πληθωρική εικονογραφία υπονομεύεται επειδή τα πάντα αρχίζουν και μοιάζουν κάπως επίπεδα και βεβιασμένα.

Η ταινία καταφέρνει να απεικονίσει τους βρόμικους δρόμους, τα σκονισμένα έπιπλα, το αίμα και τον ιδρώτα που κατάφεραν και πέρασαν στα έργα του Καραβάτζιο. Τα πρόσωπα και η κίνηση από κάθε λογής κλέφτες, αλήτες και πόρνες που είχαν την τιμητική τους στον καμβά των θρησκευτικών έργων του εκκεντρικού καλλιτέχνη πέρασαν έτσι στην αιωνιότητα. Δυστυχώς, μερικοί κούφιοι διάλογοι και κάποιες σχηματικές σκηνές προδίδουν το άγχος τον παραγωγών να πάρουν πίσω τα χρήματά τους και να αποσβέσουν την επένδυση, κάτι που τελικά υπονομεύει την άρτια καλλιτεχνική προσπάθεια.

H ιστορία μιας μυθιστοριογράφου (The novelist’s film) ***
Σκηνοθεσία: Χονγκ Σανγκ-Σου
Πρωταγωνιστούν: Kιμ Μιν-Χι, Λι Χιε-Γιέονγκ, Μι-Σο Παρκ

Μια μυθιστοριογράφος θα έχει μια σειρά από διαδοχικές συναντήσεις σε έναν πύργο, ένα βιβλιοπωλείο και στο πάρκο. H νέα ταινία του Χονγκ Σανγκ-Σου απέσπασε την Αργυρή Άρκτο και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου. Πρόκειται για μια μινιμαλιστική μπαλάντα για τα καλά πνεύματα των πόλεων που ψάχνουν να βρουν δημιουργική πνοή σε απροσδόκητα μέρη.

 

Ο Χονγκ Σανγκ-Σου αξιοποιεί τα στατικά κάδρα και τον ελλειπτικό διάλογο σαν άλλος Τζιμ Τζάρμους από τη Νότια Κορέα. Πρόκειται για έναν ήπιο κινηματογραφικό διαλογισμό, που ψάχνει ευήκοα ώτα στο κοινό για να μοιραστεί μια γλυκιά και εκλεπτυσμένη ιστορία γύρω από τη δημιουργία, το φως και την ευγένεια της ψυχής. Η ταινία αφορά την εκδίκηση της αγνότητας και τις στιγμές που επικρατεί και δεν επιτρέπει στα πάθη και στη φιλοδοξία να βρίσκουν χαραμάδες για να αλλοτριώσουν τα πάντα στο διάβα τους.

«H ιστορία μιας μυθιστοριογράφου» αφορά την καλλιτεχνική δημιουργία που χτίστηκε πάνω στο αδρανές έδαφος της κρίσης και της απραξίας. Η ταινία του Χονγκ Σανγκ-Σου μας ψιθυρίζει τι χρειάζεται, προσωπικά και καλλιτεχνικά, για να εφεύρει ξανά κανείς τον εαυτό του εν μέσω αμφιβολιών και απελπισίας.

Γάμος μετ’ εμποδίων (Shotgun wedding) *
Σκηνοθεσία: Τζέισον Μουρ
Πρωταγωνιστούν: Τζένιφερ Λόπεζ, Τζος Ντουμέλ, Λένι Κράβιτζ, Σόνια Μπράγκα

Η Ντάρσι και ο Τομ συγκεντρώνουν τις καλοκάγαθες, αλλά ταυτόχρονα παρεμβατικές οικογένειές τους σε έναν εξωτικό προορισμό για παρευρεθούν στον γάμο τους. Μόνο που η σχέση των μελλόνυμφων γεμίζει σύννεφα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πέφτουν θύματα μιας απαγωγής. Οι μελλόνυμφοι πρέπει να σώσουν τους αγαπημένους τους, να μην σκοτώσει ο ένας τον άλλον προσπαθώντας και τελικά να καταφέρουν να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου.

Υστερα από το παντελώς αποτυχημένο «Marry me» που παίχτηκε στις αρχές της χρονιάς και έπειτα από τόσους μήνες χιλιάδων κουτσομπολίστικων ειδήσεων για την επανασύνδεση της Τζένιφερ με τον Μπεν Άφλεκ, ποιος αντέχει να δει για άλλη μια φορά τη Λόπεζ σε νυφικό;

Παίζεται από τις 26 Δεκεμβρίου

Αισθάνομαι ζωντανός (Living) ****
Σκηνοθεσία: Όλιβερ Χερμάνους
Παίζουν: Μπιλ Νάι

Ο Βρετανός Όλιβερ Ερμάνους διασκευάζει την ταινία «Ikiru» (1952) του Ακίρα Κουροσάβα βασιζόμενος σε ένα εξαιρετικό σενάριο του Καζούο Ισιγκούρο και δίνει στον Μπιλ Νάι την ευκαιρία για έναν ρόλο ζωής. Πολύ σπάνια η ανθρώπινη μοναξιά προσεγγίζεται με τέτοια μαεστρία, καθώς ο Ερμάνους τονίζει την αξιοπρέπεια και την αρχοντιά στο βλέμμα του Νάι.

Βρισκόμαστε στην καρδιά της περιόδου όπου αναδομείται η μεταπολεμική Αγγλία, στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Εκεί, ένας τυπικός τζέντλεμαν που διεκπεραιώνει μια τυπικά γραφειοκρατική δουλειά δημόσιου υπαλλήλου μαθαίνει ότι του απομένει λίγος χρόνος ζωής εξαιτίας μιας ανίατης ασθένειας.

Η ραφινάτη και μινιμαλιστική ανδρική ερμηνεία φέρνει μνήμες από την ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς στα «Απομεινάρια μιας μέρας», σε μια σπάνιας ποιότητας ανθρωποκεντρική ταινία, που οδηγεί σε ένα ισχυρό μελοδραματικό κρεσέντο και πίσω από κάθε σκηνή χτυπάει δυνατά μια καρδιά.

πηγη: https://www.avgi.gr
 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου