Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 20 Σεπ 2021
Ταινίες Μικρού Μήκους και Μεγάλων Προσδοκιών
Κλίκ για μεγέθυνση




Οι βραβευθέντες στην τελετή λήξης






20.09.2021, 17:09





 
Το μεγάλο βραβείο απονεμήθηκε στο -βραβευμένο και στις φετινές Κάνες- «Brutalia, Days of Labour» του Μανώλη Μαυρή, αλλά είδαμε και πολλές ακόμα εξαιρετικά αξιόλογες ταινίες.

Όσοι γράφουν, το ξέρουν καλά. Και όσοι κάνουν ταινίες επίσης. Ολοι αυτοί ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να «κόψεις»: λέξεις, σκέψεις και προτάσεις στην πρώτη περίπτωση, σκηνές, πλάνα, χρόνο στη δεύτερη.

Δύσκολο το «κόψιμο» - κάποιες φορές μάλιστα, επιφέρει αλλαγές και σε όλο το αρχικό κείμενο ή σενάριο. Προς το παρόν, αφήνουμε τους γραφιάδες στην άκρη και πιάνουμε τους σκηνοθέτες. Που ήρθαν στη Δράμα με τις ταινίες τους. Μικρού μήκους ταινίες - ίσως κάτι ακόμη πιο δύσκολο ή εξίσου με μια μεγάλου μήκους. Ειδικά αν έχεις μεγάλες προσδοκίες.

Οι περισσότεροι από όσους έστειλαν ταινία στο φετινό 44ο Φεστιβάλ Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, που ολοκληρώθηκε μόλις προχθές, φάνηκε ότι και προσδοκίες έχουν και σοβαρή δουλειά είχαν κάνει.

Ακόμη και οι σπουδαστικές ταινίες ήταν μία και μία (εκτός φυσικά κάποιων εξαιρέσεων, κυρίως από Ελλάδα): ξεχωρίσαμε το Saint Android του Λούκας φον Μπεργκ, μία ταινία animation, που κατορθώνει σε έξι μόλις λεπτά να δείξει όλη την αλήθεια για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κόσμου που ζούμε και όλοι μέσα θε να μπούμε (ναι, η ταινία έχει να κάνει και με τον θάνατο).

Animation ήταν και το «Από το μπαλκόνι» του Αρη Καπλανίδη, σε σενάριο Ηλία Ρουμελιώτη. Ελαβε συνολικά έξι βραβεία (Κοινού, Ανάπτυξης Σεναρίου, Σχεδιασμού Ηχου, Β΄βραβείο Animation, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, Βραβείο Τεχνικής Αρτιότητας) και δικαίως.

Μία καθημερινή ιστορία, σε μια γειτονιά της Ν. Φιλαδέλφειας (όπου μένει και ο σκηνοθέτης), που με ένα έξυπνο και δεμένο σενάριο, υπέροχα γραφικά και φωνές, άξιζε τόσα κι ακόμη περισσότερα βραβεία. Οπως περισσότερα άξιζαν και το «Apallou» του Νίκου Αυγουστίδη (έλαβε Εύφημο Μνεία), όπως και «Ο Φοιτητής» του Βασίλειου Καλαμάκη.

Το πρώτο πραγματεύεται τη μνήμη ζωντανών μα και νεκρών, με αρκετά επιτυχημένο σκηνοθετικό πειραματισμό, ενώ το δεύτερο «συνομιλεί» με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, καθώς παρακολουθούμε τα τελευταία λεπτά που διαδραματίζονται μέσα στο τανκ.

Το «Every Sunday» της Καίτης Παπαδήμα θα μπορούμε να αποτελέσει μία θεματική ενότητα μαζί με το «A Summer Place» της Αλεξάνδρας Ματθαίου, με το πρώτο να είναι ντοκιμαντέρ και το δεύτερο fiction. Γυρισμένα και τα δύο στην Κύπρο βραβεύτηκαν με το Βραβείο Ντοκιμαντέρ το πρώτο και το Βραβείο Drama Queer, καθώς και Τιμητική Διάκριση Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για τη Μαίρη Μηνά το δεύτερο.

Η νεαρή Καίτη Παπαδήμα σε ένα ειλικρινές ντοκιμαντέρ (που ίσως θα μπορούσε να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο) παρακολουθεί την κοινότητα των Φιλιππινέζων εργατριών φροντίδας στην Κύπρο. Γυναίκες που με διακρατική συμφωνία έρχονται στο νησί και εργάζονται συνεχώς και φυσικά εκτός των όρων της συμφωνίας αυτής.

Κι όμως, βρίσκουν τρόπους να συνυπάρχουν και να διατηρούν κάποια από την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους, ακόμη κι αν οι «κυρίες» τους τις φωνάζουν «η μαυρούδα μου». Οσο για την Αλεξάνδρα Ματθαίου, οι διακρίσεις, η προσφυγιά αλλά και οι ανισότητες, ακόμη και ανάμεσα στην ίδια φαινομενικά κοινωνική τάξη, είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο αναπτύσσει την ιστορία της.

Το «Motorway 65» της Εύης Καλογηροπούλου, μία ταινία μυθοπλασίας με θέμα το εργοστάσιο της ΠΥΡΚΑΛ στον Ασπρόπυργο επίσης τιμήθηκε με αρκετά βραβεία (τιμητική διάκριση ταινίας και μοντάζ) -αλλά δεν καταλάβαμε γιατί-, όπως και το «Horsepower» του Σπύρου Σκάνδαλου που έλαβε Τιμητική Διάκριση Φωτογραφίας για τον Θωμά Τσιφτελή, καθώς και το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής.

Δυστυχώς αυτή η τελευταία, παρά τις καλές προσθέσεις σκηνοθέτη και ηθοποιών, ήταν σχεδόν copy paste τριών ήδη γνωστών ταινιών (αναγνωρίσαμε σκηνές από «Το κανόνι και τ΄αηδόνι» του Ι. Καμπανέλλη, τον «Αντίχριστο» του Φον Τρίερ και το «Short Bus» του Τζον Κάμερον Μίτσελ).

Η τελευταία ταινία του φεστιβάλ ήταν επίσης μία έκπληξη, θετική αυτή τη φορά, με τον Σπύρο Αλιδάκη, βοηθό επί χρόνια του σπουδαίου Λευτέρη Βογιατζή, να τιμά τον σπουδαίο θεατράνθρωπο με το «Last visit»: ένα εικονογράφημα απουσίας που γίνεται τόσο μα τόσο παρούσα εν τέλει (η ταινία έλαβε Τιμητική Διάκριση Ηχου).

Εξαιρετικό ήταν και το «Βανκούβερ» της Αρτέμιδος Αναστασιάδου (μεταξύ άλλων έλαβε και το βραβείο της Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου), όπως και το μεταφυσικό θρίλερ «Αμυγδαλή» της Μαρίας Χατζάκου, που πραγματικά μάς κέρδισε (Τιμητική Διάκριση Πρωτότυπης Μουσικής).

Ο Μανώλης Μαυρής με το μεγάλο βραβείο για την ταινία του «Brutalia, Days of Labour»

Κλείνουμε με το μεγάλο βραβείο του φεστιβάλ: ο Χρυσός Διόνυσος πήγε στο «Brutalia, Days of Labour» του Μανώλη Μαυρή (ήδη βραβευμένη ταινία στις φετινές Κάνες). Μια ταινία επιδόσεων, που, ακόμη και αν το σενάριο είναι προβλέψιμο, αξίζει την προσοχή μας, όπως και ο σκηνοθέτης τις προσδοκίες μας.
πηγη: https://www.efsyn.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου