«Ο Ιησούς πεθαίνει λίγο - λίγο, η ζωή τον εγκαταλείπει, όταν ξαφνικά ανοίγει ο ουρανός πάνω από το κεφάλι του, απ' άκρη σε άκρη, κι εμφανίζεται ο Θεός, με το ντύσιμο που είχε στο καΐκι, και η φωνή του αντηχεί σε όλη τη γη καθώς λέει,

 

Εσύ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, σε σένα έδωσα όλη μου την εύνοια.

Τότε ο Ιησούς κατάλαβε πως σύρθηκε στην πλάνη, όπως σέρνεται ο αμνός στη σφαγή, ότι η ζωή του χαράχτηκε για να πεθάνει έτσι από την αρχή της αρχής, και, όπως θυμήθηκε τον ποταμό αίματος και τον πόνο που θα γεννηθεί απ' αυτόν και θα πλημμυρίσει τη γη, κραύγασε προς τον ανοιχτό ουρανό, όπου ο Θεός χαμογελούσε,

Άνθρωποι, συγχωρήστε τον, γιατί δεν ξέρει τι κάνει»...

(Ζοζέ Σαραμάγκου - «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον», εκδόσεις «Καστανιώτη»)

Απ’ τα πιο συναρπαστικά μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί είναι το παραπάνω του νομπελίστα κομμουνιστή και άθεου –κατά δήλωση του- Ζοζέ Σαραμάγκου. O Πορτογάλος διανοούμενος κατορθώνει να γράψει ένα καταπληκτικό, αντιδογματικό μυθιστόρημα, που ξεσήκωσε την μήνη του εγχώριου παπαδαριού του, και τον ανάγκασε να αυτοεξοριστεί περνώντας τα τελευταία χρόνια της ζωής του στα Κανάρια Νησιά. 

Επίσης ο «δικός» μας Κυριάκος Σιμόπουλος, με το βιβλίο του «Μυθοπλασία όλες οι θρησκείες της Οικουμένης», τεκμηριώνει εκτός των άλλων ότι τα περί ανάστασης του Χριστού αποτελούν μυθική παράδοση και όχι ιστορικό γεγονός.  

"Μήπως η καύλα έχει σχέση με την Ανάσταση; Μοιάζει σαν προβοκάτσια. Για να δούμε, είναι έτσι; Μήπως υπάρχουν δύο χριστιανισμοί; Evας των αυτοκρατόρων και ένας άλλος του λαού; Εννοώ αυτόν της αδελφότητας και όχι αυτόν της εξουσία .... Οι παπάδες είναι όργανα «του κράτους και της βίας», κατά την έκφραση του Αισχύλου, στον Προμηθέα Δεσμώτη" σημείωνε σε ένα κείμενο του ο Περικλής Κοροβέσης..

Σε προηγούμενο κείμενο του, υπογράμμιζε σύντροφος στον ιστότοπο μας:

 Οι Μεσσίες της νέας εποχής  προέρχονται  από τις τάξεις των Φαρισαίων και των υποκριτών. Ο Σπάρτακος και ο Χριστός καμία τύχη δεν έχουν  αν τα βάλουν μαζί τους και με το σύστημα της εξουσίας τους. Η έννοια της απελευθέρωσης, τόσο στο πραγματικό έδαφος όσο και στο μεταφυσικό, είναι διωκόμενη και εξόριστη.  Τι τραγωδία. Αν ο Χριστός ήταν πραγματικό πρόσωπο και ζούσε σήμερα, θα  τον δίκαζε από τα τηλε-παράθυρα ο Γ. Πρετεντέρης.

Δεν θα είχε άραγε  πληθώρα κατηγοριών να του προσάψει;  Από κρυφές ματιές στη Μαγδαληνή μέχρι φοροδιαφυγή για το πλήθος των άρτων, τον πολλαπλασιασμό των ψαριών και την αφθονία του κρασιού  στα θρυλούμεθα θαύματά του. Τον δε Σπάρτακο  ίσως  τον αναλάμβανε η ευγενική φυσιογνωμία του Π. Τσίμα, ο οποίος θα κατανοούσε  με την  ευαισθησία που κρύβει ο τιμημένος τίτλος του «πρώην αριστερού» τους λόγους της εξέγερσης των σκλάβων η οποία όμως θα ήταν απολύτως καταδικαστέα βάση της τήρησης του  μοντέρνου δόγματος περί «καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται».....

Ετσι, λοιπόν κι εμείς, σε πείσμα των καιρών, θα ελπίζουμε και θα αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις ....

🔺 Για την Ανάσταση των αδικημένων, των πονεμένων, των κατατρεγμένων... 

🔺 Για την Ανάταση, των αδρανοποιημένων συνειδήσεων, των σε κωματώδη κατάσταση μυαλών, των αποτελματωμένων ψυχών...

🔺 Για την επ-Ανάσταση όσων την ονειρεύονται και την ποθούν...