Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 31 Ιαν 2021
Νόρμαν Μέιλερ: το “τρομερό παιδί” της αμερικανικής λογοτεχνίας…
Κλίκ για μεγέθυνση
 
 
 
 

Συγγραφέας, δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ακτιβιστής… Ο Νόρμαν Μέιλερ [Norman Mailer, 31 Ιανουαρίου 1923 – 10 Νοεμβρίου 2007] γεννήθηκε στο Λονγκ Μπραντς του Νιου Τζέρσεϊ και μεγάλωσε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Μετά την αποφοίτησή του από το Χάρβαρντ, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε στις Φιλιππίνες και στην Ιαπωνία, μια εμπειρία που αποτέλεσε τη βάση του διάσημου λογοτεχνικού ντεμπούτου του “The Naked and the Dead”, το 1948 (“Οι γυμνοί και οι νεκροί”, ελλ. εκδ. Καστανιώτης, 2001). Από τους συγγραφείς που χαρακτήρισαν όσο λίγοι την αμερικανική κουλτούρα, ο Νόρμαν Μέιλερ έγραψε περισσότερα από 40 βιβλία, μερικά από τα οποία άφησαν εποχή (όπως το “Οι γυμνοί και οι νεκροί” ή το “The Deer Park”, το 1955 -“Το πάρκο των ελαφιών”, ελλ. εκδ. Πλέθρον, 1988). Ωστόσο, χαρακτηρίστηκε το “τρομερό παιδί” της αμερικανικής λογοτεχνίας γιατί όχι μόνο με τα βιβλία και τα δοκίμιά του αλλά και με το ύφος και τις θέσεις του, συχνά δημιουργούσε αντιδράσεις και προκαλούσε το κοινό. Από την μία πλευρά τάχθηκε ανοιχτά ενάντια στη φιλοπόλεμη στάση μιας μερίδας της αμερικανικής κοινωνίας, που υποστήριξε τους πολέμους στο Βιετνάμ και στο Ιράκ, ενώ από την άλλη τα γεμάτα βία και σεξουαλικές εμμονές έργα του, προκάλεσαν ιδιαίτερα φεμινίστριες όπως οι Ζερμέν Γκριρ και Κέιτ Μίλετ, οι οποίες τον θεωρούσαν το απαύγασμα του φαλλοκρατισμού.

8432020177_e98f56094b_o

Δεν διατηρούσε, επίσης, καλές σχέσεις με σύγχρονούς του συγγραφείς όπως οι Τρούμαν Καπότε, Γουίλιαμ Στάιρον και Τομ Γουλφ, ενώ μια φορά είχε έρθει στα χέρια με τον Γκορ Βιντάλ. Εκτός από τα βιβλία του, ο Νόρμαν Μέιλερ σκηνοθέτησε τέσσερις ταινίες και υπήρξε συνιδρυτής της γνωστής εναλλακτικής εφημερίδας της Νέας Υόρκης, “Village Voice”, το 1955.

history

Στα γνωστότερα έργα του περιλαμβάνονται: “Barbary Shore” (1951), “An American Dream” (1964), “The Armies of the Night” (1968 -ελλ. εκδ. “Οι στρατιές της νύχτας”, Καστανιώτης, 2003, χρονικό της μεγάλης διαδήλωσης στο Πεντάγωνο το 1967 κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, για το οποίο τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου και το Βραβείο Πούλιτζερ), “Marilyn” (1973), “The Executioner’s Song” (1980, εμπνευσμένο από την εκτέλεση του θανατοποινίτη Gary Gilmore στην Πολιτεία της Γιούτα, επίσης Βραβείο Πούλιτζερ), “Ancient Evenings” (1983), “Tough Guys Don’t Dance” (1984), “Harlot’s Ghost” (1991) και “The Gospel According to the Son” (1998). Η “σύνοψη” του έργου του με τίτλο “The Time of our Time” κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1999. Μεταξύ 1984-1986 διετέλεσε πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης Συγγραφέων και Ποιητών (PEN). Πέθανε στη Νέα Υόρκη στις 10 Νοεμβρίου του 2007, σε ηλικία 84 ετών, από νεφρική ανεπάρκεια, μετά από εξασθένηση της υγείας του από εγχείρηση στην οποία είχε υποβληθεί τον Οκτώβριο.

images

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

ΠΗΓΗ:  http://www.biblionet.gr

***************************************************************

Ο Νόρμαν Μέιλερ και η Νέα Δημοσιογραφία

Από τις «Στρατιές της νύχτας» ως «Το τραγούδι του δημίου», κατέγραψε τις αλλαγές της εποχής και της χώρας του με μια γλώσσα που συχνά αγγίζει τα όρια του μπαρόκ
Ο Νόρμαν Μέιλερ και η Νέα Δημοσιογραφία
 
 
Το 1976 ο Νόρμαν Μέιλερ εξέδωσε σε έναν τόμο με τίτλο Some Honorable Men. Political Conventions 1960-1972 (Κάποιοι αξιότιμοι κύριοι. Πολιτικές συγκεντρώσεις 1960-1972)ορισμένα από τα σημαντικότερα δημοσιογραφικά του κείμενα που όχι μόνο άφησαν εποχή αλλά και ανήκουν στα αντιπροσωπευτικότερα της λεγόμενης Νέας Δημοσιογραφίας. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν δύο που θεωρούνται κλασικά: τα Superman Comes to the Supermarket(Ο Σούπερμαν έρχεται στο σουπερμάρκετ) και Miami and the Siege of Chicago(Το Μαϊάμι και η πολιορκία του Σικάγου). Και τα δύο ανταποκρίνονται στη βασική αρχή της Νέας Δημοσιογραφίας: «H αλήθεια πέρα από τα γεγονότα».
Οποιος γνωρίζει το πληθωρικό έργο αυτού του συγγραφέα δεν απορεί που στον πρόλογο του βιβλίου του ισχυρίζεται πως ουδέποτε υπήρξε δημοσιογράφος – παρά το γεγονός ότι, καθώς λέει, περισσότερους επαίνους έχει δεχθεί ως εκπρόσωπος της Νέας Δημοσιογραφίας παρά ως μυθιστοριογράφος – και ακόμη πως «απεχθάνεται» το επάγγελμα. Ο αναγνώστης εδώ απλώς χαμογελά. Κανένας συγγραφέας της γενιάς του Μέιλερ δεν υπήρξε τόσο γοητευτικός στις αντιφάσεις του. Αυτό που πέτυχε εκείνος ο Γαργαντούας της γραφής ήταν να χρησιμοποιήσει τη δημοσιογραφία ως όχημα της μυθοπλασίας – και αντιστρόφως – όπως είχε επιτύχει αντίστοιχα και ένας άλλος συγγραφέας της ίδιας γενιάς, ο Τρούμαν Καπότε με το Εν ψυχρώ.
 
Υποκειμενικός και προκλητικός
Σε όλο το έργο του Μέιλερ η ώσμωση ρεπορτάζ και δημιουργικής φαντασίας είναι κυρίαρχη. Από τις Στρατιές της νύχτας ως το Executioners Song (Το τραγούδι του δημίου), που αμφότερα τιμήθηκαν με το βραβείο Πούλιτζερ. Ο συγγραφέας, τον οποίο η Σούζαν Σόντακ αποκάλεσε «το μεγαλύτερο ταλέντο της γενιάς του», ζούσε τις αλλαγές της εποχής και της χώρας του αφενός καταγράφοντάς τες σαν μαρτυρίες και αφετέρου ανάγοντάς τες στο επίπεδο του ατομικού σχολιασμού.
Υποκειμενικός, προκλητικός, με μια γλώσσα που συχνά αγγίζει τα όρια του μπαρόκ, δραματικός και καυστικός ταυτοχρόνως, ο Νόρμαν Μέιλερ στο πεδίο του ρεπορτάζ ανακαλύπτει πρόσθετες σημασίες, πέρα και πάνω από τα γεγονότα, που όλες μαζί συνιστούν την ψυχοσύνθεση ενός λαού σε διαρκή αναζήτηση όπως ο αμερικανικός και μια κοινωνία που κινείται στο ιστορικό πεδίο. Σκληρή, βίαιη και εν τούτοις συναισθηματική, παιδική ενίοτε, βάρβαρη συχνά αλλά απολύτως αυθεντική. Αυτό που αποκαλούμε americana (δηλαδή την πολιτισμική παράδοση των ΗΠΑ) σε κανέναν άλλον συγγραφέα δεν θα το απέδιδε κανείς με την ευκολία που μπορεί να αποδοθεί στον Μέιλερ.
 
Στην καρδιά των γεγονότων
Τα εκτενή ρεπορτάζ με τον γενικό τίτλο A Reporter at Large στον «New Yorker» που θαυμάζουμε σήμερα έχουν την «προϊστορία» τους στη Νέα Δημοσιογραφία. Και ο Νόρμαν Μέιλερ ήταν πραγματικά ένας reporter at large, που από την πρώτη παράγραφο μετέφερε τον αναγνώστη στην καρδιά των γεγονότων καθιστώντας τον κατά κάποιον τρόπο συμμέτοχο.
Στις πολιτικές συγκεντρώσεις που περιγράφει οι πρωταγωνιστές (ο Νίξον, ο Τζον Κένεντι, ο Τζόνσον, ο Χάμφρεϊ, ο Γκολντγουότερ και άλλοι) παίρνουν τα γνωρίσματα μυθιστορηματικών ηρώων. Η πολιτική εδώ δεν είναι απλώς μια «τέχνη του εφικτού» αλλά και του κωμικού και του δραματικού, ενώ οι πολιτικοί εμφανίζονται ως εφήμεροι ηγεμόνες που θηρεύουν τη λαϊκή ψήφο.
Και ο ρεπόρτερ; Στην Πολιορκία του Σικάγου ο Μέιλερ αναφέρεται στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο! Ο ρεπόρτερ πήγε εδώ ή εκεί, σκέφθηκε αυτό ή εκείνο, έκανε το ένα ή το άλλο. Πρόκειται για εκπληκτικό εύρημα που ακροβατεί ανάμεσα στη συμμετοχή στα δρώμενα και στην ουδέτερη αποτύπωσή τους. Και φυσικά όσο σημαντικά είναι τα όσα συμβαίνουν στο κέντρο της αφήγησης άλλο τόσο σημαντικά είναι και τα αντίστοιχα στην περιφέρειά της. Τα δεύτερα εξηγούν πολλές φορές τα πρώτα.
Ετσι δημιουργείται ένα εκρηκτικό αμάλγαμα. Και όταν διαβάζεις τα ρεπορτάζ του Μέιλερ «αρχίζεις και δεν μπορείς να σταματήσεις», όπως έλεγε ο Ναμπόκοφ για τον Τολστόι. Ο συγγραφέας που «απεχθανόταν» το δημοσιογραφικό επάγγελμα ήταν βουτηγμένος στην επικαιρότητα που γέννησε κάποια από τα σημαντικότερα βιβλία του. Το Τραγούδι του δημίου είναι η μυθιστορηματική ανάπλαση της ζωής του δολοφόνου Γκάρι Γκίλμορ. Οι Στρατιές της νύχτας, όπου περιγράφει την αντιπολεμική πορεία στην Ουάσιγκτον το 1967, προέκυψαν ως επέκταση του ρεπορτάζ που δημοσίευσε στο περιοδικό «Esquire». Το Μια φωτιά στο φεγγάρι είναι το χρονικό του αμερικανικού διαστημικού προγράμματος που οδήγησε στην κατάκτηση της Σελήνης και δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο περιοδικό «Time».
Οι Στρατιές της νύχτας, η Πολιορκία του Σικάγου και το Μια φωτιά στο φεγγάρι ανήκουν στα αντιπροσωπευτικότερα έργα της Νέας Δημοσιογραφίας.
Η σχέση του Μέιλερ με τον Τύπο χρονολογείται από πολύ παλιά. Το 1955, στα 31 του χρόνια, μαζί με άλλους τέσσερις δημιούργησε τη σημαντικότερη εναλλακτική εφημερίδα των ΗΠΑ, τη «Village Voice», που προσάρμοζε στα αμερικανικά δεδομένα τις κατακτήσεις μιας μεγάλης δημοσιογραφικής και λογοτεχνικής σχολής η οποία αναπτύχθηκε στη Βιέννη του Μεσοπολέμου.
 
Ενα νέο λογοτεχνικό είδος
Ο όρος Νέα Δημοσιογραφία πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην Αγγλία από τον Μάθιου Αρνολντ το 1887 και σηματοδοτούσε τις μεγάλες αλλαγές στον Τύπο της εποχής που θα ανταποκρινόταν πλέον στο γούστο και στις ανάγκες του συνόλου των αναγνωστών και όχι μόνο της πολιτικής και κοινωνικής ελίτ.
Η Νέα Δημοσιογραφία όμως, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1960 στις ΗΠΑ (με κύριους εκπροσώπους, εκτός από τον Μέιλερ, τον Τομ Γουλφ, την Τζόαν Ντίντιον και τον Γκάε Ταλέσε) και κυριάρχησε ως τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1980. Λέγεται ότι δημιούργησε ένα νέο λογοτεχνικό είδος, αλλά η καταλυτική της επίδραση εντοπίζεται στο ρεπορτάζ που το ανήγαγε σε αφήγηση υψηλού επιπέδου. Από τότε και στο εξής θα ήταν πολύ εκτενέστερο και λεπτομερέστερο και ο ρεπόρτερ θα γινόταν και εκείνος μέρος της αφήγησης και δεν θα παρέμενε απλός και ουδέτερος παρατηρητής. Ο υποκειμενικός παράγοντας ενίσχυε την αλήθεια και το ρεπορτάζ από άθροισμα συμβάντων υπερβαίνοντας τα γεγονότα οδηγούνταν στην ερμηνεία τους. Ετσι ο πραγματικός κόσμος αποκάλυπτε και την κρυφή του πλευρά.

***************************************************************

mai0-007

Ο Αμερικανός Νόρμαν Κίνγκσλεϊ Μέιλερ ήταν ένας δραστήριος πολίτης με πολυσχιδή δράση. Μαζί με τον Τρούμαν Καπότε, την Τζόαν Ντίντιον και τον Τομ Γουλφ, ο Μέιλερ ίδρυσε το ρεύμα της νέας δημοσιογραφίας, που αποτελεί διασταύρωση του δοκιμίου και του μη-λογοτεχνικού μυθιστορήματος. Τιμήθηκε δυο φορές με το Βραβείο Πούλιτζερ και μια φορά με το Εθνικό Βραβείου Βιβλίου. Το 1995 ο Εντ Φάνκερ, ο Νταν Γουλφ και ο Νόρμαν Μέιλερ ξεκίνησαν την έκδοση της Village Voice, μιας καλλιτεχνικής εβδομαδιαίας εφημερίδας που διανεμόταν δωρεάν, αρχικά στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, κέντρο της εναλλακτικής κουλτούρας στη Νέα Υόρκη. Το 2005 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.

Ο Μέιλερ γεννήθηκε στο Λονγκ Μπραντς του Νιού Τζέρσεϊ από εβραϊκή οικογένεια. Ο πατέρας του, Άιζακ Μπαρνέτ, ήταν λογιστής και καταγόταν από τη Νότια Αφρική, και η μητέρα του Φάνι Σνάιντερ διατηρούσε πρακτορείο οικονόμων και νοσοκόμων. Μεγάλωσε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, πήγε σε γυμνάσιο αρρένων και το 1939 έγινε δεκτός στο  Πανεπιτήμιο Χάρβαρντ, όπου σπούδασε αεροναυπηγική. Στο Χάρβαρντ άρχισε να ασχολείται με το γράψιμο και το πρώτο του διήγημα εκδόθηκε όταν ήταν 18 ετών. Αποφοίτησε το 1943 και κλήθηκε από τον Αμερικανικό Στρατό να καταταγεί. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στις Φιλιππίνες.

Το 1948, λίγο πριν εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι, εξέδωσε ένα βιβλίο που τον έκανε παγκόσμια γνωστό: Οι νεκροί και οι γυμνοί, που βασιζόταν στις προσωπικές   κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το μυθιστόρημα χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα καλύτερα της εποχής του.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Μέιλερ συνέχισε να γράφει κυρίως μυθιστορήματα. Οι ακτές της Μπαρμπαριάς του 1951 ήταν μια σουρεαλιστική παραβολή για την πολιτική της αριστεράς κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και διαδραματιζόταν σ’ ένα σπίτι του Μπρούκλιν. Το μυθιστόρημα του 1995 Το πάρκο των ελαφιών βασίστηκε στις εμπειρίες από τη δουλειά του ως σεναριογράφος στο Χόλιγουντ στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Το βιβλίο απορρίφθηκε αρχικά από έξι εκδότες λόγω του σεξουαλικού περιεχομένου του.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 έγινε γνωστός για τα εναλλακτικά δοκίμιά του. Ήταν ένας από τους ιδρυτές της εφημερίδας The Village Voice το 1955. Στο βιβλίο Διαφημίσεις του εαυτού μου του 1959, ο Μέιλερ εξέτασε τη βία, την υστερία, το σεξ, το έγκλημα και τη σύγχυση στην αμερικάνικη κοινωνία, τόσο με ανταποκρίσεις όσο και με λογοτεχνικά δοκίμια. Έγραψε επίσης κριτικές και δοκίμια για την New York Review of Books και το περιοδικό Dissent.

Οι βιογραφίες που έγραψε περιέλαβαν πρόσωπα όπως ο Πάμπλο Πικάσο και ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ. Το θεατρικό του 1986 Strawhead, στο οποίο πρωταγωνίστησε η κόρη του Κέιτ, αναφερόταν στη Μέριλιν Μονρόε. Η βιογραφία του για τη Μέριλιν, που εκδόθηκε στα 1973, ήταν ιδιαίτερη αντιφατική: στο τελευταίο κεφάλαιο ο Μέιλερ υποστηρίζει ότι η Μέριλιν δολοφονήθηκε από πράκτορες του FBI και της CIA λόγω της υποτιθέμενης ερωτικής της σχέσης με τον Ρόμπερτ Κένεντι. Αργότερα παραδέχτηκε ότι αυτοί οι ισχυρισμοί “δεν ήταν καλή δημοσιογραφία”.

Ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι: Τα προεδρικά έγγραφα (1963), Ένα Αμερικάνικο όνειρο (1965), συνέχεια του μυθιστορήματος Γιατί είμαστε στο Βιετνάμ; του 1967, Οι στρατιές της νύχτας (1968), που τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ και το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, Το Μαϊάμι και η πολιορκία του Σικάγο (1968), Μια φωτιά στο φεγγάρι (1970), Μέριλιν (1973), Το τραγούδι του εκτελεστή (1979), βραβευμένο με Πούλιτζερ, Αρχαία δειλινά (1983).

Το 1968 τιμήθηκε με το Βραβείο Τζορτζ Πολκ για τις ανταποκρίσεις του στο περιοδικό Harper’s.

Εκτός από μυθιστορήματα, ο Μέιλερ έγραψε μια θεατρική έκδοση του Πάρκου των ελαφιών, και κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’60 σκηνοθέτησε μια σειρά αυτοσχεδιαστικών πειραματικών φιλμ, παρόμοια με αυτά του Άντι Γουόρχολ. Μια από αυτές είναι το Μέιντστοουν του 1970, που περιλαμβάνει μια σκηνή βίαιου καυγά μεταξύ του Νόρμαν Κίνγκσλεϊ και τουΡιπ Τορν, που δεν είναι σίγουρο ότι ήταν σκηνοθετημένος. Το 1987 διασκεύασε σε σενάριο και σκηνοθέτησε το μυθιστόρημά του Οι σκληροί δεν χορεύουν, με πρωταγωνιστή τον Ράιαν Ο’ Νιλ.

Κάποια από τα μη λογοτεχνικά έργα του Μέιλερ, όπως οι Στρατιές της νύχτας και τα Προεδρικά έγγραφα, έχουν πολιτικό χαρακτήρα. Κάλυψε δημοσιογραφικά τα συνέδρια του Ρεπουμπλικανικού και του Δημοκρατικού Κόμματος του 1960, 1964, 1968, 1972, 1992 και 1996. Το 1967 συνελήφθη για τη συμμετοχή του στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, μια εμπειρία που περιγράφει στις Στρατιές της νύχτας. Δυο χρόνια αργότερα διεκδίκησε χωρίς επιτυχία το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος για τη θέση του υποψήφιου δήμαρχου της Νέας Υόρκης, με κεντρικό σύνθημα την απόσχιση της πόλης της Νέας Υόρκης από την ομώνυμη Πολιτεία και τη μετατροπή της σε 51η Πολιτεία των ΗΠΑ.

Το 1980 ο Μέιλερ τέθηκε επικεφαλής της εκστρατείας για την αποδοχή της αίτησης αναστολής του φυλακισμένου για ανθρωποκτονία Τζακ Άμποττ. Οι δυο τους άρχισαν να αλληλογραφούν το 1977, όταν ο Άμποτ διάβασε ότι ο Μέιλερ ετοίμαζε το βιβλίο Το τραγούδι του εκτελεστή σχετικά με την εκτέλεση του Γκάρι Γκίλμορ και προσφέρθηκε να δώσει στον Μέιλερ υλικό για τη ζωή και τις συνθήκες στη φυλακή. Ο Μέιλερ συμφώνησε και βοήθησε να εκδοθεί το βιβλίο Στην κοιλιά του κτήνους, που αποτελούνταν από τα γράμματα του Άμποτ προς τον Μέιλερ. Μόλις έξι βδομάδες μετά τη χορήγηση αναστολής ο Άμποτ δολοφόνησε άλλο ένα άτομο στη Νέα Υόρκη, και φυλακίστηκε ξανά για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Μέιλερ δέχτηκε κριτική για τη συνεργασία του με τον Άμποτ και την υποστήριξη της αναστολής του. Το 1992 δήλωσε ότι δεν ήταν ιδιαίτερα περήφανος για την ανάμειξή του σε αυτή την υπόθεση.

Προσωπική ζωή και θάνατος

Ο Μέιλερ παντρεύτηκε έξι φορές και απέκτησε οκτώ παιδιά από τους διάφορους γάμους του, ενώ υιοθέτησε ακόμα ένα. Για πολλά χρόνια έζησε στην παραλία του Κέιπ Κοντ στο Πρόβινσταουν της Μασαχουσέτης. Όπως και άλλοι συγγραφείς της γενιάς του, ο Μέιλερ αντιμετώπιζε προβλήματα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.

Εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο της σειράς Gilmore Girls μαζί με το γιο του Στέφεν Μέιλερ. Το 2005 μαζί με τον άλλο του γιο Τζον Μπάφαλο Μέιλερ έγραψε το βιβλίο The Big Empty. Το 2007 ο εκδοτικός οίκος Random House κυκλοφόρησε το τελευταίο του μυθιστόρημα, Το κάστρο στο δάσος, που έχει σαν θέμα τα παιδικά χρόνια του Χίτλερ.

Ο Νόρμαν Μέιλερ πέθανε από οξεία νεφρική ανεπάρκεια το πρωί της 10ης Νοεμβρίου του 2007, μετά από μια εγχείριση στους πνεύμονες στο νοσοκομείο Μάουντ Σάινα του Μανχάταν. Ήταν 84 ετών.

Επιλεγμένη βιβλιογραφία

Οι γυμνοί και οι νεκροί (The Naked and the Dead), 1948

Οι ακτές της Μπαρμπαριάς (Barbary Shore), 1951

Το πάρκο των ελαφιών (The Deer Park), 1955 ― ελλην.μετάφρ.Γ.Τασσόπουλος (“Πλέθρον”)

Ο λευκός νέγρος (The White Negro), 1957

Τα προεδρικά έγγραφα (The Presidential Papers), 1963

Ένα αμερικάνικο όνειρο (An American Dream), 1965

Κανίβαλοι και χριστιανοί (Cannibals and Christians), 1966

Γιατί είμαστε στο Βιετνάμ; (Why Are We in Vietnam?), 1967

Οι στρατιές της νύχτας (Armies of the Night), 1968

Μια φωτιά στο φεγγάρι (Of a Fire on the Moon), 1969

Μέριλιν (Marilyn: a Biography), 1973

Το τραγούδι του εκτελεστή (The Executioner’s Song), 1979

Αρχαία δειλινά (Ancient Evenings), 1983

Οι σκληροί δεν χορεύουν (Tough Guys Don’t Dance), 1984

Το φάντασμα της πόρνης (Harlot’s Ghost), 1991

το κατά υιόν ευαγγέλιο (The Gospel According to the Son)), 1997

Γιατί κάνουμε αυτόν τον πόλεμο; (Why Are We At War?), 2003

Το κάστρο στο δάσος (The Castle in the Forest), 2007

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

The Norman Mailer Society

Άρθρα για τις ταινίες του

Ο λευκός νέγρος, δοκίμιο (Dissent Magazine)

Συνέντευξη στο The Paris Review

Άρθρα στην Huffington Post

Η υπογραφή του Νόρμαν Μέιλερ

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου