χωρίς ν’ ακούσεις πίσω σου το υστερικό μου "σκασμός"

μη βάλεις τα κλάματα και πας για να με βρεις

στην παιδική φωτογραφία μου που σε κοιτάει. Ποτέ δεν έβλεπα.

Ούτε στα ηλίθια γραφτά μου. Σου 'χω πει ψέματα.

Πάντοτε σου 'λεγα

πως είναι όμορφοι οι άνθρωποι, τα χρώματα κι η μουσική.

Μέτρησε μόνο τα μεροκάματα που έκανα

μ’ αυτό θα μάθεις πως έζησα.

Μέτρησε έπειτα το νοίκι μας

ποτέ δε φτάνανε να το πληρώσω.

Και πόσο φως έκαψα

ψάχνοντας να βρω τρόπο.

Τράβα μετά και γύρεψε απ’ τον πατέρα σου

για τελευταία φορά χρήματα

και δώσε τα χρέη μου.

Ύστερα πλύνε τα μούτρα σου

και μην αφήσεις κανέναν να σου πει

τι απόγινε με τη μάνα σου.

Μόνο κάτω απ’ αυτές

τις ηλίθιες αποδείξεις

φτιάξε έναν ήλιο απ’ αυτούς που μόνο εσύ έχεις στο νου σου

και κάτω απ’ αυτόν

γράψε με τ’ αστεία παιδικά σου γράμματα

ξόφλησε ξόφλησε ξόφλησε.

Κατερίνα Γώγου