Στην καθάρια θάλασσα των δακρύων σου

Θα αφεθώ να κολυμπήσω και να αναγεννηθώ

Ελεύθερος πλέον στα 60ήντα από του πρίν τις παραισθήσεις

Πάνω στα χέρια σου που σηκώνονται

Αγγίζοντας τον ουρανό

Φωνάζοντας να ακούσουν και τα πιο μακρινά άστρα «γιέ μου τα κατάφερες»

Θα σκαρφαλώσω

Θα αναρριχηθώ

Τον Παύλο σου να κατεβάσω

Ξανά στην αγκαλιά σου

Αν μπορούσα....

Η μέρα εκείνη όσο και ν ΄αργήσει

΄Οσο και να περάσουμε δύσκολα απ τους Δήμιους της Ζωής

΄Οσες νύχτες κοφτερές από μαχαίρια και σφαίρες Δολοφόνων

κι αν βρεί μπροστά της

Παρά τις βαριές αλυσίδες, τις λόγχες και τα καρφιά

πάνω στο νεκρό Σώμα του ξύλινου σταυρού

Η Ψυχή της πορείας θα συνεχίσει χωρίς να κοιτάξει πίσω

με νύχια και με δόντια

χωρίς να λυγίσει από τις Απώλειες πού μέτρησε στον Χρόνο

Θα σταθεί ένα πρωί στην Πόρτα του Κόσμου την σφραγισμένη

Θα σπάσει απ την ματιά της η σκουριασμένη του κλειδαριά

Στο ρημαγμένο μας σπίτι σαν σπασμένο καράβι που λέει κι ο ποιητής

απ΄ το μαρτύριο της φάλαγγας πάνω στην Ανθρωπιά αιώνες

Θα περάσει το Φώς εκείνο ξέρεις

Από την πληγή του Παύλου

Σαν αστραπή μια λάμψη

μέσα στο μαύρο και το πένθος των ανθρώπων

θα νικήσει τον Φόβο και τον Χωρισμό

ρίχνοντας αυλαία

στην θεατρική παραγωγή Τρόμου που θυσιάσθηκε το είδος των ανθρώπων

Χιλιάδες χρόνια μοναξιάς στον κύκλο του Αίματος και της Εξουσίας(άνευ ουσίας και μέ ένα τεράστιο αναπάντητο στο τέλος "γιατί όλο αυτό το κακό"!?...)

΄Ετσι γλυκειά μου μητέρα Μάγδα Φύσσα

Η Πορεία κάποτε επιτέλους θα φτάσει εκεί

που τελειώνει η Εποχή της Κτηνωδίας και Επιστρέφει η Ανθρωπιά

(θέλω να το πιστεύω,αλλοίμονο,έστω ελπίζοντας απελπισμένα)

Εκεί που ο πόνος δεν θα μπορέσει πιά να προχωρήσει

Εμείς θα είμαστε Απόντες τότε που θα συμβούν όλες οι χαρές που δεν γνώρισε ποτέ όλος ο Κόσμος ο παλιός

Μα τι πιο μεγάλη ευτυχία ,ηρεμία και ικανοποίηση

Όταν τα παιδιά μας δεν θα κρατούν μαύρα γαρύφαλλα στα χέρια

΄Οταν δεν θα περπατούν ανάμεσα στο άσπρο θλιβερό χρώμα των τάφων