του Β. Αντωνίου

Η πρόσφατη ποιητική συλλογή του Γιώργου Τσιμπούκη «ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ», μας δείχνει το  πολύτιμο μέταλλο του ποιητικού του οίστρου. Αυτό το μέταλλο μετατρέπεται εμπειρικά και αυθόρμητα σε  ποιητικό «τάλαντο». Αυτή η διεργασία της εσωτερικής «εξόρυξης»  μέσα  από τη «φλέβα»   της αυστηρής αυτοκριτικής δημιουργεί ένα ποτάμι το οποίο δεν διστάζει να το διαβεί.

 

 

 

ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΟΙΗΤΗ

 

 

Γράψε για μένα, ποιητή,

συγχώρα τον εγωισμό μου

και ρώτησέ με τρυφερά για το παράπονό μου.

 

Για μένα γράψε. ποιητή.

φτιάξε δυο στίχους τραγούδι να πω

να ‘χουν και λόγια που εγώ αγαπώ.

 

Βάλε το χέρι στο χαρτί

σε μιαν αράδα να φανεί

ο χτύπος τη καρδιάς μου

 

και σβήσε όλα τα γιατί,

για να βρει η αγάπη να πιαστεί

στο πρώτο άγγιγμά μου.

 

Άρπα να γίνει το κορμί,

να τέρπει απ’ τη δική σου πένα,

μια ατελείωτη ηδονή να αντλεί

του έρωτά μου η χτένα.

 

Εστάλαξε το δάκρυ σου

στην πένα μου,

κι έγινε μες στα χέρια μου

ο καημός σου έννοια μου.

 

Ψηλά τον ερχομό σου

άγνωστη θα τάζω,

μην ψάξεις νά βρεις το κλειδί

την πόρτα θα κοιτάζω.

 

 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

 

Γίναμε φίλοι με τις λέξεις

Πότε με παρακαλούν εκείνες,

άλλοτε τις προσκαλώ εγώ.

Να βαφτιστούν στα χέρια μου θέλουν

αν δεν ερωτευτείς τις λέξεις.

να πάρουν όνομα, να ταυτοποιηθούν

Πώς να ξεμπλέξω κάθε σπγμή;

Κάθε λεπτό μου ΄γινε πάθος,

μαζεύω τη χαρά. τον πόνο από αυτές,

πιστεύω την έννοια του να «είσαι άνθρωπος».

Πόσο έγινα δεν μπορώ να αξιλογήσω εγώ,

γιατί τρέχουν τα γεγονότα.

πού να προλάβει κανείς αυτοκριτική να κάνει.

Αυτό τ’ αφήνω σ’ εσάς.

Μα πώς να χτίσεις χαρακτήρα

Αναρωτιέμαι,

Αν δεν ερωτευτείς τις λέξεις.

 

 

ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ

 

Τέσσερα κλήματα όλα κι όλα,

μια μουριά κι ένα αγιόκλημα,

τα πότιζε κι ύστερα έκατσε

σ’ένα ξύλινο μισοσπασμένο τραπεζάκι,

έβγαλε το καπελάκι του.

Του σκίαζαν τις σκέψεις.

Έτσι πίστευε.

Δεν άργησε πολύ

 κι ο ήλιος πέρασε από κει

και τον ερώτησε:

«Ποιες απ’ όλες τις στιγμές

θες να σου φωτίσω;»

 

 

Η ποιητική συλλογή  «ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ» σελ. 80 περιλαμβάνει 75 ποιήματα. Εκδόσεις «Πικραμένος» Πάτρα 2019

Εξώφυλλο Μιχάλης Σιγάλας

 

Κριτικές

Ο Γιώργος Τσιμπούκης είναι για μένα μια αποκάλυψη. Στο συνεργείο, που είχα πάει κάποτε το αυτοκίνητο. υπήρχαν δικά του ποιήματα σε ένα τοίχο. Άρχισε από τότε μια φιλική σχέση. Θαυμάζω πάντα το πηγαίο ταλέντο του λαϊκού αυτού ποιητή, τον δεμένο στίχο του, την ευαισθησία, όσο και την άρτια ανάπτυξη του νοήματος. Εύχομαι η έκδοση των ποιημάτων του να τον κάνει ευρύτερα γνωστό. Το αξίζει.
                                                                                                       Ρέα Γαλανάκη

 

 

Γλώσσα πλούσια. Λέξεις περίτεχνα επιλεγμένες και λυρικά τοποθετημένες. Ταξιδεύει και εικονοποιεί. Το ύφος προσωπικό, βιωματικό. Πολλές φορές διδακτικό. Νοσταλγία και έρωτα:. Η εμπειρία μια: ζωής. Εικόνες ζωής, ελπίδας, φύσης. οικογένειας απουσίας. Αποπνέει ψυχή Ελλάδας με παραπομπές σε τόπους, τοπία, ονόματα και γεγονότα οικεία. Κυρίαρχο στοιχείο η ανάμνηση. Ακροβασία ανάμεσα στην παραδοσιακή και στην μοντέρνα τεχνοστιχουργική. Καθηλωτικά ποιήματα, διόλου κουραστικά, αφού εκτυλίσσονται, βασίζονται συ αφήγηση και ε σε παρατήρηση και καταλήγουν συ συμπέρασμα,

Αυτό που έλειψε προσωπικά σε εμένα είναι το α-λογο και το παράλογο, ώστε να μπω στη διαδικασία να δώσω δική μου ερμηνεία. Η ρίμα δεν με τρέλανε. Θα προτιμούσα περισσότερο ελεύθερο στίχο. Οι στιχομυθίες όμορφες και καλοβαλμένες.

Θα χαρακτήριζα τα ποιήματα «λυρικά αποστακτήρια» της ποιητικής σκέψης του γράφοντας.

Νικολίτσα Χαμουζά

 

 

«Ραψωδίες» και «Αποστακτήριο».

‘Ήδη από αυτές τις δύο πρώτες ποιητικές σας συλλογές φαίνεται η πάλη της εικόνας με το αίσθημα και η χωρίς όρια ευαίσθητη ποίηση που δημιουργεί δυνατά συναισθήματα στον αναγνώστη. Δεν τον κουράζει. Αντιθέτως τον καθηλώνει. περιμένοντας τον επόμενο στίχο, την επόμενη στροφή για να ταυτιστεί, να νιώσει αισθήματα και να δει εικόνες βγαλμένες ακόμα και μέσα από την ίδια τη ζωή του. Η συχνά υπερρεαλιστική χρήση των λέξεων είναι έκδηλη. Τα αντικείμενα αποκτούν φωνή. Η φύση υμνείται. Ο άνθρωπος ο έρωτας και η αγάπη αποθεώνονται. Συγχαρητήρια και ευχαριστίες για αυτό το πνευματικό σας «απόσταγμα»

Μαρία Παπακωνσταντινοπούλου

 

Βιογραφικο

Ο Γιώργος Τσιμπούκης (Πάτρα, 1949) διαμένει στην Πάτρα και εργάζεται ως επαγγελματίας μηχανικός αυτοκινήτων για 55 χρόνια. Γράφει ποίηση από την εφηβεία του.

Στον εικονιζόμενο από μικρή ηλικία άρεσε να μαζεύει μικρά κομμάτια και να τα συναρμολογεί, ώστε να φαίνονται στο τέλος σαν αυτοκίνητα. Σιγά - σιγά και μεγαλώνοντας αγάπησε τη δουλειά αυτή που κάνει έως τώρα. Παράλληλα, όταν ανακάλυψε την ομορφιά του περιβάλλοντος, την ανθρώπινη ευαίσθητη συνείδηση, την αδικία, τον ανθρώπινο πόνο και την αγάπη, την έλλειψη σεβασμού και την υποκρισία, άρχισε να μαζεύει λέξεις που συμβολίζουν τα παραπάνω. Μα γεύτηκε από αυτές, και τις έχτιζε μία - μία, ώσπου ήρθε η στιγμή να τις μοιραστεί. Γιατί η περιέργειά του έγινε ανάγκη. Γιατί η ανάγκη γέννησε την αναζήτηση, και η αναζήτηση τού άγγιξε την καρδιά, δημιουργώντας προβληματισμό, που, άλλοτε αιμορραγώντας και άλλοτε ευφραίνοντας, αφήνουν τώρα τα σημάδια τους.