Είναι φορές που σκέφτεσαι ότι η «στενότητα» ή η «ευρύτητα» του τόπου στον οποίο ζεις διαμορφώνει (αθέλητα) την ιδιαίτερη συνθήκη της ζωής σου, όπως λόγου χάριν το ότι δεν θα γνώριζες συγκεκριμένους ανθρώπους αν βρισκόσουν κάπου αλλού. Είναι όμως και φορές που από αντίθετη κατεύθυνση σε επισκέπτεται η «ύπουλη» επίγνωση της «απώλειας» ανθρώπων που ζουν σε άλλους τόπους και τους οποίους σού στερεί ο «εγκλεισμός» στην πόλη όπου ζεις.

Τότε νιώθεις μια θλίψη, ένα κενό για όσους δεν γνώρισες, κι αυτό μπορεί να σε οδηγήσει στη «μυθοποίησή» τους, καθώς πλεονεκτούν στο ότι είναι απρόσβλητοι στη φθορά, δημιουργώντας απογοητεύσεις και προκαλώντας ρήγματα στις σχέσεις με τους «οικείους» του τόπου σου, με αποτέλεσμα να μη συγχρονίζεται ο βηματισμός σου με αυτούς, οι «λέξεις» σας να μη συναντιούνται, απλά να πλησιάζονται, να συστρέφονται και κατόπιν να πισωπατούν μετανιωμένες.

Είναι λοιπόν μια δύσκολη άσκηση ισορροπίας και «αυτοσεβασμού» να μη θολώσει την κρίση σου το γεγονός ότι γνωρίζεις τον συγγραφέα του βιβλίου ο οποίος ζει στην πόλη σου.

Ο Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου γεννήθηκε το 1968 στη Βέροια. Εχει δημοσιεύσει στο παρελθόν ακόμη πέντε ποιητικές συλλογές, με τη συγκεκριμένη να είναι η πιο πρόσφατη. Αποτελείται από 52+6 μικρά ποιήματα, γραμμένα με τον τρόπο του χαϊκού: η συντομότερη μορφή ποιήματος/καταγραφής μιας στιγμιαίας αλλά καθοριστικής αίσθησης, σαν ένα σκαστό φιλί. Σε αυτά τα ποιήματα του Παπαστεργίου η φύση σαν «τρυφερή νουθεσία» συνομιλεί με τη βιωμένη εμπειρία και μεταστοιχειώνεται σε μοτίβα ψυχικών διαθέσεων: «μετά τη βροχή/ παντού μικρές λιμνούλες/ λιωμένα άστρα». Δεν πρόκειται για ανέμελη άσκηση γραφής, αλλά για οδυνηρή μετάγγιση: «Ποίημα πέτρα/ έσπασε το μπουκάλι/ με τα δάκρυα».

Ανθρωπος που ζει «ποιητικά» ενσαρκώνοντας μερικές σπάνιες «ποιότητες» που συναντούσες στο παρελθόν, όπως ήθος, ευγένεια, σεμνότητα, «ιδεαλιστικό ρομαντισμό», αλλά τώρα χάνονται· ένας κόσμος που χάνεται και μετασχηματίζεται σε μια εποχή σκληρή: «Ούτε έναν στίχο/ οι αχάριστες πόλεις/ δεν αξίζουνε».

Στο υπέδαφος του ποιητικού του σύμπαντος συνυπάρχουν αθέατοι σχεδόν ο Rory Gallagher, τα blues του δέλτα του Μισισιπή, ο Ελύτης, η ποιητική μελαγχολία του Leonard Cohen, το νοτισμένο στη νοσταλγία αεράκι που χαϊδεύει τα ασβεστωμένα σπίτια σε ένα νησί των Κυκλάδων, η αβάσταχτη ομορφιά της θάλασσας που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια («Ψέματα σου είπα/ ότι δεν θα σ’ άλλαζα/ με τη θάλασσα»), οι γονείς που «έφυγαν», η μοναξιά, η ανάγκη για αληθινή επαφή και το άπιαστο του έρωτα («Κλειστά παντζούρια/ και μέσα φέγγει γυμνός/ έρωτας ψεύτης»), όλα αυτά που διαρκούν λίγο και έπειτα χάνονται: «Ηρθες Σεπτέμβρη/ βροχούλα του Οκτώβρη/ λήθη του Μάρτη». «Μια πεταλούδα/ στο μανίκι του Θεού/ είν’ η ψυχή μας».

Ξεκλείδωσε. Το σπίτι έχει μείνει σχεδόν ανέπαφο μετά την πρόσφατη απώλεια των γονιών. Σου δίνει την εντύπωση ότι έχουν πεταχτεί κάπου κοντά και θα επιστρέψουν από στιγμή σε στιγμή. Μια ξαφνική παρόρμηση τον έκανε να ανοίξει το παλιό ραδιόφωνο του πατέρα. Μαζί με τη μουσική (από ποια ρωγμή του χρόνου άραγε;), του φάνηκε ότι άκουσε τον ήχο από ποτήρια που τσουγκρίζουν. Μια φωτογραφία δική του πάνω στο τραπέζι του σαλονιού από τα φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα «Στυφό δειλινό/ νιότη που εξόκειλε/ χωρίς καν ήχο».

*Επιμελητής Ανηλίκων Βέροιας

📌 Τη σελίδα αυτήν δεν τη φτιάχνουν επαγγελματίες κριτικοί βιβλίου. Γράφεται από αναγνώστες που απευθύνονται σε αναγνώστες για να τους μιλήσουν για κάποιο βιβλίο που τους συνεπήρε. Αν θέλετε να μοιραστείτε όσα νιώσατε διαβάζοντας ένα βιβλίο, στείλτε το κείμενό σας (το πολύ 700 λέξεις) στο smatzorou@efsyn.gr.

πηγη: https://www.efsyn.gr