Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 13 Απρ 2022
«ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ»
Κλίκ για μεγέθυνση



Η νέα ποιητική εργασία του Νικηφόρου Βυζαντινού (κατά κόσμον Πάνος Χατζηγεωργιάδης) έχει γενικό τίτλο «ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ».
  Ποιητικός έμμετρος λόγος με σαφή υφολογική αναφορά στον μεσοπόλεμο καθώς και σε πρόσωπα της εποχής όπως η Μαρία Πολυδούρη και ο Ναπολέων Λαπαθιώτης.
 Είκοσι ένα ποιήματα όσα και τα χρόνια αναμεταξύ του 1918 και του 1939.
  Την έκδοση προλογίζει και τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την εξαιρετική τιμή ο κ. Γεράσιμος Ζώρας.
 Για επικοινωνία με τον Συγγραφέα καθώς και παραγγελίες στο εμαίλ panoschatzigeorgiadis@gmail.com


Απομεσήμερο

 

 

 

Αν κάποιος επαρίστανε τον χρόνο που θα ζήσω

ως μιά ημέρα μοναχά που γρήγορά περνάει

κι αν διάλεγα τον κόσμο αυτόν το ποιά στιγμή θ΄ αφήσω

και ποιά στιγμή τούτη η ψυχή παντοτινά αγαπάει..

 

Θα ταν τ΄ απομεσήμερου η πιο μεγάλη ώρα

η πιο γλυκιά, η πιο τρανή, η πιο αγαπημένη

κι απο τα τόσα της ζωής τα πρόσκαιρα τα «τώρα»

που η μονάχη μου η ψυχή πάντα, αυτό προσμένει..

 

Θολό απομεσήμερο που πάντα στην καρδιά μου

ανάμεσα στου βίου μου τις τόσες τις στιγμές

έκρυψες προστατευτικά, τα πιο κρυφά όνειρα μου

κι έδωσες λόγο ύπαρξης, στις τόσες μου πνοές.

 

Λίγο πριν μπεί τ΄ απόγευμα, λίγο η ζωή πριν γύρει

σε κείνη δα του βίου μας την τελική στροφή

είσαι θα το λεγε κανείς ,του βίου το γεφύρι

που σαν τ΄ αφήσεις πίσω σου, δεν έχει επιστροφή !

 


Επί ματαίω

 

 

 

Επί ματαίω εβάδισα ως τώρα κατά βάθος

καμιά χαρά δεν φρόντισα σε εμένα να χαρίσω

η ύπαρξη μου ήκουσα, υπήρξε ένα λάθος

και πως θλιμμένος τη ζωή, κάποια στιγμή θ΄ αφήσω.



Μου λένε πως οι στίχοι μου σκορπούν μελαγχολία

πως μιά στιγμή δεν έζησα ποτέ προτού πεθάνω

οτι η δική μου η ζωή εφάνταζε κηδεία

κι οτι αδίκως τις στιγμές και τον καιρό μου χάνω.



Επί ματαίω εμέτρησα όλα τα βήματα μου

στη μοναξιά και στη σιωπή πως πέρασα το χρόνο

κι απο τα μεγαλύτερα ως τώρα κρίματα μου

ήταν που γράφω στο χαρτί μονάχα για τον πόνο.



Τι είν αυτό που μ΄έσπρωξε αλήθεια δεν το ξέρω

ποτέ μου δεν ηθέλησα του κόσμου τη βοήθεια

επί ματαίω έζησα και πρέπει να υποφέρω

γιατι μόνον εζήτησα να γράψω την αλήθεια !

 

 

Κάποια στιγμή...

 

 

 

Κάποια στιγμή είμουν και γω ευτυχισμένος

μέσα στων νειάτων την ολόδροση πνοή

μα τώρα ζώ μέσα στον κόσμο λυπημένος

αναπολώντας την χαμένη μου ζωή.

 

Σκιές θαμπές θαρρείς κοντά μου πως περνούνε

όσες αγάπες εκρατήθηκα απ το χέρι

σαν ένα όνειρο θολό κι αυτές γερνούνε

δίχως εμένα συντροφιά, σ΄ άγνωστα μέρη.

 

Και τις στιγμές ξαναθυμάμαι ανάμεσα τους

το πόση πράγματι ευτυχία μου χαρίσαν

μα δεν μ΄ απόμεινε παρά μονάχα η σκιά τους.

Με τις ελπίδες και τα όνειρα που σβήσαν.

 

Κι αναριγώ πολλές φορές σαν τις θυμάμαι

τούτες της τόσης ευτυχίας τις στιγμές

πόσο πονά σαν θα χαθεί οτι αγαπάμε

της περασμένης μας ζωής, αναπνοές !

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου