Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 25 Σεπ 2011
Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΑΚΡΑΤΑΣ
Κλίκ για μεγέθυνση

10 Αυγούστου 2011 18:11

 

Πλήθος κόσμου το βράδυ της Κυριακής της 7ης Αυγούστου γέμισε ασφυκτικά, τη πλατεία της Τ.Κ. Ακράτας για να απολαύσει τη συναυλία της Φιλαρμονικής Ακράτας που διασκεύασε , ροκ και κλασσικούς ήχους του κινηματογράφου. Στην επιτυχία της συναυλίας συνέβαλε με τη συμμετοχή του ο Γ. Μπαμαράκος που διευθύνει τις μπάντες Καλαβρύτων και Μαρκόπουλου Αττικής, ο Γ. Μπουρδόπουλος που διευθύνει μπάντα Πατρών, ο Π. Παναγάκος που διευθύνει την μπάντα Αιγείρας, η συμμετοχή όλων των μουσικών της μπάντας Ακράτας. Ο διευθυντής και μουσικός της φιλαρμόνικής Χρ. Ασημακόπουλος στο σύντομο χαιρετισμό του τόνισε μεταξύ άλλων:.

 

Σας είχαμε πει και πέρυσι ότι εμείς θα σας μιλάμε κυρίως με μουσικές και στίχους κι αυτό θα κάνουμε και τώρα

«Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη» λένε οι Active Member και νιώθω ότι η ΑΚΡΑΤΑ, ετούτη η «...γωνιά που διαλέξαμε να φτιάξουμε τ’ όνειρο μας...» ετούτη η γωνιά που ήταν πάντα απάγκιο για όλους τους κατατρεγμένους, έχει γίνει έρμαιο αυτών των αέρηδων πια.

Τίποτε δεν μας προστατεύει πλέον και όσοι προσπαθούν για κάτι διαφορετικό βρίσκονται στο τέλος κατηγορούμενοι από την ίδια την κοινωνία.

Γιατί όλα αυτά; Πως φτάσαμε ως εδώ εμείς που διαφημιζόμαστε σαν μια κοινωνία ανοιχτή, προοδευτική και πολιτιστικά ανεπτυγμένη; Πως καταφέραμε από παράδειγμα για μίμηση να γίνουμε παράδειγμα προς αποφυγή;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε πολλά ακόμη, αν και δεν είναι άμεσος σκοπός μας, είναι άμεση προτεραιότητα μας με μεγάλο δυστυχώς (;) κόστος.

Και εξηγώ αυτή μου την τοποθέτηση, Η απάντηση σε ερωτήματα που απασχολούν τον καθένα μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους, ανάλογα με τα μέσα που έχει ο καθένας να εκφραστεί.

Έτσι και εμείς επιλέγουμε να απαντήσουμε ή να τοποθετηθούμε αν θέλετε πάνω σε κάποιο θέμα μέσα απ' την δουλειά μας. Με την επιλογή ρεπερτορίου, τη δομή των μαθημάτων, τη θέσπιση κανόνων για όλους (με σκοπό την ομαλή λειτουργία του συνόλου) την ανοιχτή συζήτηση με τα παιδιά, την δημιουργία κινήτρων, όταν αυτό είναι δυνατόν, την συνεργασία με άλλες μπάντες και καταξιωμένους μουσικούς κ.α.

Εκεί λοιπόν που πιστεύουμε ότι όλα αυτά σε συνδυασμό με τη συνεχή και αξιοπρεπή παρουσία μας αυτά τα τέσσερα χρόνια θα έκαναν την φιλαρμονική μας «στέκι» της νεολαίας και εφαλτήριο για την προσωπική εκτόξευση των παιδιών, διαπιστώσαμε ότι έχουμε μείνει ξαφνικά λίγοι. «Γενναίοι» βέβαια αλλά λίγοι.

 

Να ξεκαθαρίσω ότι η ανησυχία μου δεν είναι για τους λίγους που υπάρχουν αλλά για τους πολλούς που απέχουν και τους ελάχιστους που επέλεξαν να φύγουν.

Τόσο πολύ λοιπόν μας τρομάζει πλέον η αλλαγή; Τόσο πολύ επαναπαυτήκαμε στις δάφνες του εύκολου και πρόσκαιρου; Τόσο ωραία γεύση έχει η μασημένη τροφή; Τόσο μεγαλύτερη αξία έχουν δυο ώρες θάλασσας από μια ώρα φιλικής συζήτησης, συνύπαρξης και μουσικής δημιουργίας; Τόσο άχρηστα φαντάζουν στις μέρες μας τα εφόδια της μουσικής τέχνης μπροστά στα οφέλη του FaceBook και του Pro;

Αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι, ότι η απάντηση πλέον για τα παιδιά είναι ΝΑΙ! Και είναι μια απάντηση που φτιάξαμε και φτιάξατε οι γονείς . Όλοι βεβαίως έχουμε ευθύνη κι εμείς ως δάσκαλοι και παιδαγωγοί υποτίθεται, αλλά το κύριο μερίδιο ευθύνης και διαπαιδαγώγησης ανήκει στους γονείς.

Μπορώ να βρω εκατό δικαιολογίες αν θέλετε. Απ' την τεχνητή συγκυρία των καιρών, την οικονομική κατάσταση ή οποιαδήποτε άλλη. Όμως ακριβώς σε τέτοιες περιστάσεις είναι που πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Όπως είχαμε πει και πέρυσι απ' αυτό το βήμα είναι ο καιρός να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις.

Πώς να το κάνουμε όμως αυτό όταν οι δικοί μας άνθρωποι μας γυρίζουν την πλάτη; Πώς να το κάνουμε όταν νιώθουμε ότι για να γίνουμε αρεστοί πρέπει να γλείψουμε; Πώς να το κάνουμε όταν νιώθουμε ότι για την επιβίωσή μας πρέπει να κατέβουμε σε επίπεδο γυφτοπανήγυρου και δημοσιοσχετίστικο;

Πρέπει εδώ και τώρα να Ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε ότι το ποτάμι ξεκίνησε και δεν γυρίζει πίσω. Πέρασε η εποχή της αφθονίας και του ρουσφετιού. Η νέα γενιά οργίζεται όλο και πιο πολύ μέρα με την μέρα. Και η οργή όλοι ξέρουμε ότι όταν υπερβεί κάποια όρια γίνεται ανεξέλεγκτη με τρομακτικές συνέπειες.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Καταφέραμε να κάνουμε την χώρα μας το τελευταίο μέρος στον κόσμο όπου κάποιος μπορεί να ορθώσει κραυγή και ανάστημα. Καταφέραμε να γίνουμε των «βουβών η εσχατιά». Εμείς στην δική μας γειτονιά, τη μουσική γειτονιά της φιλαρμονικής μας, κάνουμε με αξιοπρέπεια ότι μπορούμε για να ακουστούμε. Με την δική σας και των παιδιών σας τη συμμετοχή και συμπαράσταση, αυτή η κραυγή σίγουρα θα γίνει δυνατότερη κ' ίσως μια μέρα να ακουστεί κι εκεί που πρέπει.

 

Σας κούρασα, ίσως, γι' αυτό θα κλείσω όπως ξεκίνησα με λίγους στίχους απ' τους Active Meber.

«...Γιόμισαν μίσος τα μάτια των παιδιών

τι να σου κάνουν οι βουές των τραγουδιών

Όταν τα λόγια μένουν μόνο στα χαρτιά

Κάποιοι γελάνε στων βουβών την εσχατιά.

Κοίτα παλεύω με τα λίγα που μπορώ

για όλα τ’ αστύβαχτα απ' το βρώμικο σωρό

οι αλητάμπουρες σ' αυτή τη γειτονιά

δεν ανήκουν στων βουβών την εσχατιά.»

 

 

Χαιρετισμό απηύθυνε η εκπρόσωπος του χορευτικού Συλλόγου Αιγίου που για δεύτερη φορά μές το καλοκαίρι χόρεψαν ενώπιον του κοινού της Ακράτας, η πρόεδρος της Τ.Κ. Ακράτας Μαρία Καρρά, , ο πρόεδρος της Δ.Κ. Αιγίου Ι. Θεοφανόπουλος, ο προέδρος του ΕΚΑΜΕ Αιγίου που φιλοξενήθηκε στην Ακράτας με μια ομικρή ομάδα παιδιών με ειδικές ανάγκες.

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου