Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 11 Μάρ 2022
Μποσταντζόγλου: «Τι νόημα έχει να είσαι του Χάρβαρντ και να είσαι μ…άκας;»
Κλίκ για μεγέθυνση







«Τι νόηµα έχει να είσαι του Χάρβαρντ και να είσαι µαλάκας και να περιφέρεις τον κυνισµό και την αναλγησία σου;».




11.03.2022


Ο δημοφιλής ηθοποιός Γιάννης Μποσταντζόγλου, µε αφορµή την κυκλοφορία του θεατρικού του µονολόγου «Το τηλεφώνηµα» (εκδόσεις Αγγελάκη), που αποτελεί το συναισθηµατικό παραλήρηµα ενός άντρα ο οποίος κάνει την τελευταία του επίσκεψη σε έναν κόσµο που πλέον κλείνει τον κύκλο του, μίλησε για τη ζωή και το θέατρο χωρίς να μασάει τα λόγια του.

Ο ίδιος μίλησε για την οικογένειά του, τον πατέρα του, Μέντη Μποσταντζόγλου, ο οποίος εργαζόταν στην εφηµερίδα «Αυγή», και τα δύσκολα χρόνια της Χούντας:

Και δεν θα µπεις εύκολα σε εκείνη την εποχή έχοντας το ντεσαβαντάζ της απόστασης των 60 χρόνων. ∆εν καταλαβαίνεις τι γινόταν τότε. Ξέρεις τι ήταν η ΕΡΕ; Μας παρακολουθούσαν, µας πλακώναν, µας πηγαίναν στα τµήµατα. Ηµασταν παιδάκια και παίζαµε κι ερχόντουσαν και µας πλακώναν κάθε µέρα. Την περίοδο της χούντας µπήκαν στο σπίτι και πλακώσαν τη µάνα µου στα χαστούκια, της πήρανε αρχείο του µπαµπά που είχαµε.

Ποιοι έµπαιναν στο σπίτι σας τότε:

Καλλιτέχνες, πάρα πολλοί καλλιτέχνες και δηµοσιογράφοι. Από τότε που ήµουν παιδάκι µέχρι που πέθανε ο µπαµπάς µου. Ηταν πολύ φίλος µε τον Μίκη Θεοδωράκη· µέναµε στα εκατό µέτρα τότε. Έρχονταν επίσης ο Φλωράκης, ο Σικελιώτης, ο Ιωάννου, ο Κοντός, ο Λουντέµης, ο Μαρκόπουλος, ο Γιώργος Ζωγράφος, ο Λογό, ο Ηλίας Σκουλάς, ο Λουκιανός και η Αννα, ο Μητρόπουλος και ο Κυρ ήταν πολύ φίλοι του µπαµπά. Ερχόταν και όλη η οµάδα του Κουν, από όπου αργότερα έφυγα κακήν κακώς. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω τον Πάρι Τακόπουλο – ήταν δεξιός αλλά από αυτούς που λέµε τόσο φωτισµένος δεξιός που τον είχα για πρότυπο. Οµως ήταν άλλες εποχές. Πλέον υπάρχει µεγάλη ευτέλεια, µεγάλη διαολιά, έχουν αλλάξει τα πράγµατα. Το ότι δηλώνει δηµόσιο πρόσωπο και δηµοσιογράφος ο Φουρθιώτης ξεπερνάει την όποια καλλιτεχνική µου αντίληψη περί χάους. Πάντα γίνονταν µαλακίες, αλλά όχι σε αυτό τον βαθµό.

Έχουµε αφεθεί πια, δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχουν αξίες. ∆εν το λέω χριστιανογεροντικά, αλλά, ρε παιδί µου, πρέπει να σέβεσαι τον άλλο, να λες δεν τον πειράζω αν δεν µε πειράξει. ∆εν έχει κρατήµατα πια ο κόσµος. Ολα ξεκινάν από την παιδεία, αυτή σου διαµορφώνει µια ηθική, µια αισθητική. Ας µην το κάνουµε νοµενκλατουρίστικο. ∆εν λέω να γίνεις διανοούµενος. Βλέπεις έναν λαϊκό άνθρωπο και σέβεται και φτιάχνει το σπιτάκι του και είναι µερακλής. Αυτός είναι ο καλός καγαθός κατ’ εµέ. Τι νόηµα έχει να είσαι του Χάρβαρντ και να είσαι µαλάκας και να περιφέρεις τον κυνισµό και την αναλγησία σου;
Για τον λαϊκό άνθρωπο:

Κι αυτός µπάζει. Εµένα µε γονατίζουν κάποια πράγµατα όπως αυτό που συνέβη στην Κάρπαθο. Ενα παιδι ήταν γκέι· και τι έγινε; Αλλά ένας κουτσοµπολοµαλάκας το έβγαλε παραέξω, το είδε ο µπαµπάς του που πίστεψε ότι τον έκανε ρεζίλι στον κύκλο του και αυτοκτόνησε. Ολα αυτά όµως είναι θέµα παιδείας πάλι. Αν ήταν πιο ισχυρός αυτός µέσα του, θα έλεγε «τι σας νοιάζει τι κάνει ο γιος µου, κάντε παραπέρα». Γιατί να πεθάνει;

Πάντα υπήρχαν οι τζάµπα µάγκες. Ολα αυτά υπήρχαν αλλά κάποτε κρατούσαν και λίγο τα προσχήµατα. Υπήρχε κι ένας φόβος, µια κρυψίνοια κάποιες φορές αδικαιολόγητη. Τώρα είναι λίγο στο φως. Τώρα είναι πιο εύκολο να ξεµπροστιάζεις πράγµατα. Βλέπω τις ειδήσεις και λένε πώς παντρεύτηκε ο Μαυρίκιος Μαυρικίου. Τη στιγµή που είναι έτοιµος να µπει ο Τούρκος µέσα και να γίνει χαµός, τη στιγµή που έχουµε χρέη, γιατί πρέπει να µε απασχολεί αυτός ο άνθρωπος; Καλά να είναι, αλλά γιατί να µε απασχολούν µε το τι κάνει και τι λέει. Τα παιδιά που βλέπεις εδώ γύρω µας και πίνουν καφέ όταν γαλουχηθούν µε αυτά, πώς θα έχουν γίνει στα τριάντα; Πέντε µαλακιστήρια που το µόνο που θα τους νοιάζει θα είναι να πάρουν ένα αµάξι να στουκάρουν στον τοίχο, να πάρουν µια µυτιά, να κουβαλάνε πάνω τους κουµπούρια. Ο πολιτισµός των τράπερ, δηλαδή µηδενισµός, κυνισµός, ρατσισµός. Είναι η δόξα του µαλάκα. ∆εν θέλω να κάνω τον τιµητή… απλές σκέψεις είναι.

Εγώ υπήρξα κάκιστος µαθητής γιατί ήµουν άτακτος, δεν ήµουν αδιάφορος. Εµεινα δύο φορές στην ίδια τάξη, σταµάτησα στην πέµπτη γυµνασίου. Ηµουν το µαύρο πρόβατο της οικογένειάς µου. Ελεγε ο πατέρας µου: «Τέλειωσε, παιδί µου, το σχολείο να µπορείς κάπου να πας». Ο µπαµπάς µου ήταν πολύ καλλιεργηµένο άτοµο και ο αδερφός µου και η µαµά µου το ίδιο – εγώ ήµουν ο µαλάκας της υπόθεσης. Αλλά διάβαζα µόνος µου. ∆εν λέω ότι ήµουν ο αναλυτής του Λόρκα και του Απολινέρ, αλλά ψαχνόµουν, είχα ενδιαφέροντα.
Σχετικά με την πρώτη του επαφή με το Θέατρο Τέχνης:

Νέα ηθοποιάκια ήµασταν και πήγαµε να παίξουµε στην «Ιφιγένεια» του Κακογιάννη ένα καλοκαίρι για να δούµε πώς γυρίζεται µια ταινία. Και µας έδιωξαν όλους µαζί. Με ένα τηλεφώνηµα του Λαζάνη που είπε «τι µου κάνετε, ρε µαλάκες; Μην τολµήσετε να ξαναπατήσετε στο θέατρο». Τέτοιου επιπέδου ήταν η φασίζουσα επιρροή. Πήγαµε όλοι µετά στον Πέλο Κατσέλη που ήταν οικογενειακό το κλίµα – αυτός και η γυναίκα του η κυρία Αλέκα µας είχαν σαν παιδιά τους. Αυτοί µετράγανε, ήταν του Εθνικού. Ελεγε η κυρία Αλέκα: «Κάνεις ένα δύο τρία, γονατίζεις κάνεις έτσι και λες αυτό στον εξάγγελο». Μου ’φυγε ο κώλος. Εµάς στον Κουν µας έδιναν ένα κείµενο χωρίς να µας πουν τι ήταν, ξεκινάγαµε να διαβάζουµε και ακουγόταν ο Κουν από πάνω να φωνάζει: «Παίζεεε». Ο ένας ήταν «βούτα µε το κεφάλι» και ο άλλος ήταν όλα µετρηµένα µην τυχόν και φύγει κάνας πόντος. Εκανα ένα εξάµηνο να σηκωθώ να παίξω. Αυτά στα νιάτα µας, τώρα τα έχω αποµυθοποιήσει όλα. Ακούω να λένε «αυτός πήρε το βραβείο Χορν, αυτή πήρε το Μερκούρη, εκείνη το Παξινού». Βλέπω στοιχεία, αλλά αυτά τα παιδάκια δεν µπορούν µε τίποτε να συναγωνιστούν αυτούς που ήταν τότε πρωταγωνιστές στο Εθνικό ή στον Κουν.
Σχετικά με το πώς θέλει να τον θυμάται ο κόσμος:

Αυτό που θέλω είναι να µε θυµούνται ως δίκαιο άνθρωπο. ∆εν µε ενδιαφέρει να πουν ότι υπήρξα ογκόλιθος της τέχνης, διότι δεν υπήρξα.

Πηγή: Documento

Πηγή: www.rosa.gr
 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου