Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

“Δυστυχώς, η επέκταση της βίας στην χώρα μας είναι ένα γενικό φαινόμενο, ταχέως αναπτυσσόμενο. Το βλέπουμε σχεδόν παντού. Ακόμα και μέσα στη Βουλή, όπου γίνονται και λέγονται πράγματα, για τα οποία πραγματικά πρέπει να ντρεπόμαστε όλοι.

Τα επεισόδια στο ΤΕΙ της Πάτρας λοιπόν και η ομηρία του προέδρου και της Διοίκησης, είναι απολύτως καταδικαστέα. Και όσα συνέβησαν, πρέπει να καταδικαστούν ευθέως από όλα τα κόμματα και όλους τους πολιτικούς χώρους, γιατί η δημοκρατία δεν «σηκώνει», ούτε κλωτσοπατινάδες μέσα στους χώρους εκπαίδευσης, ούτε ομηρίες και εγκλωβισμούς, καθηγητών

Κατά κάποιες πληροφορίες δε, υπήρξε μέχρι και εισβολή «εξωσχολικών» χθες στο ΤΕΙ. Κοινών τραμπούκων, δηλαδή, που ουδεμία σχέση έχουν με το ΤΕΙ της Πάτρας. Αλίμονο… Αν έτσι λειτουργούν οι «ναοί» της εκπαίδευσης, τότε όλοι πρέπει, πραγματικά να θλιβόμαστε για το μέλλον αυτής της χώρας, που θα είναι ακόμα πιο σκοτεινό από το παρόν.

Δεν το πιστεύω, όμως. Δεν πιστεύω πως η πλειοψηφία της νεολαίας αρέσκεται στις κλωτσοπατινάδες, πως χρησιμοποιεί τραμπούκους, πως θέλει να βλέπει τους δασκάλους της κλειδωμένους σε αίθουσες, με δεσμοφύλακες κάποιους άλλους νέους. Πιστεύω πως τα θλιβερά επεισόδια οφείλονται σε μικρές και ηχηρές μειοψηφίες, που ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα θα απομόνωνε και θα εξοβέλιζε από τους εκπαιδευτικούς χώρους. Και αν θέλουμε να δούμε την ουσία του ζητήματος, αυτή βρίσκεται στο ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο είναι παντελώς αποσαθρωμένο και αποπροσανατολισμένο, ιδιαίτερα τον καιρό του μνημονίου, οδεύει προς την απόλυτη διάλυση, με απόλυτη ευθύνη όσων έχουν το πολιτικό πρόσταγμα.

Ακόμα και το σχέδιο «Αθηνά», το οποίο έστω και ως αφορμή τροφοδότησε τα χθεσινά έκτροπα στο ΤΕΙ, αποτελεί μία ακόμα πέτρα στο βυθισμένο λείψανο του εκπαιδευτικού συστήματος. Ένα σχέδιο μνημονιακής κοπτοραπτικής, χωρίς αρχή και τέλος και χωρίς αντικειμενικά κριτήρια, που μέχρι την τελευταία στιγμή άγεται και φέρεται, συμπληρώνεται και αναπροσαρμόζεται.

Λυπάμαι, αλλά η πολυπόθητη ανασυγκρότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μετατράπηκε σε κουρελόχαρτο από μία πανικόβλητη κυβέρνηση, η οποία απλά προσπαθεί να κόψει και από την Παιδεία, ό,τι περισσότερο μπορεί.

Το Χριστιανοδημοκρατικό Κίνημα από την αρχή έχει τονίσει ότι υπάρχει ανάγκη αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό το πολιτικάντικο γαϊτανάκι, όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου, όπου κάθε κομματάρχης μπορούσε να φτιάξει και από μία σχολή στο χωριό του για να παραστήσει ότι έκανε έργο και προσέφερε υπηρεσίες στον τόπο του. Είμαστε απολύτως σύμφωνοι ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι… πίτσες και σουβλάκια.

Γι’ αυτό, οποιαδήποτε προσπάθεια αναδιάρθρωσης πρέπει να ξεκινήσει από δύο αρχές: Πρώτον, από την καθιέρωση γεωγραφικών πόλων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα και δεύτερον, από την αναγνώριση της αυτονομίας των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ.

Πιο απλά: Αν για παράδειγμα συμφωνούμε όλοι ότι ένας πόλος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πρέπει να υπάρχει στη νοτιοδυτική Ελλάδα, τότε αδιαμφισβήτητο, διοικητικό και επιχειρησιακό κέντρο αυτού του πόλου πρέπει να είναι η Πάτρα. Από κει και πέρα, το Πανεπιστήμιο και το ΤΕΙ της Πάτρας πρέπει να αφεθούν να αναπτύξουν σχολές και τμήματα, και να τα εξακτινώσουν στις γύρω περιοχές, κατά τον τρόπο που αυτά νομίζουν πως θα είναι πιο αποδοτικοί για την εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά και για την ποιότητα των επιστημόνων που θα παράγουν.

Το κράτος δεν θα πρέπει να κάνει τίποτα άλλο, παρά να μεριμνά για την απρόσκοπτη χρηματοδότηση των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων και την παρακολούθηση των ποιοτικών στόχων που θα θέσει στα ιδρύματα. Στόχοι, όπως η απορροφητικότητα των πτυχιούχων στην αγορά εργασίας, τα αποτελέσματα του ερευνητικού έργου, η δυνατότητα συμμετοχής τους σε ευρωπαϊκά προγράμματα, κλπ.

Είναι παντελώς λάθος να προσπαθεί το υπουργείο να μοιράσει σχολές και τμήματα, να λέει «εδώ η διοίκηση επιχειρήσεων, εκεί η λογοθεραπεία, παραπέρα το μαθηματικό». Και είναι πραγματικά, ομολογία πλήρους… υπόκυψης στην τρόικα, να προσπαθεί με αυτό τον τρόπο, απλά να περιορίσει τα έξοδα για την παιδεία.

Η «Αθηνά», κατά τη γνώμη μας, πέθανε προτού καν γεννηθεί…”

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ