Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 30 Ιούλ 2019
Ακούστε καλά τι λένε οι... ερευνητές
Κλίκ για μεγέθυνση
EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 29.07.2019, 15:01

 

 
 
 
 
 
Μεταπτυχιακοί, υποψήφιοι διδάκτορες και μεταδιδακτορικοί, η γενιά των 30άρηδων δηλαδή που εργάζεται και ερευνά στα πανεπιστήμια, παίρνουν θέση στη μάχη για την υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου και της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας.

Οι πρόσφατες μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στο επικείμενο νομοσχέδιο κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου ήταν μια πρόβα τζενεράλε που προϊδεάζει για ένα θερμό κινηματικό φθινόπωρο, χωρίς βέβαια να το προεξοφλεί. Χιλιάδες νέοι και νέες, όχι μόνο φοιτητές αλλά και εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια, στην έρευνα και την εκπαίδευση, διατράνωσαν με δύναμη και ορμή ότι «τον λόγο για το άσυλο τον έχουμε εμείς και όχι οι πρυτάνεις, τα ΜΑΤ και οι εισαγγελείς».

Θα καταφέρει η επίδειξη πυγμής της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς, που θέλει να τελειώνει με το άσυλο νομοθετώντας την κατάργησή του μες στο κατακαλόκαιρο, να ξυπνήσει το απονευρωμένο προς το παρόν φοιτητικό κίνημα;

Η απάντηση δεν είναι δεδομένη. Δεδομένο όμως είναι ότι η μάχη για την υπεράσπιση του ασύλου θα δοθεί σε συνδυασμό με τη μάχη για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Σε αυτή παίρνουν θέση όχι μόνο φοιτητικοί σύλλογοι αλλά και νεοεμφανιζόμενες πρωτοβουλίες, όπως το κάλεσμα από «μεταπτυχιακούς-ές, υποψήφιους διδάκτορες-ισσες, μεταδιδακτορικούς ερευνητές-τριες», που σε ελάχιστες μέρες συγκέντρωσε περισσότερο από 500 υπογραφές, συμμετέχοντας δυναμικά στις κινητοποιήσεις. Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται, ενώ μέχρι χτες μετρούσαν τις 693.

Η «Εφ.Συν» δίνει τον λόγο σε 4 από τους 700 πλέον συνυπογράφοντες, προσπαθώντας να χαρτογραφήσει ποια είναι αυτή η γενιά που αψηφά την παραφιλολογία του τρόμου, το κλίμα καριερισμού και ατομικής ανέλιξης και επιμένει ότι «το άσυλο ανήκει σε όλο τον λαό». Νέοι, γεννημένοι στη δεκαετία του ’80, θυμούνται τους νικηφόρους φοιτητικούς αγώνες του 2006-2007 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Σε μια άλλη εκδοχή της Iστορίας θα ήταν «ο ανθός της ελληνικής νεολαίας», κομμάτι μιας διανοητικής και κοινωνικής πρωτοπορίας.

Σε αυτή όμως την εκδοχή της πραγματικότητας, οι ίδιοι όπως λένε νιώθουν «λαντζέρηδες και λαντζέρισσες» των πανεπιστημίων, που κάνουν τη ζόρικη δουλειά μεγαλοκαθηγητάδων και ερευνητικών κέντρων για 400, 600, 800 ευρώ, όποτε τα πάρουν, συχνά ανασφάλιστοι, χωρίς δικαιώματα. Μετράνε τα χρόνια τους ανάμεσα σε ανεργία και προσωρινή απασχόληση και θεωρούν τους εαυτούς τους κομμάτι της σύγχρονης εργατικής τάξης - όσο και αν δυσκολεύονται να το πιστέψουν αυτό οι συνομήλικοί τους που σερβίρουν καφέδες ή οδηγούν μηχανάκι για αντίστοιχα ποσά, με μισά ένσημα. Κι όμως μόνο αν παλέψουν μαζί με αυτούς μπορούν να νικήσουν.

«Το θέμα του ασύλου αφορά όλο τον λαό»

Κώστας Γούσης, υποψήφιος διδάκτορας Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Ρόεχαμπτον στο Λονδίνο, 33 ετών

«Το χτύπημα στο άσυλο αποτελεί χτύπημα στις πολιτικές ελευθερίες. Είναι προτεραιότητα της Νέας Δημοκρατίας γιατί η νέα κυβέρνηση φοβάται το μαχητικό φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα. Αποτελεί ακραίο αποπροσανατολισμό της δημόσιας συζήτησης η επιχειρηματολογία για “κέντρα ανομίας”. Αν θέλουν κέντρα ανομίας να ψάξουν στις offshore και στα σκάνδαλα. Το πρόβλημα των πανεπιστημίων είναι τα δίδακτρα, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και ο νεοφιλελευθερισμός. Το χτύπημα στο άσυλο αποτελεί προπομπό της ποινικοποίησης του φοιτητικού συνδικαλισμού και της κατάκτησης του φοιτητικού κινήματος να αντιστέκεται με μαχητικό και γι’ αυτό νικηφόρο τρόπο στα βασικά προβλήματα που προαναφέρθηκαν», μπαίνει στο ζουμί της συζήτησης ο Κώστας.

«Το θέμα του ασύλου αφορά όλο τον λαό», συνεχίζει. «Για τους ερευνητές και όλους τους εμπλεκόμενους στην εκπαιδευτική διαδικασία δεν αποτελεί πρόβλημα τα πανεπιστήμια να είναι ανοιχτός χώρος για εργαζόμενους, σωματεία, πολιτιστικές ομάδες. Μάλιστα σε μια περίοδο που η λαϊκή και εργατική δράση ποινικοποιείται το ίδιο το άσυλο έδινε και δίνει χώρο προστασίας της λαϊκής διεκδίκησης».

Φέρνει δύο παραδείγματα: «Οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί πριν από ένα χρόνο, όταν κλιμάκωσαν τους αγώνες τους για διορισμούς, κατέλαβαν την πρυτανεία. Αυτό για τους κυβερνώντες ίσως λέγεται ανομία. Για μας λέγεται δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Παλιότερα, το 2011, 300 μετανάστες χωρίς χαρτιά κατέλαβαν τη Νομική Σχολή. Για τους κυβερνώντες αποτελεί ανομία. Για μας αποτελεί αγώνα για τα θεμελιώδη δικαιώματα. Η Κεραμέως θέλει να καταργήσει το άσυλο για τους ίδιους λόγους που ο Βρούτσης θέλει να χτυπήσει το δικαίωμα στην απεργία. Θέλουν να τελειώνουν με τις συλλογικές διεκδικήσεις. Σε πολλές φάσεις κλιμάκωσης των αγώνων, συνελεύσεις εργαζόμενων μαζί με φοιτητές, εκπαιδευτικούς, μαθητές, βρήκαν στα πανεπιστήμια χώρο να συζητήσουν, να συνδέσουν τους αγώνες τους ελεύθερα από την καταστολή και το μακρύ χέρι της αστυνομίας και της Ασφάλειας».

Ο ίδιος θυμάται ότι «μία από τις πιο έντονες μνήμες από τα φοιτητικά μου χρόνια στη Νομική του ΑΠΘ ήταν η υπόθεση “ζαρντινιέρα”, ο ξυλοδαρμός του Κύπριου φοιτητή έξω από το Πανεπιστήμιο, το 2006. Η κατάργηση του ασύλου στοχεύει σε ζαρντινιέρες μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου. Αν ως ερευνητές ήμασταν αδιάφοροι απέναντι σε τέτοιες εξελίξεις θα ήμασταν όχι απλώς κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά ανάξιοι του ρόλου μας».

Γιατί ένας ερευνητής από πανεπιστήμιο του εξωτερικού να αγωνιά για το πανεπιστημιακό άσυλο στην Ελλάδα; «Για πολλούς υποψήφιους διδάκτορες σε πανεπιστήμια του εξωτερικού η βούλησή μας είναι με την απόκτηση του διδακτορικού μας να επιστρέψουμε στην Ελλάδα. Από αυτή την άποψη μας απασχολεί πολύ αν τα πανεπιστήμια θα είναι χώρος ελευθερίας της έρευνας ή χώρος που το κλομπ του αστυνομικού θα αποτελεί καθημερινότητα μαζί με την υποχρηματοδότηση και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Οταν η χρηματοδότηση για την Ερευνα είναι αυτή τη στιγμή στα χέρια ενός υπουργού που πριν από λίγους μήνες θεωρούσε ότι η Κοινωνιολογία κάνει τα παιδιά μας αριστερά και πρέπει να χτυπηθεί, ειδικά όσοι προερχόμαστε από τις ανθρωπιστικές επιστήμες δεν θα αφήσουμε λεπτό εφησυχασμού. Το εκπαιδευτικό κίνημα μπορεί άλλη μια φορά να αποτελέσει ασύμμετρη απειλή και νεκροθάφτη των αντιδραστικών και συντηρητικών σχεδίων».

«Το πανεπιστήμιο θα γίνει μια μηχανή υπάκουων μηχανών»

Δημήτρης Μηλιόρδος, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, 35 ετών

«Η φιλολογία περί “ανομίας”, που παρουσιάζει η κυβέρνηση, δεν είναι μέσα στα πανεπιστήμια. Είναι πέριξ του πανεπιστημίου, σε ελάχιστες σχολές. Οποτε ο κόσμος του πανεπιστημίου, φοιτητές και εργαζόμενοι, χρειάστηκε να προστατεύσουν το πανεπιστήμιο, το έκαναν. Στις καταλήψεις του ’06-07 δεν υπήρχαν φθορές, ούτε περιστατικά βίας. Οσο ήταν ζωντανό το πανεπιστήμιο, το περιφρουρούσαν οι φοιτητές», ξεκινά ο Δημήτρης.

«Θεωρώ ότι η κατάργηση του ασύλου είναι ένας δούρειος ίππος που περιλαμβάνει όλα τα εκπαιδευτικά αλλά και εργασιακά ζητήματα του πανεπιστημίου. Εμείς, για παράδειγμα, είμαστε όλοι μπλοκάκηδες, έχουμε εργοδότη το πανεπιστήμιο, αλλά θεωρούμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες. Δεν μπορούμε να ζήσουμε από τη δουλειά μας, δεν έχουμε άδειες, ούτε επιδόματα. Είναι μια κοπέλα έγκυος και δεν έχει καμία ασφαλιστική ή άλλη κάλυψη. Γι’ αυτό θεωρούμε εμπαιγμό τα δήθεν κίνητρα ενίσχυσης της μητρότητας».

Τι σηματοδοτεί για εκείνον η κατάργηση του ασύλου: «Σημαίνει ότι θα σε κάνει έναν άνθρωπο-εξάρτημα που θα προσπαθεί να πάρει τον καλύτερο βαθμό, να τελειώσει γρήγορα, να ανταγωνίζεται τον συνάδελφό του. Δεν θα έχει καμία σχέση με ό,τι γνωρίσαμε εμείς, που κοινωνικοποιηθήκαμε, δεθήκαμε με συναδέλφους από διάφορα μέρη της Ελλάδας, χάρη και στην ελευθερία του ασύλου. Σε ένα πανεπιστήμιο της αγοράς, χωρίς άσυλο, θα λεγόμαστε επιστήμονες, αλλά θα είμαστε απλά εξειδικευμένοι σε ένα στενό τομέα που θα απαξιώνεται πολύ γρήγορα. Ζητούμενο θα είναι να βρεις μια 8άμηνη, 6άμηνη, 3μηνη δουλίτσα. Μετά να πας άνεργος στον ΟΑΕΔ. Να επανειδικευτείς, να ξανακάνεις ένα εξάμηνο και πάει λέγοντας. Το πανεπιστήμιο θα γίνει μια μηχανή υπάκουων μηχανών».

Τέλος, θεωρεί ότι η κατάργηση του ασύλου θα πλήξει άμεσα την ελεύθερη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων, που «λειτουργούν ακόμα με μορφές άμεσης δημοκρατίας, που αποφασίζουμε, συλλογικά, χωρίς να αναθέτουμε σε άλλον να μας λύσει τα προβλήματα. Αν καταργηθεί το άσυλο θα πάψει και αυτό να υπάρχει»

«Στις ανάγκες της αγοράς δεν χωράει το άσυλο»

Νίκος Παλληκαράκης, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο ΕΜΠ στον τομέα Μαθηματικών, μέλος της συλλογικότητας «LABour, Αγωνιστική παρέμβαση στην έρευνα», 31 ετών

«Υπέγραψα στο κάλεσμα γιατί το ζήτημα του ασύλου με αφορά άμεσα και ως πολίτη και ως εργαζόμενο στον χώρο του πανεπιστημίου. Η επίθεση ενάντια στο άσυλο, ένα δικαίωμα δημοκρατικά κατακτημένο, με αγώνες πάρα πολλών ετών, εντάσσεται στην ευρύτερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας», μας λέει ο Νίκος.

«Η κατάργηση του ασύλου ταιριάζει γάντι στην επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου. Στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο δεν χωράνε ούτε πολλοί φοιτητές ούτε οι αγώνες φοιτητών και εργαζομένων. Για παράδειγμα, οι κινητοποιήσεις των διοικητικών ενάντια στις διαθεσιμότητες, την περίοδο 2012-13, θα καταστέλλονταν πολύ πιο εύκολα χωρίς την ύπαρξη του ασύλου».

Στη ρητορική που ταυτίζει το άσυλο με την εγκληματικότητα απαντά: «Οι ίδιοι που αθωώνουν βαρόνους ναρκωτικών, χειροκροτούν τα πογκρόμ τοξικοεξαρτημένων γύρω από τους πανεπιστημιακούς χώρους, στους οποίους όλως τυχαίως μεταφέρεται η πιάτσα των ναρκωτικών. Το έδαφος για τη συκοφάντηση του ασύλου, ώστε να έρθει η Ν.Δ. να το καταργήσει, είχε στρωθεί από το Πόρισμα Παρασκευόπουλου, που έβαζε στο ίδιο κάδρο της “βίας” κακουργηματικές πράξεις, όπως η διακίνηση ναρκωτικών, με τις καταλήψεις σχολών έπειτα από αποφάσεις φοιτητικών συνελεύσεων».

Η επίθεση στο άσυλο, καταλήγει, είναι «η κορυφή του παγόβουνου στις μεταρρυθμίσεις που έρχονται στην Παιδεία και την Ερευνα. Με βάση τις εξαγγελίες της κυβέρνησης μιλάμε για κατάργηση του άρθρου 16 που σημαίνει ιδιωτικά πανεπιστήμια. Θα μαραζώσουν, πιθανόν θα κλείσουν πολλά τμήματα, που θα αξιολογηθούν ως “μη αποδοτικά”, αφού οι ανάγκες της αγοράς θα καθορίζουν και το πρόγραμμα σπουδών και το ερευνητικό αντικείμενο των τμημάτων. Σε αυτό το περιβάλλον σίγουρα δεν χωράει το άσυλο».

«Τα προβλήματα είναι οι περικοπές των χρημάτων για την Παιδεία»

Aλκηστη Πρέπη, υποψήφια διδακτόρισσα στη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ, 34 ετών

«Υπέγραψα το κάλεσμα γιατί ως φοιτήτρια στη Γαλλία βίωσα στην πράξη τι σημαίνει να μπαίνει η Αστυνομία στις σχολές. Οταν το 2006 ξέσπασαν μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις ενάντια στο αντεργατικό Σύμφωνο Πρώτης Aπασχόλησης (CPE), το πρώτο που έκανε η γαλλική κυβέρνηση για να καταστείλει τις νεανικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις ήταν να στείλει την αστυνομία να σπάσει τις καταλήψεις στις σχολές. Το ίδιο συνέβη το 2016 στο κίνημα ενάντια στον εργασιακό νόμο Ελ Κομρί, που σημειώθηκαν ακραίες σκηνές αστυνομικής βίας. Τέτοιες σκηνές στην Ελλάδα δεν τις έχουμε δει τόσο πρόσφατα. Από αυτή την άποψη είναι σαφές ότι η κατάργηση του ασύλου χτυπάει ένα φοιτητικό κίνημα που μπορεί να εναντιωθεί σε αντίστοιχα αντιδραστικά νομοσχέδια, που θα υποστηρίξει την ελεύθερη έρευνα, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, τη δημόσια και δωρεάν παιδεία»

Ως υποψήφια διδακτόρισσα της Αρχιτεκτονικής είναι κατηγορηματικά αντίθετη σε κάθε προοπτική μετακίνησης ή «μουσειοποίησης» του Κάτω Πολυτεχνείου, σχέδια που πάγωσαν προσωρινά και διαφωνεί με την αντίληψη που παρουσιάζει το ΕΜΠ τής Πατησίων ως «άντρο ανομίας»:

«Το Πολυτεχνείο είναι ένας πολύ ζωντανός χώρος, συζητάμε, κάνουμε εκδηλώσεις, γνωρίζουμε ανθρώπους και ιδέες. Δεν είναι ένας αποστειρωμένος ερευνητικός χώρος, με κόσμο που κάνει μόνο τη δουλίτσα του. Τα πραγματικά προβλήματα του πανεπιστημίου είναι οι περικοπές των χρημάτων για την Παιδεία. Εχουν κοπεί οι συνδρομές σε επιστημονικά περιοδικά. Δεν μπορούμε να πάμε σε συνέδρια. Αυτά μας λείπουν για να προχωρήσουμε και δεν λύνονται ούτε με την κατάργηση του ασύλου ούτε με την ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου, που θα κάνει την Ερευνα χειραγωγούμενη από τις εταιρείες».

https://www.efsyn.gr


! Πληροφορίες: Εδώ γίνεται η συλλογή υπογραφών κατά της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου και στη σελίδα του facebook «Κάτω Τα Χέρια Από Το Ασυλο»

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου