Μετά τη σφαγή στα περίχωρα της Μόσχας την Παρασκευή το βράδυ, την επόμενη μέρα είχαμε μπαράζ πυραυλικών επιθέσεων από την Ουκρανία στην Κριμαία και πριν λίγο στην περιφέρεια του Μπέλγκοροντ και από τη Ρωσία στο Κίεβο. Κανείς στη Δύση δεν νοιάζεται πλέον για πολιτική λύση. Τώρα οι ευρωπαίοι ηγέτες δηλώνουν πως θα κάνουν τα πάντα για να ηττηθεί η Ρωσία. Μέχρι και την πιθανότητα να σταλούν νατοϊκά στρατεύματα στο μέτωπο δεν αποκλείουν, όπως είπε πρόσφατα ο Μακρόν!
Μάλιστα ο Βέλγος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ το τερμάτισε δηλώνοντας: «Εάν δεν δώσουμε τη σωστή απάντηση ως Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν δώσουμε στην Ουκρανία αρκετή βοήθεια για να σταματήσει τη Ρωσία, είμαστε οι επόμενοι! Κατά συνέπεια, πρέπει να είμαστε αμυντικά έτοιμοι και να περάσουμε σε λειτουργία οικονομίας πολέμου! Αν θέλουμε ειρήνη, πρέπει να ετοιμαστούμε για πόλεμο»!
Πώς όμως μπορεί να τελειώσει ένας πόλεμος ανάμεσα σε πυρηνικές δυνάμεις; Αν, για παράδειγμα, η Ρωσία βρεθεί στα πρόθυρα μιας ήττας, γιατί δεν θα ρισκάρει την ισοπαλία με χρήση πυρηνικών μέσων; Τι θα κερδίσει από την «ισοπαλία» η Ευρώπη αν καταστραφεί; Μα θα καταστραφεί και η Ρωσία, είναι μια απάντηση. Αυτό είναι το ζητούμενο! Έχει προσέξει κανείς στον χάρτη το μέγεθος της Ρωσίας, που το μεγαλύτερο μέρος της έκτασής της είναι η «οροφή» της εκτός πολέμου Ασίας, όπου ζει και εργάζεται το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού; Τις ίδιες δυνατότητες και πιθανότητες έχουμε εμείς ως Ευρωπαίοι να ορθοποδήσουμε με τους Ρώσους που μπορούν να αναγεννηθούν στη Σιβηρία;
Σε ποιους λογοδοτούν οι Ευρωπαίοι νανο-ηγέτες που δήθεν ανησυχούν για την άνοδο της Ακροδεξιάς; Στους Αμερικανούς ή στους πολίτες τους; Αναλογίζεται κανείς τι σημαίνει η μετατροπή της ευρωπαϊκής οικονομίας σε πολεμική; Ποιο θα είναι το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, οι συνθήκες ζωής, οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες σε πολεμικές συνθήκες; Παρακολουθεί κανείς τι γίνεται σήμερα στην τέως ουδέτερη και ευημερούσα Φινλανδία, που πιέστηκε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ; Φρένο στη λειτουργία καταστημάτων, σχολείων, μέσων μεταφοράς και πτήσεων φέρνει στη Φινλανδία η απεργία περίπου 300.000 εργαζομένων, οι οποίοι διαμαρτύρονται ενάντια στην εργασιακή μεταρρύθμιση που προωθεί η κεντροδεξιά κυβέρνηση της χώρας. Τα συνδικάτα των εργαζομένων στον δημόσιο και στον κοινωνικό τομέα (JHL), στη βιομηχανία (SAK) και στις υπηρεσίες (PAM) ανακοίνωσαν ότι τα μέλη τους προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Το νομοσχέδιο εργασιακής μεταρρύθμισης που παρουσίασε η κυβέρνηση του συντηρητικού πρωθυπουργού Πέτερι Όρπο προβλέπει αλλαγές στις συλλογικές συμβάσεις. Παράλληλα, η κυβέρνηση θέλει να περιορίσει το δικαίωμα στην απεργία, να μειώσει τα επιδόματα ανεργίας και να εισαγάγει μία ημέρα κατά την οποία οι εργαζόμενοι που λαμβάνουν αναρρωτική άδεια δεν θα πληρώνονται! Οι Ευρωπαίοι αγρότες δεν έχουν λάβει απαντήσεις και είναι μόνιμα στους δρόμους. Και στον ευρωπαϊκό βραχίονα των ΗΠΑ, τη Βρετανία, σύμφωνα με πρόσφατα επίσημα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από το υπουργείο Εργασίας, το 21% του πληθυσμού είναι σε κατάσταση φτώχειας, δηλαδή 14,3 εκατομμύρια άνθρωποι.
Και μέσα σε όλα αυτά ο Έλληνας πρωθυπουργός λέει ναι σε όλα, όχι βέβαια για τα εθνικά συμφέροντα όσο για την εξασφάλιση της δικής του προστασίας από τους Αμερικανούς, ως ο πλέον υποτακτικός πρωθυπουργός! Ενώ, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση πανηγυρίζει προκαταβολικά για την υποτιθέμενη «τέταρτη διαδοχική αύξηση» του κατώτατου μισθού, νέα πανευρωπαϊκή έρευνα αποδεικνύει ότι οι πραγματικοί μισθοί στη χώρα μας μειώθηκαν αθροιστικά τη διετία 2022-23 σχεδόν κατά 9,4%, ποσοστό υπερδιπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Την ίδια χρονική περίοδο οι ελληνικές επιχειρήσεις αύξησαν τα κέρδη τους κατά 9,3% σε σύγκριση με το 2021, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. είναι 2,1%. Εκτός αυτού, οι λόγοι που επικαλέστηκε ο οίκος Moody’s για τη στασιμότητα της ελληνικής οικονομίας ήταν τα υψηλά ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών παρά τις υψηλές αποδόσεις του τουρισμού και των συνδεδεμένων με αυτόν λοιπών δραστηριοτήτων.
Και οι δικαιολογίες πως στην περίπτωση της Ουκρανίας είμαστε με το Διεθνές Δίκαιο είναι κραυγαλέα υποκριτικές όταν το Διεθνές Δίκαιο στην περίπτωση της Κύπρου παραβιάζεται εδώ και μισό αιώνα, γίνεται θρύψαλα στη Γάζα, όπως έγινε στο Ιράκ και στη Γιουγκοσλαβία. Τον λόγο έχουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, πριν να είναι αργά. Όσο για το Εθνικό Δίκαιο, άστα να πάνε!
από:https://www.avgi.gr