Δεν είναι απλώς ότι ισχύει η "διάγνωση" του Γ. Κύρτσος ότι "ο Α. Γεωργιάδης τα έχει χαμένα και λέει ανοησίες". Το βασικό είναι ότι αυτή την στιγμή δεν έχουμε απέναντι μας απλώς μια γραφική περίπτωση, έμπορο έντυπης σαβουροπραμάτειας, "θαυματουργών νανογυλέκων" και έναν ανιστόρητο προωθητή-πωλητή εθνικιστικού κουτόχορτου για το δεξιό ποίμνιο. Εχουμε στο πρόσωπο του, τον αντιπρόεδρο του κυβερνητικού κόμματος, μια επικίνδυνη ανίατη περίπτωση, που η περίπτωση του "αδιευκρίνιστου ποσού το κάγκελο", έχει εκτραχύνει την περίπτωση του.

 

Και δείτε σύμπτωση: Την μέρα κατά την οποία, το 1947 οι ιδεολογικοί του πρόγονοι έθεταν σε λειτουργεία το κολαστήριο της Μακρονήσου, το «αναρρωτήριο ψυχών», η «συνέχιση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού», η «εθνική κολυμβήθρα», η «νέα Εδέμ στα μάτια της ελληνικής Ιστορίας», ο «Νέος Παρθενών», όπως το χαρακτήριζαν, εμφανίζεται στην τηλεόραση ο Α. Γεωργιάδης για να μας "διδάξει" το πώς "εκσυγχρονίστηκε" η αντικομμουνιστική προπαγάνδα στα χρόνια του δεξιού "επιτελικού κράτους".

"Η Ελλάδα έχει ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη γιατί η αριστερά διαχρονικά εμπόδιζε όλα τα έργα προόδου, γι' αυτό. Γιατί είναι η καταστροφή της χώρας. Αν δεν υπήρχε αριστερά στην Ελλάδα θα είχαμε κάνει όλα τα έργα. Αυτή δεν μας αφήνει επί 20ετίες" περιείχε το παραλήρημα ενός ανθρώπου ο οποίος "τα έχει χαμένα" και λέει επικίνδυνες ανοησίες.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο Γεωργιάδης. Ο ίδιος μπορεί εκτός των άλλων να έχει χάσει εντελώς την αυτοκυριαρχία του και να παραλογίζεται βλέποντας ορατό το ενδεχόμενο να λογοδοτήσει για τα πεπραγμένα του, έστω και σε μια αστική "δικαιοσύνη" που κάποιες φορές, για τις ανάγκες του συστήματος, όπως έχουμε δει και στο παρελθόν, αναγκάζεται να "κάψει" και καθεστωτικά πρόσωπα.

 

Προσέξτε την ουσία. Ο Γεωργιάδης μιλάει σαν να αντιπροσωπεύει διαχρονικά όλο το αστικό καθεστώς. Προβάλλει το Δεξιά=Ελλάδα=Πρόοδος και αντιστοίχους Αριστερά=Καταστροφή=Οπισθοδρόμηση. 

 

Αυτή η αντίληψη της δεξιάς έχει βαθιές ρίζες. 

Ας δούμε, λοιπόν ένα ιστορικό περιστατικό.

Ένα, λοιπόν από τα μεγαλύτερα καθάρματα που υπήρξαν την περίοδο της κατοχής ήταν ο αρχηγός του αιματοβαμμένου Μηχανοκίνητου της αστυνομίας Νίκος Μπουραντάς.

Αμέτρητα είναι τα εγκλήματά του σε βάρος του ελληνικού λαού, που είχε κάνει πάντα σε συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές. Ληστείες, δολοφονίες και ουκ άνευ αριθμός εγκλημάτων.

Μετά την απελευθέρωση έγιναν κάποιες δίκες -παρωδία στα δικαστήρια δοσιλόγων. Σε κάποια απ’ αυτές βρέθηκε κατηγορούμενος και ο Ν. Μπουραντάς.

Παρόλα τα αδιάσειστα στοιχεία για τη συνεργασία του με τους Γερμανούς, παρότι τις μαρτυρίες ότι εκτελούσε ο ίδιος ΕΑΜίτες  και τον ενεργό προδοτικό του ρόλο στο Μπλόκο της Κοκκινιάς, αθωώθηκε πανηγυρικά από τα δικαστήριο σκοπιμότητας. Κι ο λόγος ήταν ότι στην απολογία του ισχυρίστηκε ότι έκανε, το έκανε γιατί αγαπούσε την Ελλάδα και την προστάτευσε από τους "απάτριδες κομμουνιστές". Εχει μείνει μνημειώδεις η φράση του: “Εγώ τρώγω ένα ξεροκόμματο, βουτηγμένο στο αίμα! Αλλά ρέει στις φλέβες μου άφθονο ελληνικό αίμα”. Και αφού ο τύπος είχε τόσο "ελληνικό αίμα" μέσα του, το αστικό κράτος τον αντάμειψε μετά την αθώωσή του κάνοντάς τον αστυνομικό διευθυντή Αθήνας.

Αυτή την φορά όμως η ιστορία θα επαναληφθεί σαν φάρσα. Και το σαλτάρισμα δεν εγγυάται απαραίτητα την παραμονή της αρχειοθέτησης. Να θυμίσουμε ότι για πρώτη φορά στα νομικά χρονικά υπάρχει επίσημο κρατικό έγγραφο που απαλλάσσει ελεγχόμενο πρόσωπο για δωροληψία με την πιθανολόγηση ότι "είναι άτομο χαρακτηριστικής κουφότητας και δεν αντιλαμβάνεται τι πράττει και γιατί το πράττει",