Αν η σύγκρουση των τρένων ήταν σίκουελ χολιγουντιανής ταινίας·, θα είχε τίτλο «Ο άφταιχτος ξαναχτυπά». Επικοινωνιολόγοι και λογογράφοι θα έκαναν συνεχείς συσκέψεις για το promotion. Αν πούμε ότι μια μεταφυσική κατάρα πλανιέται πάνω από την κοιλάδα των Τεμπών, δεν θα μας πιστέψουν οι ορθολογιστές. Ούτε με την κακιά στιγμή θα πείσουμε. γιατί την επικαλούνται οι δολοφόνοι.

Αντίθετα, το ανθρώπινο λάθος αντέχει στην κοινή λογική. Ετσι τα πλυντήρια των ΜΜΕ, που την επαύριον του δυστυχήματος δούλευαν στο φουλ, είχαν προλειάνει το έδαφος για το τηλεοπτικό μήνυμα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν εμφανίστηκε φυσικά ως πρωθυπουργός που σέβεται το αξίωμά του και τους θεσμούς, αλλά ως άτομο που έβγαλε πόρισμα, υπέδειξε τον υπαίτιο και αχρήστευσε με μια μονοκοντυλιά την επιτροπή που υποσχέθηκε.

Η αυτοκριτική έλειπε σε ταξίδι για μπίζνες, δεν έμαθε ποτέ τους λόγους παραίτησης του Χρήστου Κατσούλη, ενώ οι προφητικές καταγγελίες των «τεμπέληδων» συνδικαλιστών δεν έφτασαν ποτέ στ’ αυτιά του. Αλλωστε αυτά είναι εξασκημένα μόνο στην προηγμένη τεχνολογία του Predator και όχι στους manual θορύβους. Κανένας βέβαια από τους παρατρεχάμενους δεν του είπε ότι με το αξύριστο look δεν εξευμενίζεται ο θυμός για τις ζωές που χάθηκαν στις ματωμένες ρόγες. Οτι οι δημοσκοπήσεις που κολακεύουν την έπαρση για μια εκλογική νίκη δεν διαθέτουν τη σιγουριά της νομοτέλειας. Ενίοτε συμβαίνουν και εκτροχιασμοί, η σιδερωμένη πραγματικότητα μπορεί να τσαλακωθεί, γιατί σε κάθε στροφή παραμονεύει το απρόβλεπτο.

Οι αδιευκρίνιστοι όμως προς το παρόν νεκροί δεν είναι ταινία, αλλά τραγωδία που δεν την έγραψε ο υψιπετής Αισχύλος ούτε ο ευσεβής Σοφοκλής αλλά ο ρεαλιστής Ευριπίδης. Μόνο που στα έργα του οι σκηνές αναγνώρισης γίνονται μεταξύ ζωντανών, από μια ουλή στο γόνατο, ένα σημάδι στην πλάτη ή ένα σπάνιο κόσμημα φορεμένο στον λαιμό.

Στα εργαστήρια της Λάρισας οι μανάδες θα προσπαθήσουν να ταυτοποιήσουν τα παιδιά τους από ένα μισοσβημένο τατουάζ στο λιωμένο δέρμα, από μια αδέσποτη τρίχα, ένα αποτύπωμα πάνω στην καμένη λαμαρίνα. Και τα κεριά που θα ανάβουν εσαεί στους τάφους τους δεν θα έχουν καμιά σχέση με τα χεράκια της τούρτας με τα οποία πανηγύριζε ο Χατζηδάκης τις ιδιωτικοποίησης. Τα τελευταία ταιριάζουν μονάχα με εκείνα που κρατούσαν οι νέοι στη Θεσσαλονίκη για να θρηνήσουν τους συνομηλίκους τους και να φωτίσουν το πανό: «Οι νεκροί μας, τα κέρδη τους».

Αυτοί οι νεαροί μπορεί να φτύνουν ία χημικά με τα οποία τους περιλούζουν, αλλά δεν μασάνε τις επικοινωνιακές φούσκες για «ασημένια βέλη» που μετατρέπονται σε φέρετρα ούτε τη βουρκωμένη παραίτηση του Κώστα Αχ. Καραμανλή, που μετά τον σταθμάρχη έγινε ο δεύτερος αμνός ο αίρων τας αμαρτίας του «επιτελικού κράτους».

Ο Μητσοτάκης. αντίθετα, θεωρεί τον εαυτό του κλειδούχο και πασχίζει για την πολιτική του επιβίωση, ακόμη κι όταν ο κρότος από τα δυο τρένα έχει ξεκουφάνει το πανελλήνιο. Δεν πρόκειται για απλή ανευθυνότητα, γιατί ακόμη κι αυτή μπορεί να έχει το ελαφρυντικό της προχειρότητας. Αποτελεί συνειδητή επιλογή ενός ανθρώπου που φιλοδοξούσε να ηγηθεί της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και ταυτίστηκε με τον στίχο του Σεφέρη «κάτω απ’ τη γέρικη συκομουριά στεγνός ο αέρας γύρισε. Οσμίζουνταν παντού φλουριά και μας επούλησε».

Πηγή: Χρύσα Κακατσάκη – Documento
πηγη:http://vathikokkino.gr