Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 20 Νοέ 2022
Δημοσκοπική γραφειοκρατία ή προσεκτική ανάγνωση;
Κλίκ για μεγέθυνση

 

Οι περισσότερες αναλύσεις που προσεγγίζουν το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. χρησιμοποιούν την ποσοτική σύγκριση, ανάλυση, ερμηνεία δεδομένων. Από τις αριθμητικές εκτιμήσεις προσπαθούν να κάνουν πολιτικές αναγωγές. Να εκτιμήσουν τη διείσδυση στην κοινή γνώμη, τη διείσδυση σε νέο κοινό, τις πιθανότητες ανάληψης κυβερνητικής ευθύνης κ.λπ. Στο τέλος καταλήγουν να μοιράζουν ποσοστά επί του εξουσιαστικού επίδικου: πόσες πιθανότητες νίκης, κατίσχυσης, κυβέρνησης, άρα εξουσίας, συγκεντρώνει η Ν.Δ., πόσες ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Αναλυτές όχι μόνο της στρατευμένης κυβερνητικής κειμενογραφίας, που είναι προβλέψιμοι.

Η ανάλυση ποσοτικών στοιχείων πάσχει ιδρυτικά. Πέρα από έναν γενικό κοινωνικό αμυντισμό που υπερκαθορίζει σήμερα τις ανθρώπινες σχέσεις και εκδηλώσεις, η αναλυτική τεχνική νομίζω ότι δεν περιλαμβάνει μεγάλο μερίδιο νέων πολιτών οι οποίοι δεν απαντάνε σε σταθερό τηλέφωνο (γιατί δεν είναι ποτέ στο σπίτι, πιθανόν δεν έχουν καν σταθερό) ή άλλους που δεν απαντάνε σε τηλεφωνικές ερωτήσεις από μια γενική ανασφάλεια (υποπτεύονται ή ακούνε για «ψάρεμα» από συμμορίες ή έχουν θεσμικούς φόβους και σιωπούν). Επίσης, το κυριότερο, η στιγμιαία ιεράρχηση ενός πολίτη (επομένως η απάντηση, η θέση) έχει πολύ χαλαρή (ή μικρή) σχέση με τη γενική πολιτική του ιεράρχηση. Η τσαντίλα ή η ευωχία από ένα άσχετο συμβάν μπορούν να καθορίζουν την πολιτική του προτίμηση, τουλάχιστον προς στιγμήν. Υπό την επιρροή ενός περιστατικού μπορεί να είναι large, επιεικής ή το αντίθετο. Η κάλπη όμως, η ανακεφαλαίωση επί της κάλπης, είναι κάτι άλλο. Όταν οι πολίτες ήταν εμμενείς «κάτοικοι» σε κάποιο ιδεολογικό κέλυφος είτε σε κάποια οικογενειακή παράδοση (εμείς ήμασταν πάντοτε με το κράτος, με τη Δεξιά ή το ανάποδο), μπορούσες να κάνεις ασφαλέστερες αναγωγές, εκτιμήσεις. Σήμερα, τέτοιες πολυτέλειες σταθερότητας και εμπλοκής γίνονται συνεχώς και πιο μειοψηφικές. Ο πολίτης πάει με ρεύματα, αλλάζει, απιστεί, αυτοσυσπειρώνεται. Στο τέλος υπάρχει μια σκληρή εκλογική ωμότητα. «Ποιος θα μου κάνει τη δουλειά», όχι «ποιος θα με μαγέψει». Πίσω από αυτό κρύβεται η αξιωματική θέση «όλοι την πάρτη τους κοιτάζουν» κ.λπ.

Είναι κυρίαρχη η μηδενιστική αυτοαναφορικότητα, η ικανότητα (πολιτική ιδιότητα πλέον) οι πολίτες να ολισθαίνουν ανάμεσα στα κόμματα, ανάμεσα στα πρόσωπα, να συγχέουν πολιτικά και lifestyle χαρακτηριστικά, να μιξάρουν την κριτική με την αποκαθήλωση, να διαμορφώνουν εντέλει μια πολιτική και πολιτιστική μεταβλητότητα που εξελίσσεται σε κρυψίνοια, η οποία μάλιστα μερικές φορές παίρνει τη μορφή μιας εξωστρέφειας, μιας διακηρυκτικής εκδηλωτικότητας. Σε ένα τέτοιο πολιτιστικό νεφέλωμα, τα αναλυτικά εργαλεία των μετρητών-παρατηρητών, είτε τα δημοσκοπικά είτε αυτά πολλών πολιτικών παρατηρητών, μου φαίνονται εξαιρετικά ισχνά, ξεπερασμένα (όταν δεν είναι απλώς επιστρατευμένα). Εκτιμήσεις επί χάρτου, υστερούν εκ των πραγμάτων, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει «χάρτης». Δεν υπάρχει βάση ασφαλών δεδομένων. Πολιτικά συμπεράσματα με βάση ακαριαίες αντιδράσεις, με βάση ορμές, με βάση μια στιγμιοτυπική ανάγνωση της Ιστορίας (όχι μόνο της μεγάλης Ιστορίας, αλλά και της αυτοϊστορίας, της αυτοβιογραφίας), πολιτικά συμπεράσματα με βάση ακινητοποιημένες στιγμές μιας ακατάσχετης κοινωνικής ροής είναι εξαιρετικά επισφαλή. Δεν θέλω να υπονομεύσω τη δημοσκοπική αλήθεια, ούτε όμως να δεχτώ τις γραμμικές απλουστευτικές αναγωγές (π.χ. της καταλληλότητας για πρωθυπουργός) ως θέσφατα.

Υπάρχει όμως μια διαφορετική ζώνη εξέτασης του πραγματικού. Η ζώνη της εγγύτητας με τον κοινωνικό βρασμό, η ζώνη της γείωσης, η σκοτεινή ζώνη της πραγματικής ζωής. Οι τόποι δουλειάς, οι τόποι διαβίωσης, τα σχολεία, τα φροντιστήρια, οι τόποι άθλησης, οι διάφορες μικροκοινωνίες που υπάρχουν, οργανώνονται, εκφράζονται. Οι πολιτικοί «ωτακουστές» λείπουν. Όχι οι γραφειοκράτες, αλλά οι άνθρωποι με τις πρωτογενείς εμπειρίες. Μοιάζει με «πορτρέτο εργασίας» της μεταδικτατορικής περιόδου; Μοιάζει με τη τακτική «βάσης» του ΚΚΕ ή του πρώιμου ΠΑΣΟΚ; Μπορεί. Ο αποκλεισμός του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. από μεγάλο μέρος της επικοινωνίας πρέπει να βρει λύσεις και τέτοιου είδους. Η φυσική επαφή είναι αναντικατάστατη, εκτός των άλλων και για τη μεγάλη συναισθηματική δραστικότητά της.

πηγη: https://www.avgi.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου