Η εξωτερική πολιτική είναι άλλο ένα πεδίο στο οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναθεωρεί τις γενικά παραδεκτές πρακτικές της Μεταπολίτευσης, μετά την αποδόμηση της κοινωνικής πρόνοιας, της παιδείας και της εργασίας. Και το κάνει άγαρμπα, με διαρκείς υπαναχωρήσεις, διγλωσσία και αιφνιδιασμούς, δεσμεύοντας τη χώρα και επόμενες κυβερνήσεις σε πολιτικές τις οποίες δύσκολα θα μπορούν να επανορθώσουν.

Η προσωπική διπλωματία του Κυριάκου Μητσοτάκη προκαλεί ήδη αναταράξεις όχι μόνο στην αντιπολίτευση, αλλά και στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, όπως έχει διαφανεί από δημόσιες τοποθετήσεις των πρώην πρωθυπουργών Κ. Καραμανλή και Α. Σαμαρά. ΟΙ δύο πρώην πρωθυπουργοί, με ισχυρές απόψεις στην εξωτερική πολιτική, διαφοροποιούνται εντόνως από τον Κυρ. Μητσοτάκη.

Ακολουθούν μεταξύ τους διαφορετικές γραμμές και δόγματα, αλλά σε κάθε περίπτωση φαίνεται να αποδοκιμάζουν τις ακροβασίες Μητσοτάκη και να προειδοποιούν.

Η εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη, όπως έχει διαφανεί στην πρωθυπουργική του τριετία, είναι σχετικά απλή: ασκείται ερήμην του υπουργού και του υπουργείου Εξωτερικών, ερήμην του ΚΥΣΕΑ, και φυσικά ερήμην της Βουλής.

Εμφανίζεται πάντα πρόθυμος να εξυπηρετήσει  τους Μεγάλους Συμμάχους, ιδίως τον υπερατλαντικό, πάντα πρόθυμος να συμμορφωθεί, να διευκολύνει, να παραχωρήσει, να ψωνίσει όπλα πολλών δισ., άνευ ουδενός ανταλλάγματος, πλην της μίας και μόνης διαβεβαίωσης mantra: είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, μεθερμηνευόμενο σε «οι σύμμαχοι μάς παρέχουν ασφάλεια έναντι της απειλούσας Τουρκίας».

Η ιστορία βεβαίως είναι πάντα πιο απρόβλεπτη, δεν  εμφανίζει πάντα μία σωστή πλευρά· ποικίλει. Και σίγουρα οι σύμμαχοι παρέχουν ρηματική συμπαράσταση στις ελληνικές γκρίνιες για την τουρκική επιθετικότητα, αλλά πάντα καταλήγουν με την προτροπή «κάνετε διάλογο και βρείτε τα» ― αυτή η προτροπή δεν περιέχει καμία απολύτως διαβεβαίωση ότι οι ΗΠΑ, η Γερμανία ή η Γαλλία, σε ενδεχόμενη θερμή εμπλοκή, θα συνδράμουν την Ελλάδα με άλλο τρόπο πλην της προτροπής για διάλογο.

Θυμόμαστε την αμερικανική παρέμβαση στην κρίση των Ιμίων: ήταν η προτροπή-εντολή Χόλμπρουκ «No ships, no flags, no troops», με την οποία δευτερογενώς εγκαινιάστηκαν και διεθνώς οι γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε βεβαίως ότι τα περιθώρια ελιγμών στις σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν είναι ιδιαιτέρως ευρέα.

Εκ των υστέρων μπορούμε να δούμε μάλιστα ότι από τις διάφορες κινήσεις εξωτερικής πολιτικής εκτός ατλαντικού πλαισίου, λίγες ευδοκίμησαν, λ.χ. η εγκατασταση της κινεζικής Cosco στο λιμάνι του Πειραιά, μα οι περισσότερες υπονομεύθηκαν και εγκαταλείφθηκαν, όπως ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Εντούτοις περιθώρια πάντα υπάρχουν, έστω και περιορισμένα.

Τούτων λεχθέντων, ας δούμε τις τελευταίες εξελίξεις, που επιβεβαιώνουν το σχήμα, ότι η «προσωπική διπλωματία» Μητσοτάκη δεσμεύει τη χώρα και μελλοντικές κυβερνήσεις, χωρίς να έχουμε κανένα χειροπιαστό όφελος, πέραν της ευαρέσκειας των συμμάχων.

Δώρα από τη Γερμανία; Οψόμεθα…

Για μια ακόμη φορά, μάθαμε σημαντική κίνηση της κυβέρνησης από τα χείλη ξένου αξιωματούχου. Πρόσφατα μάθαμε από τον Αμερικανό υπουργό Αμύνης ότι η Ελλάδα αποστέλλει δεύτερο φορτίο βαρέος οπλισμού στην Ουκρανία. Προχθές μάθαμε από τον Γερμανό καγκελάριο Σολτς, ότι η Ελλάδα αποστέλλει άρματα στην Ουκρανία, έναντι υπόσχεσης για αντικατάστασή τους με νέα άρματα γερμανικής κατασκευής.

Μερικές παρατηρήσεις. Πρώτη, ο Όλαφ Σολτς δεν διευκρίνισε τους οικονομικούς όρους της συμφωνίας· είπε ότι η συμφωνία θα διευθετηθεί σε δεύτερο χρόνο από τους υπουργούς Αμύνης.  Αντιθέτως, ο Ελληνας κυβερνητικός εκπρόσωπος σπέυδοντας να διασκεδάσει την κατακραυγή, είπε ότι  τα γερμανικά άρματα και τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού θα δωρηθούν.

Δεύτερη παρατήρηση. Στο φούντωμα της προσφοράς όπλων από ευρωπαϊκές χώρες στην Ουκρανία, προ μηνών, η μεν Πράσινη υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, η ιέραξ Αναλένα Μπέρμποκ καλούσε να δοθούν όσο το δυνατόν περισσότερα όπλα, η δε σοσιαλδημόκρατης υπουργός Αμύνης, η εγκρατής Άνεγκρετ Κραμπ-Κάρενμπαουερ συμπλήρωσε ότι «δεν έχουμε άλλα αποθέματα για δώρα, αλλά η γερμανική βιομηχανία είναι πανέτοιμη να πωλήσει στην Ουκρανία ό,τι χρειάζεται…» Μένει λοιπόν να δούμε αν τα γερμανικά άρματα θα δωρηθούν ή θα πωληθούν στην Ελλάδα, και υπό ποίους όρους.

Τρίτη παρατήρηση. Η Γερμανία δεν θέλει να ερεθίσει τη Ρωσία και χρησιμοποιεί την Ελλάδα για να προωθήσει εμμέσως βαρύ οπλισμό στην Ουκρανία. Προωθείται παλαιός οπλισμός ρωσικής τεχνολογίας, που αντικαθίσταται από νέο γερμανικό.

Το έχει πράξει και με την Τσεχία και την Πολωνία, όμως και στις δύο αυτές περιπτώσεις οι ανταλλαγές κόλλησαν, οι υποσχέσεις δεν εκπληρώθηκαν και προκλήθηκαν διακρατικές εντάσεις. Μεγάλες εντάσεις. Εικάζεται ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν θα φερθεί αναιδώς όπως ο Πολωνός πρόεδρος Ντούντα, να ζητά επιμόνως τα υποσχεθέντα.

Κρίση με Ιράν, θύμα η ναυτιλία

Η προθυμία του Κυρ. Μητσοτάκη να βρίσκεται στην σωστή πλευρά της ιστορίας κοστίζει μια αιφνίδια επιδείνωση των ελληνοϊρανικών σχέσεων με την εμπλοκή των ελληνόκτητων δεξαμονόπλοιων που κινούνται διαρκώς στον Περσικό Κόλπο. Τον περασμένο Απρίλιο δεσμεύτηκε από τις ελληνικές αρχές το ρωσικών συμφερόντων δεξαμενόπλοιο «Lana» (πρώην «Pegas») με φορτίο ιρανικής ιδιοκτησίας. Κατόπιν απόφασης αμερικανού δικαστηρίου, σε εφαρμογή του εμπάργκο κατά του Ιράν, η Ελλάδα προχώρησε στην κατάσχεση του φορτίου (105.000 τόνοι crude oil).

Οι Ιρανοί απάντησαν ακαριαία, όπως έχουν πράξει και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις: ένοπλοι Φρουροί της Επανάστασης δέσμευσαν στον Περσικό Κόλπο δυό ελληκτότητα δεξαμενόπλοια, τα «Delta Poseidon» και «Prudent Warrior», και τα οδήγησαν στα ιρανικά ύδατα για κατάσχεση-μετάγγιση του φορτίου τους, περίπου 250.000 τόνοι πετρέλαιο.

Εν τω μεταξύ απειλούν να δεσμεύσουν και άλλα ελληκτότητα πλοία, πό τα 17 συνολικά που πλέουν στα πολυσύχναστα Στενά του Ορμούζ και τον Κόλπο του Ομάν.

Το Ιράν ισχυρίζεται ότι το θέμα πρέπει να λυθεί διμερώς· η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι υποχρεούται να συμμορφωθεί στην αμερικανική δικαστική απόφαση. Υπενθυμίζεται ότι κατά τη διάρκεια της μεγάλης κρίσης των Μνημονίων, οι παραδόσεις ιρανικού πετρελαίου με ευνοϊκή πίστωση συνεχίζονταν αδιατάρακτα, και οι διακρατικές σχέσεις είχαν σημειώσει σημαντική βελτίωση, ιδίως μετά την επίτευξη της διεθνούς συμφωνίας για τα πυρηνικά του 2015, έως την αδρανοποίησή της το 2019.

Το καλοκαίρι του 2015 ο Ιρανός ΥΠΕΞ Μοχαμάντ Τζαβάντ Ζαρίφ είχε επισκεφθεί την Αθήνα, λίγο πριν την οριστική συμφωνία της Γενεύης, και τον Φεβρουάριο 2016 ο τότε πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας είχε επισκεφθεί επισήμως το Ιράν.

Σε κάθε περίπτωση, το σήριαλ των κατασχέσεων, πλήττει την ελληνική ναυτιλία.
πηγη: https://tvxs.gr