O Παρθενώνας δεν υπάρχει πια μετά την αισχρή τσιμεντόστρωση της υπουργού Πολιτισμού. Οι κίονες ντρέπονται για το χάλι στη βάση τους και στον χώρο μεταξύ των μνημείων. Αμήχανες οι Καρυάτιδες θέλουν να κρύψουν το πρόσωπό τους και τα κορμιά τους. Περπατάει περήφανη αυτή η κυρία πάνω στο τσιμέντο κι ας τρίζουν τα κόκαλα του Ικτίνου, του Καλλικράτη, του Φειδία αλλά και των δούλων που ύψωσαν αυτό το αριστούργημα για να θυμίζει στους επόμενους το μεγαλείο της απλότητας άμα τε και ιερότητας του τόπου και του χρόνου.
Αν ο ελληνικός λαός σεβόταν τον πολιτισμό του, τη γλώσσα του και την ιστορία του θα είχε ξεσηκωθεί και θα είχε απαιτήσει την εκδίωξη αυτής της κυρίας από το κρίσιμο αξίωμα της υπουργού Πολιτισμού. Εάν οι Ελληνες αρχαιολόγοι στέκονταν στο ύψος τους θα είχαν προβάλει τα στήθη τους μπροστά σε αυτό το ανοσιούργημα, σε αυτό το έγκλημα του εικοστού πρώτου αιώνα. Μαζί τους και δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί, η Ακαδημία, τα Πανεπιστήμια. Δεν γίνεται βέβαια λόγος για πολιτικούς και ιερωμένους - χαμπάρι δεν παίρνουν αυτοί για το τι σημαίνει, τι είναι το σώμα της χώρας, πώς ανασαίνει αυτή η χώρα, πώς κινείται, πώς χορεύει. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η χώρα αυτή υπάρχει λόγω αυτού του οικοδομήματος [και άλλων] και των αρχαίων γραπτών της. Ούτε που τους έχει περάσει ποτέ από το μυαλό πώς έγινε το '21, γιατί έγινε - και ας λένε μεγάλα λόγια για το επετειακό έτος των διακοσίων χρόνων.
Είναι βέβαιο ότι αυτό το τσιμέντο θα φύγει κάποια στιγμή [στο μέλλον], όταν κάποια σοβαρή κυβέρνηση αναλάβει τα ηνία και συμβουλευτεί ειδικούς αλλά και τον ίδιο τον λαό, που μπορεί να μην έχει γνώσεις αλλά έχει αισθητήριο. Αυτή η βεβήλωση πρέπει να εξαλειφθεί - όλα τα μιάσματα πρέπει να απομακρυνθούν προτού εξαπλωθούν η ανοσιότητα και η ασχήμια. Η κυρία αυτή είναι ικανή να ισοπεδώσει κάθε μνημείο προκειμένου να ικανοποιήσει αλλότρια συμφέροντα ή και τη φτωχή της αισθητική.
Την είδα σε μια φωτογραφία να περπατάει αγέρωχη πάνω στο τσιμέντο μαζί με άλλους δυο-τρεις - ήταν απερίγραπτη η φρίκη και δεν υπήρχε ίχνος ντροπής [ούτε ενοχής, αυτό δα έλειπε] πάνω της. Δεν είναι μόνο η βεβήλωση του Παρθενώνα, είναι ότι η ασχήμια επιβάλλεται στην καθημερινότητά μας και αποδεχόμαστε αυτή την ιεροσυλία χωρίς καμιά αντίδραση - η ασχήμια μπαίνει μέσα μας και γίνεται «περιουσία» μας. Ασφαλώς και είναι δύσκολο να καταλάβουμε από πού προέρχεται το κάλλος, τι σημαίνει πέτρα και φως. Εντάξει, ο Φρόιντ είχε καταλήξει ότι η ψυχανάλυση μπορεί σε πολλά να μας διαφωτίσει, ουδέποτε όμως θα καταφέρει να αρθρώσει κάτι χειροπιαστό για το κάλλος.
Καθώς φαίνεται, η κυρία Μενδώνη έχει δική της αντίληψη για την ομορφιά αλλά και για τον ίδιο τον πολιτισμό [δεν είναι βέβαιο εντούτοις ότι γνωρίζει την ιδιαιτερότητα του ελληνικού πολιτισμού, τη μεγαλειώδη λιτότητά του]. Τέλος πάντων δεν είναι αργά για να φύγει από την Ακρόπολη το φριχτό και άσχημο τσιμέντο. Να μη γίνουν όλα τσιμέντο.
πηγη: https://www.efsyn.gr