Τις γιορτινές αυτές ημέρες, με την οικογένεια, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι την αθλιότητα των «κλειστών δομών» για τις οποίες επαίρεται ο υπουργός (αντι)μετανάστευσης Νότης Μηταράκης. Προσπαθώ να μπω στη θέση των ανθρώπων που εντέλλονται να ζήσουν στη μέση ενός πουθενά, περίκλειστοι από τείχη και φράχτες, χωρίς τη δυνατότητα να μετακινηθούν. Λιοπύρι, υψηλές θερμοκρασίες, κρύο, άνεμοι, βροχή, χιόνι... Εκτεθειμένοι πάντα στις καιρικές συνθήκες.

Σκέφτομαι σε αντίστιξη το πώς αναπτύχθηκαν στην αρχαιότητα ορισμένες πανελλήνιες ιδέες. Ηδη από τον 4ο π.Χ. αιώνα αυτές εντείνονται λόγω της ανάμειξης των πληθυσμών, η οποία οφείλεται στην εξάπλωση της ναυσιπλοΐας και των ταξιδιών που μειώνουν τις γεωγραφικές αποστάσεις. Στα δε ελληνιστικά χρόνια το ενδιαφέρον για τον ξένο ήταν πλέον έκδηλο και συνοψίζεται στη φράση του Μελέαγρου από τα Γάδαρα τον 1ο αιώνα π.Χ.: «Η μόνη πατρίδα, ξένε, είναι ο κόσμος όπου ζούμε. Το ίδιο χάος γέννησε όλους τους θνητούς».

Πίσω από τη φράση αυτή υπάρχει η βαθιά συνείδηση της κοινής μοίρας των ανθρώπων ανεξαρτήτως του τόπου γέννησής τους, του χρώματος του δέρματός τους και της γλώσσας που μιλούν.

Σήμερα με την αναβίωση της Ακροδεξιάς, του ρατσισμού, των θρησκευτικών διαχωρισμών και των «πολιτιστικών πολέμων» οι ξένοι γίνονται και πάλι εχθροί, «ύποπτοι», «επικίνδυνοι» και τελικά άξιοι εγκλεισμού. Τα σύγχρονα στρατόπεδα προσφύγων αποτελούν ύβρη στην αρχαιοελληνική αντίληψη του «ικέτη», αφού εκείνος δικαιούνταν άσυλο σε κάθε Ιερό στο οποίο προσέφευγε. Οι ιδέες της κράτησης, της φυλάκισης, του περιορισμού και της μαζικής παραβίασης των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών είναι το ίδιο άθλιες με τις «δομές» και τη συμπεριφορά των απανταχού Μηταράκηδων!

πηγη: https://www.efsyn.gr