Δεν είναι σπάνιο ένα τραγικό γεγονός να πυροδοτεί ποικίλες συζητήσεις για ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία, αλλά δεν καταφέρνουν να έχουν θέση στον δημόσιο διάλογο.

Η απεχθής γυναικοκτονία της Καρολάιν άνοιξε πολλές συζητήσεις που δεν αφορούσαν μόνο το έγκλημα καθ’ αυτό. Τα εγκλήματα, η βία κατά των γυναικών και η ανοχή της κοινωνίας σε υποτιμητικές, κακοποιητικές συμπεριφορές εις βάρος τους έγιναν κεντρικός άξονας των συζητήσεων και αναλύσεων. Η πτυχή τής «σχέσης» ενός ενήλικα με ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, η ψυχολογική πίεση και βία, το ασφυκτικό κλίμα μιας ακραία χειριστικής συμπεριφοράς, ρατσιστικά πρότυπα για τους εμπλεκόμενους ήταν ζητήματα τα οποία απασχόλησαν έντονα και σε βάθος την κοινωνία.

Βέβαια, τα ζητήματα αυτά, μολονότι αναδείχθηκαν και συζητήθηκαν εκτενώς τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο και με πυκνή αρθρογραφία δεν βρήκαν θέση στα τηλεοπτικά κανάλια.

Αντιθέτως, είδαμε, για ακόμα μια φορά, ότι η αντανακλαστική αντίδραση των καναλιών ήταν να θεματικοποιήσουν μια γυναικοκτονία χωρίς φραγμούς, χωρίς σεβασμό, ειδικά στην οικογένεια του θύματος, αλλά και χωρίς σεβασμό σε στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας.

Από την επιλεκτική διαρροή μέρους του ημερολογίου της Καρολάιν μέχρι την προβολή αυθαίρετων και αντεπιστημονικών απόψεων, την κατασκευασμένη ωραιοποίηση του προφίλ του γυναικοκτόνου έως τις γραφικές αναπαραστάσεις τού εγκλήματος, τα εγχώρια ΜΜΕ έδειξαν ότι ασκούν μια δημοσιογραφία που στερείται αξιοπιστίας, εγκυρότητας και κοινωνικής ευαισθησίας, προβάλλοντας σχεδόν στο σύνολό τους το βολικό αφήγημα της εξουσίας που υπηρετούν.

Πρόκειται για ένα αφήγημα που στον πυρήνα του έχει μια παλιά, συντηρητική, πατριαρχική άποψη εργαλειοποίησης των γυναικών. Μια άποψη που περιορίζει και αφαιρεί δικαιώματα μέσω της άρνησης να αναγνωρίσει την ελεύθερη βούληση στον γυναικείο πληθυσμό και το δικαίωμα την αυτοδιάθεση του σώματός του.

Μια άποψη που έχει επανακάμψει μέσα από το rebranding της παλιάς υπερσυντηρητικής Δεξιάς ως Alt - Right. Μιας ακραίας Δεξιάς, που πορεύεται με το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και η οποία δεν έχει αναστολές στο να βουτήξει τα «πόδια» της ακόμα και στα νερά ρατσιστικών, εθνικιστικών, διχαστικών και άλλων ακραίων θέσεων, οι οποίες διαχωρίζουν ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες αυθαίρετα βασιζόμενη σε συντηρητικές ιδεοληψίες και προσεγγίσεις.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε παρά να δούμε το κύμα των γυναικοκτονιών στη χώρα μας και μέσα από αυτό το πρίσμα.  Όπως και μέσα από αυτό το πρίσμα ανέλυσαν χιλιάδες πολίτες, αρθρογράφοι και ερευνητές το προσφάτως ακυρωθέν συνέδριο δήθεν για τη στήριξη της γονιμότητας.  Όπως υπό το πρίσμα αυτό αντιμετωπίστηκε με κατακραυγή η πρόσφατη καμπάνια κατά των αμβλώσεων.

Το πιο θλιβερό και ανησυχητικό είναι ότι ο Alt-Right ακραίος συντηρητισμός βρίσκει πολιτική στέγη και κάλυψη.  Όχι από κάποιες οργανώσεις του ακροδεξιού χώρου με περιορισμένη απήχηση, αλλά από συμπαγή κομμάτια μέσα στη Νέα Δημοκρατία και στην ίδια την κυβέρνηση.

Ενδεικτικά, στο ακυρωθέν συνέδριο θα μιλούσε το μισό υπουργικό συμβούλιο. Οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. υπερψηφίζουν τις προτάσεις  Όρμπαν κατά των αμβλώσεων. Ο  Άδωνις Γεωργιάδης επαινεί πρωτοσέλιδο εφημερίδας που τάσσεται κατά της αυτοδιάθεσης των γυναικών, ενώ ο λεκτικός σεξισμός είναι συχνό φαινόμενο στην πολιτική. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι έχει την «πλήρη αίσθηση ότι οι βασικές δουλειές στο σπίτι γίνονται από τη νοικοκυρά». Γι’ αυτό μάλλον και στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο συμμετείχαν μόνο 5 γυναίκες σε σύνολο 51 μελών, με τον Κ. Μητσοτάκη να υποστηρίζει στο BBC ότι «δεν υπάρχουν τόσες γυναίκες που θα ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με την πολιτική».

Τα παραπάνω δεν είναι τυχαία ή μεμονωμένα περιστατικά. Δείχνουν την ενσωμάτωση του σεξισμού και της πατριαρχίας στον πυρήνα τής κατά τα άλλα «φιλελεύθερης» μητσοτακικής Νέας Δημοκρατίας. Με ένα ακραίο αφήγημα που στρέφεται ευθέως κατά του μισού πληθυσμού της χώρας.

Ένα αφήγημα το οποίο «αφουγκράζονται» και σπεύδουν να ασπαστούν τα συστημικά ΜΜΕ, φτάνοντας έτσι στο σημείο της αντιδεοντολογικής και εσκεμμένα ρηχής κάλυψης γεγονότων, όπως η γυναικοκτονία της Καρολάιν ή η υπόθεση με τον «γνωστό σκηνοθέτη». Με τελικό στόχο την αλλαγή του κυρίαρχου αφηγήματος.

Η έλλειψη ελέγχου και κριτικής των συστημικών ΜΜΕ προς την εξουσία, η διαπλοκή, η συγκάλυψη, η ταύτιση ΜΜΕ και κυβερνώντος κόμματος έχουν οδηγήσει στην απαξίωση των μέσων. Η απαξίωση αυτή έχει καταστήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια εναλλακτική, πολλές φορές με μεγάλη επιρροή, δημόσια σφαίρα όπου οι πολίτες επιζητούν τον χώρο και τον τρόπο να εκφραστούν μακριά από συντηρητικά αφηγήματα που επιχειρούν να επιβληθούν με ισοπεδωτική μονομέρεια.

Η απουσία ενός θεσμικού, ανεξάρτητου πόλου ελέγχου της εξουσίας μόνο περισσότερη σύγχυση και αποσάθρωση φέρνει σε μια κοινωνία που διψάει για ενημέρωση με εγκυρότητα μέσα σε μια «ζούγκλα» παραπληροφόρησης και fake news.

* Η Νατάσα Γκαρά είναι βουλευτής Νομού  Έβρου, αναπληρώτρια τομεάρχης Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Επικοινωνίας και Ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ.
πηγη: https://www.avgi.gr