Σε συνάρτηση με την προηγούμενη ανάρτησή μας η οποία αναφερόταν στην τροπολογία με την οποία εξασφαλίζεται ποινική ασυλία στα μέλη της επιτροπής λοιμωξιολόγων, δυο ... "παλαιοκομμουνιστικές" κουβέντες.

Σε ένα κόσμο άδικο, δεν μπορεί να υπάρχει δικαιοσύνη για όλους. Αυτό που αναφέρεται σαν "Δικαιοσύνη" δεν είναι παρά ένας δομημένος μηχανισμός, πυλώνας του καπιταλιστικού συστήματος, σκληρά ταξικά και πολιτικά προσανατολισμένος.

Και προφανώς δεν υφίσταται η θεωρία του Μοντεσκιέ περί διάκριση των τριών εξουσιών του κράτους. Σε όλα τα κράτη της κοινοβουλευτικής αστικής δικτατορίας, είναι παραμύθι τα περί "αδέσμευτης και ανεξάρτητης δικαιοσύνης".
Και μόνο το γεγονός ότι οι ηγεσίες των ανωτάτων δικαστηρίων που ελέγχουν τους υφιστάμενους τους "δικαστικούς λειτουργούς" διορίζονται από την Κυβέρνηση, τα λέει όλα.

Με απλά λόγια πάντα η αστική "δικαιοσύνη" λειτουργούσε και λειτουργεί εκφράζοντας και υλοποιώντας την βούληση του υπηρετικού πολιτικού προσωπικού της κυρίαρχης τάξης, της αστικής.

 Αν κάτι ίσως που μπορεί να επισημανθεί με την σημερινή απόφαση είναι ο εντελώς 'άγαρμπος" τρόπος της εκτελεστικής εξουσίας που επεμβαίνει τόσο απροκάλυπτα στην δικαστική εξουσία, ρίχνοντας και το "φίλο συκής" σε όσους εξακολουθούσαν να επικαλούνται την παπαριά περί διάκρισης των εξουσιών.

Στον καπιταλισμό το κράτος λειτουργεί ως εργαλείο βίας στα χέρια της άρχουσας τάξης. Και ένα βασικό όπλο που διαθέτει είναι αυτό που λέγεται αστική "δικαιοσύνη".

Και με την ευκαιρία να επαναφέρουμε πάγιες απόψεις μας:

Οπως το κράτος είναι όργανο της ταξικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της κυρίαρχης τάξης, της αστικής (που κατέχει τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη), έτσι και η Δικαιοσύνη, που είναι στοιχείο αυτού του ταξικού κράτους, είναι και αυτή ταξική γιατί υπηρετεί, στα πλαίσια του κράτους, το ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το καπιταλιστικό σύστημα. 

 

Τα πράγματα είναι απλά. Τα συνταγματικά νομικά διατάγματα του αστικού κράτους, με βάση τα οποία κινείται η Δικαιοσύνη, είναι κομμένα και ραμμένα να δίνουν λεφτά στους πλούσιους και γροθιές στους εργαζόμενους και στηρίζουνε τον βάρβαρο καπιταλισμό. 

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Το κράτος τους και οι καπιταλιστές είναι θανάσιμοι εχθροί της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων λαϊκών στρωμάτων. 

Κι αυτό το κράτος στο οπλοστάσιο του διαθέτει ένα βασικό όπλο. Την αστική δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, την εξουσιαστική κάστα των δικαστών. 

Αλλωστε, αυτή η κάστα έχει διαπρέψει στο παρελθόν, στις πιο μαύρες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Στελέχωσε τα έκτακτα στρατοδικεία του εμφύλιου και του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, υπηρέτησε χωρίς κανένα πρόβλημα τη χούντα και ήταν το μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που δεν υπέστη αυτή την κουτσουρεμένη και υποκριτική «αποχουντοποίηση». 

Είναι δηλαδή εντελώς παραμύθιασμα στον κόσμο όταν οι αστοί πολιτικάντηδες θέλουν να περάσουν την αντίληψη ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού ενός συστήματος απ’ την φύση του διεφθαρμένου θα μπορέσει να εξαλειφθεί ή να περιοριστεί η διαφθορά αν υπάρχουν «σωστοί δικαστές».